Ντενεκεδένιο παράσιτο

 

Το μέλλον μου λέγω
μια κέρινη σπηλιά γεμάτη αίμα
το ξέρω σαν πρόωρα το έζησα
περνώ τις νύχτες μου κρυφά
κρυφά αυτοαναιρούμαι
αυτοαναιρούμαι γνωρίζοντας
την συντριβή σε μάχες άγονες

ζω μια εποχή πέρα από τον θάνατο
κι όλο λείπω απ’ το κορμί μου τελευταία
ν’ αναιρέσω θέλω ό,τι υπήρξα
ν’ απουσιάσω κι απ’ αυτή μου την αναίρεση
βαθιά κομμένη από ήττα
εγκαταλείπω υποχωρώντας
κάποια άλλη στη θέση μου θα μπει
ίσως ένα ομοίωμα δικό μου
έτσι κι αλλιώς η θέση πάντα άδεια
όποια θέση κι αν πάρω η σκακιέρα αδειάζει
γι’ αυτό και τόπους δεν μου χρέωσαν
μόνον ήττες και θανάτους
ένα τίποτα είμαι τίποτα δεν μου ανήκει
ούτε καν αυτό το τίποτα που είμαι
ούτε το ανήκει δεν μου ανήκει
ούτε το τίποτα
κατρακυλάω ντενεκεδένιο παράσιτο
δίχως τίτλο δίχως όνομα

κατρακυλάω

από την ποιητική συλλογή Με μια φλόγα όπως πάντα

Αναρτήθηκε από Βίκυ Δερμάνη