"Ηγέτης ή Ικέτης"...

από τον/την olympiada

Γράφει η Χριστίνα
Η σοφία των προγόνων μας φαίνεται ότι κάπου στην πορεία της ιστορίας
της πατρίδος μας μάλλον εξαφανίστηκε . Πιθανόν να διεκόπη στον κρίκο
της αλυσίδας στο dna μας και να πετάχτηκε στα σκουπίδια ως μη
αναγκαία.
Βιαίως η ειρηνικά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά.
Ίσως βοήθησαν οι τόσες προσμίξεις που είχαμε με διάφορα φύλλα και φύλα.
Πέρασαν από πάνω, κάτω, δεξιά και αριστερά της πατρίδας μας .
Η ανάγκη του Έλληνα, στο πλείστον, να νιώθει ηγέτης είναι τόσο έντονη,
όσο έντονη είναι και η δυσοσμία που αναδύεται τα τελευταία χρόνια από
ένα πολιτικό σύστημα το οποίο οι ίδιοι αναδείξαμε.
Τραγελαφικό θα μπορούσε να πει κανείς .
Εμπίπτει στο απόφθεγμα του Αϊνστάιν περί των ανθρώπων.
”Τα προβλήματα ποτέ δεν μπορείς να τα λύσεις με τον τρόπο σκέψης που
τα γέννησε.” (Αϊνστάιν).
Δημιουργήσαμε μια κοινωνία ισοπεδωτική, χωρίς αξίες και χωρίς ήθος.
Αναδείξαμε τους ηγήτορες μέσω αυτών και τώρα χρησιμοποιώντας αποφυάδες
τους, προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα.
Ακόμα και ο μεγάλος Αριστοφάνης δεν θα μπορούσε να φτιάξει καλύτερη
κωμωδία στα πλαίσια μιας τόσο μεγάλης τραγωδίας η οποία
διαδραματίζεται χρόνια τώρα.
Προκειμένου να ηγηθούν, οι περισσότεροι , είναι ικανοί να αλλάζουν
πρόσωπα και προσωπεία, να κάνουν κωλοτούμπες και διπλά τόλουπ στον
αέρα και να βιάζουν την Ελληνική γλώσσα ώστε να “διατυπώνει” αυτά που
θα ήθελαν να πράξουν αλλά δεν σκοπεύουν ποτέ.
Στην συνέχεια πάλι χρησιμοποιώντας απόφθεγμα του Αϊνστάιν ο λαός :
”Μέσα σε δυο βδομάδες, οι αγέλες των μαζών μπορούν να ωθηθούν από τις
εφημερίδες σε μια κατάσταση τέτοιας οργής, ώστε να προετοιμάζονται να
φορέσουν τις στολές τους, για να σκοτώσουν η να σκοτωθούν προς χάρη
ανάξιων σκοπών μερικών ενδιαφερόμενων κομμάτων.” (Αϊνστάιν)
Ηγέτες -ικέτες, οι περισσότεροι εξ υμών ή εξ εκείνων, προσπαθούν να
αποδείξουν κάτι που δεν θα γίνουν ποτέ . Έχουν την εντύπωση, ότι ο
όχλος στον οποίον απευθύνονται, είναι το λιγότερο ηλίθιος ή καλά
βολεμένος ,ώστε τυφλωμένος από την ανάγκη της κατ’ επίφαση
”ελευθερίας ” θα αποδεχτεί τα ψίχουλα ανεξαρτησίας που του
προσφέρονται .
Άνθρωποι που νομίζουν ότι ηγούνται ή μπορούν να ηγηθούν, με μόνο
σκεπτικό το καλό του τόπου …Ιδέα πιασάρικη, δυναμωτική κάτι σαν hemo
το πρωί μαζί με το γάλα. Όμως δυστυχώς οι περισσότεροι έχουμε μπλέξει
την έννοια του ηγέτη, του εξουσιαστή και του διαχειριστή .Τα έχουν
μπλέξει και πλέξει σε μια κοτσίδα που ακόμα σαν γαϊτανάκι γυρίζει
μέχρι να πνίξει και τον τελευταίο χορευτή.
Διαβάζοντας πολλές απόψεις περί ηγέτη και διαχειριστή κατέληξα σε μία
που αναφέρει σε ένα σύγγραμμα του ”περί ηγεσίας” ο καθηγητής Π.
Φωτήλας (http://www.tex.unipi.gr/undergraduate/notes/dbe2/DBE-2_11-12_lec8.pdf)
και στο οποίο αναλύει με ελάχιστα επίθετα την διαφορά μεταξύ ηγέτη και
διαχειριστή .
ΗΓΕΤΗΣ (LEADER) ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ (MANAGER)
* Καινοτομεί * Διαχειρίζεται
* Εστιάζει στα <<τι>> και <<γιατί>> * Εστιάζει στο ερώτημα <<πως>>
* Εστίαση στους ανθρώπους * Εστίαση στο σύστημα
* Do the right things * Do things right
* Αναπτύσσει * Διατηρεί
* Εμπνέει εμπιστοσύνη * Στηρίζεται στον έλεγχο
* Έχει πιο μακροπρόθεσμο * Έχει πιο βραχυπρόθεσμο ορίζοντα
ορίζοντα
* Επιδιώκει την αλλαγή * Λειτουργεί με βάση
την υπάρχουσα
κατάσταση (διαχείριση πολυπλοκότητας)
* Πρωτοτυπεί * Μιμείται
επιτυχημένες πρακτικές
Ηγέτης θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος που εστιάζει στο
όραμα και οι άνθρωποι μέσω των λόγων αλλά και των εν δυνάμει πράξεων
του, τον ακολουθούν εθελοντικά και πρόθυμα προς την επίτευξη του αυτού
”του κοινού” πλέον στόχου.
Όμως αυτό προϋποθέτει ανθρώπους μορφωμένους και όχι απλά εκπαιδευμένους.
Μορφωμένους στην έννοια και στην διαφοροποίηση της ανεξαρτησίας και
όχι απλά της ελευθερίας .
Διότι μπορεί να είναι παράλληλα ,αλλά το ένα δεν είναι ούτε δεσμευτικό
, ούτε απόρροια του άλλου σε ότι αφορά το πνεύμα, την σκέψη, την
νοοτροπία και όχι μόνο.
Ένα ελεύθερο πνεύμα δεν είναι απαραίτητα και ανεξάρτητο πάντα όπως και
το αντίθετο.
Στην Ελλάδα, λοιπόν μας λείπουν και η ανεξαρτησία ”πνεύματος ” αλλά
και η ελευθερία αυτού (στο πλείστον) . Έχουμε όμως πληθώρα παραφυάδων,
διαχειριστών και εξουσιαστών (πάντα με δημοκρατικό τρόπο) οι οποίοι
στην πόρτα μας απ’ έξω με χαρτάκι και αριθμό πρωτοκόλλου προσπαθούν να
πάρουν θέση.
Τι θέση ; Μα που αλλού στην αφετηρία για να τρέξουν το κατοστάρι της
ηγεσίας , διαχείρισης και να προλάβουν την καρέκλα της διαδοχής ή
διάδοχης κατάστασης στα τεκταινόμενα.
Πάντα με γνώμονα το Ελληνικό συμφέρον ,αλλά με ουσία την αυτοπροβολή
και ικανοποίηση μέσω αυτής του προσωπικού τους εγωισμού .
Ένας εγωισμός που το μόνο που καλύπτει είναι την ανυπαρξία μέσα στο
πλήθος του αυτονόητου κατ’ αυτούς : εγώ έχω -εγώ είμαι ….κοίτα με και
ακολούθα με θα σε σώσω…γιατί μόνο εγώ μπορώ .
Ένας άδηλος ηγέτης ,σαν την αδήλωτη πόρνη ,που προσπαθεί να
απαγκιστρώσει το επάγγελμα από την ανομία , αλλά που η ίδια ως
προστάτιδα των άλλων ”κοριτσιών” ξέχασε να βγάλει πράσινη κάρτα ή
καλύτερα ξέχασε από πού ξεκίνησε και ποιοι την βοήθησαν.
Ηγέτης ,σε έναν εγωιστή λαό και σε μια εγωιστική κάστα ανθρώπων δεν θα
υπάρξει ποτέ.
Το μόνο που θα εμφανίζεται σε κακέκτυπα αντίγραφα είναι ο Ικέτης της
αναγνώρισης ο οποίος θα σκούζει μπροστά σε ένα άλαλο και άνοο πλήθος
για τις ικανότητες του, να το βγάλει από την ίδια λάσπη που και ο
ίδιος βρίσκεται.
Γι’ αυτό το λόγο εδώ και πάρα πολύ καιρό ζούμε ανάμεσα σε όλα τα άλλα
και την πραγματοποίηση τριών από τα μεγαλύτερα αποφθέγματα κατά
Πλάτωνα (κατά την ταπεινή μου άποψη)
1. ”Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες. Οι μεσαίοι άνθρωποι
μιλούν για γεγονότα. Οι μικροί άνθρωποι μιλούν για τους άλλους”.
(Πλάτωνας)
Πόσοι τέτοιοι δεν ζουν ανάμεσα μας ;
2. “Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που
εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι”. (Πλάτωνας )
Έλληνες ηγέτες ή (ι)κέτες που πιστεύουν ότι έχουν ανεξάρτητο πνεύμα
και έχοντας την ελευθερία τους μπορούν να οδηγήσουν αυτό το λαό στο
δρόμο προς την ”φώτιση” ……
3. ”Όταν ο τύραννος έχει απαλλαχθεί από εξωτερικούς εχθρούς είτε
δια της κατάκτησης είτε δια της συνθήκης και δεν υπάρχει κάτι άλλο να
φοβηθεί από αυτούς, τότε θα επινοήσει κάποιο πόλεμο η άλλου είδους
απειλή, έτσι ώστε οι άνθρωποι να συνεχίσουν να απαιτούν την ύπαρξη
κάποιου ηγέτη” (Πλάτωνας).
Δεν νομίζω λοιπόν πως δεν μας λείπουν οι ηγέτες και απλά φταίμε που
δεν τους ανακαλύψαμε .Απλά δεν έχουν γεννηθεί ακόμα γιατί μια κοινωνία
που κατάντησε να θεωρεί ο καθείς εαυτόν ηγέτη ή εν δυνάμει ηγέτη χωρίς
να έχει κάνει την αυτοκριτική μέσω της ζωής και των πράξεών του είναι
μια κοινωνία χωρίς όραμα η οποία υποκύπτει στου κάθε εξουσιαστή και
καλού διαχειριστή των συναισθημάτων της για να καλύψει την κενότητα
της ηθικής της.
Δεν πάσχουμε από ηγέτες , πάσχουμε από ήθος , ηθική και αξίες για να
μπορέσουμε να αποτινάξουμε τους (ι)κέτες και τους εν δυνάμει προστάτες
της ελευθερίας και αγωνιστές της ανεξαρτησίας μας ….Γι’ αυτό το λόγο
και είμαστε ένα βήμα, αν όχι πάνω ακριβώς , στο κατά Αριστοτέλη :
“Τότε είναι που αναδύεται ένας τύραννος, όταν εμφανίζεται αρχικά ως προστάτης”
Γι’ αυτό το λόγο θα έλεγα ή καλύτερα θα πρότεινα στους ”παρατηρητές”
να ομιλήσουν δια των πράξεων και τους ”ομιλούντες” να σιωπήσουν δια
των λόγων , μιας και λαϊκά πήξαμε από λόγια και μπλα μπλα μπλα και
υπερφίαλες εκφράσεις περί επανάστασης ας προβούμε τώρα στην ουσιαστική
λύση της εσωτερικής αυτογνωσίας μήπως και μετά από μερικές δεκαετίες
ανακαλύψουμε γιατί φτάσαμε ως εδώ και πως θα βγούμε από τον βούρκο που
κυλιόμαστε.