Η περιπέτεια μιας παρατεταμένης προσδοκίας: Περί βλακείας & περί ηλιθιότητας...

Τα τελευταία δύο χρόνια νιώθουμε την περιπέτεια μιας προεπιλεγμένης αδικίας, μιας ιστορικής ασυμβατότητας, που όλο και περισσότερο αποδεχόμασταν το ρόλο ενός πετυχημένου «πειραματόζωου». Αν και τα τελευταία εξήντα χρόνια όλα δείχνουν ότι πετυχαίνουμε τους στόχους μας, τούτη τη φορά φοβάμαι ότι κάτι μπορεί να συμβεί και να μη πετύχει το «πείραμα».

Τι θα μπορούσε να συμβεί άραγε; Ποιο είναι το «πείραμα»; Και ποιοι στόχοι θα ήταν αποδεχτοί έτσι ώστε να είναι άξιο μελέτης και αποδοχής από τη διεθνή κοινότητα προκειμένου ο φόβος να μην επιβεβαιωθεί;

Στις σύγχρονες κοινωνίες της «βιομηχανίας της κατανάλωσης» το «επιτυχημένο μοντέλο» θεωρεί ότι μια χώρα μπορεί να απολαμβάνει «απεριόριστα και ασύστολα» τον πλούτο και τα οφέλη της καταναλωτικής της ευημερίας, εφόσον παράγειν, επιχειρείν, δημιουργείν, καινοτομεί και με τη γνώση και την τεχνολογία της υπερέχει έναντι των άλλων χωρών. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να συμβεί σε όλες τις χώρες γιατί:

· αν όλοι μας μπορούσαμε να παράγουμε τότε κανένας μας δεν θα προλάμβανε να καταναλώσει,

· θα ήταν καταστροφικό για το φυσικό περιβάλλον,

· το επιχειρείν δεν θα είχε το ρίσκο και την προσδοκία της δημιουργίας και επομένως η καινοτομία θα αποτελούσε μια απλή καθημερινή ρουτίνα της ανθρώπινης ευστροφίας,

· και τέλος, η γνώση μας θα ήταν απεριόριστη και φυλακισμένη σε ένα ασφυκτικά κορεσμένο σύμπαν, σε αντιδιαστολή με τα όσα έως τώρα πιστεύουμε ότι η γνώση μας είναι περιορισμένη, το σύμπαν είναι άπειρο και αυτό δημιουργεί την προσδοκία της εξέλιξής μας.

Συνεπώς, δεν μπορούμε όλοι μας να έχουμε μια πετυχημένη έκβαση εφαρμογής του «μοντέλου» διότι, τότε όπως αποδείξαμε παραπάνω το «μοντέλο», θα κατέρρεε. Μπορούμε όμως, να αποτελούμε ένα «επιτυχημένο πείραμα» προκειμένου το μοντέλο να είναι εφαρμόσιμο και ισχυρό.

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης έως και σήμερα το «πείραμα» πέτυχε:

· O ιδιωτικός τομέας υπήρξε εσωστρεφής και «κρατικοδίαιτος», αφού σχεδόν όλες οι συναλλαγές γίνονται με το κράτος. Σχεδόν καμία ιδιωτική επιχείρηση δεν σκέφτηκε να επενδύσει, να αναπτύξει και να χρηματοδοτήσει μια ομάδα ικανών στελεχών-επιστημόνων, προκειμένου μέσα σε 5-10 χρόνια με την έρευνα να δημιουργήσει ένα εξαγωγικό προϊόν και να καινοτομήσει στην παγκόσμια κοινότητα. Και αν υπήρξαν κάποιες εξαιρέσεις τότε αυτές οι επιχειρήσεις είτε προσαρμόστηκαν στο «πείραμα», είτε εξαγοράστηκαν από πολυεθνικές εταιρίες και το μοντέλο «καλά κρατεί».

Ακόμη και το «ανταγωνιστικό μας προϊόν», ο τουρισμός, αποτέλεσε το «επιτυχημένο πείραμα» της μεταπολίτευσης. Είτε «παραδόθηκε» σε συγκεκριμένους «φίλους του πειράματος» φτιάχνοντας τεράστιες μονάδες «αποκλειστικής» ομορφιάς παρέχοντας φθηνές(all inclusive)διακοπές μαζικής απόλαυσης και ολιγοήμερης ψυχαγωγίας σε πολίτες-τουρίστες άλλων «πειραματικών» εφαρμογών, είτε καρατομήθηκε με την μέθοδο της «λαϊκίστικης επιδοματικής πελατοκρατίας», διαμορφώνοντας το νεοελληνικό μύθο της «εκδιδόμενης επί χρήμασι φιλοξενίας».

Ο δημόσιος τομέας αναπτύχθηκε «πελατοκεντρικά» ενισχύθηκε γραφιοκεντρικά, θωρακίστηκε συνδικαλιστικά και χρηματοδοτήθηκε «παρτακικά» (ως προς το εκάστοτε party και για την «πάρτη» τους). Και επειδή ο κανόνας έχει πάντα τις εξαιρέσεις του, ναι αρκετές φορές αλλά πάντα από μειοψηφίες υπαλλήλων λειτούργησε και προς όφελος των πολιτών και όχι μόνο των πολιτικών.

Ο αγροτικό-κτηνοτροφικός τομέας αφού επιδοτήθηκε ανελέητα, διαβρώθηκε συνεταιριστικά, και «φαρμακολογικά ψεκάστηκε» ασύστολα αποτέλεσε το επιτυχημένο οικονομικό μοντέλο εισαγόμενων «αναβαπτιζόμενων αγροτικών ελληνικών προϊόντων» και «εξαγόμενων ανώνυμων προϊόντων γης μεσογειακής υπεροχής».

Δεν θα αναφερθώ στις επενδύσεις των δημόσιων έργων που κατά περίεργο τρόπο χρηματοδοτούνται από το δημόσιο, εκτελούνται από τον εκάστοτε «εντολοδόχο» ιδιώτη και όταν ολοκληρώνονται παραχωρούνται σε ιδιώτες στο όνομα της ανάπτυξης και της δημιουργίας ξανά και ξανά πληρώνονται από τους πολίτες-χρήστες. Ούτε για τους τροφοδότες του «πειράματος», τις τράπεζες, γιατί η εποχή είναι εξαιρετικά δύσκολη για την συνέχιση του πειράματος, αφού όλοι χρωστάμε στα «ευγενή ιδρύματα» της ευρωπαϊκής μας ολοκλήρωσης και της εθνικής μας ταυτότητας.

Στις εθνικές εκλογές της 6^ης Μαΐου του 2012 φάνηκε αρχικά ότι το πείραμα μπορεί να μην πραγματοποιηθεί αυτή τη φορά και εδώ σε αυτό το σημείο αναδύεται η ελπίδα μιας επερχόμενης προσδοκίας. Κομβικό σημείο της «προσδοκίας» είναι μετάλλαξη της βλακείας σε ευφυΐα ή σε ηλιθιότητα. Έως τώρα, λίγο πολύ «γνωρίζαμε» ότι η ανάπτυξη δεν θα μπορούσε να έρθει μέσα από το υφιστάμενο δομημένο σύστημα της μεταπολίτευσης.

Ο κίνδυνος που υπάρχει τώρα είναι η μετατόπιση από την «ιδιότητα της βλακείας» σε «κατάσταση ηλιθιότητας». Για παράδειγμα ένας «βλάκας» μπορεί να βλάψει μόνο τον ίδιο (και για αυτό απαλλάσσεται λόγω βλακείας») ή μπορεί να αποδέχεται αυτή την ιδιότητα για ιδίων όφελος. Η ηλιθιότητα, σαν συγγενική κατάσταση με την βλακεία, δεν εξαρτάται μόνο από την μειωμένη ευφυΐα του ιδίου, αλλά και με την «αντίληψη» της αποδοχής, της υποταγής και της συμμόρφωσης προς τη βλακεία του. Έτσι, μόνο ένας ηλίθιος αποδέχεται τη βλακεία του γιατί μπορεί να βλάψει τους άλλους. Για παράδειγμα, το 2,4% του Α.Ε.Π. του χρέους της Ευρώπης δηλαδή η Ελλάδα, ευθύνεται για την επερχόμενη οικονομική κρίση του υπόλοιπου 97,6% του Α.Ε.Π. της Ευρώπης.

Συνεπώς, το ερώτημα που τίθεται είναι:

Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος για να αισθάνεται βλάκας ή

πόσο βλάκας μπορεί να είναι για να πιστεύει ότι είναι ηλίθιος;

Σύμφωνα με μια αραβική παροιμία τα έξι (6) γνωρίσματα ενός ηλίθιου είναι:

1. Θυμός χωρίς αιτία (π.χ. το δίδυμο Παπανδρέου-Βενιζέλος ή Σαμαράς-Μπακογιάννη).

2. Λόγια χωρίς όφελος (π.χ. «Λεφτά υπάρχουν», ή η Ν.Δ. εγγυήθηκε τον 13^ο και 14^ο μισθό).

3. Αλλαγή χωρίς πρόοδο (π.χ. κυβερνήσεις στην Ελλάδα Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ. Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ. – ΠΑΣΟΚ + Ν.Δ. + ΛΑΟΣ).

4. Ερωτήσεις χωρίς αντικείμενο (π.χ. ΕΥΡΩ ή ΔΡΑΧΜΗ).

5. Εμπιστοσύνη σε ξένους (π.χ. Γερμανούς, Δ.Ν.Τ. κλπ.).

6. Φιλία με εχθρούς (π.χ. υπογραφή μνημονικών όρων, αναχρηματοδότηση τραπεζών, εκχώρηση ΑΟΖ, μίζες οπλικών συστημάτων κλπ).

Επομένως, με βάση τα παραπάνω χαρακτηριστικά γνωρίσματα της αραβικής παροιμίας πως θα μπορούσαμε να αξιολογήσουμε τα προγράμματα και τις πράξεις των πολιτικών κομμάτων που κυβέρνησαν την χώρα μας έως τώρα;
Αντίστοιχα η Αμερικανίδα συγγραφέας Jean Kerr (1923-2003) αναφέρει περί ηλιθιότητας: «Αν μπορείς να κρατάς την ψυχραιμία σου, όταν όλοι γύρω σου τα 'χουν χάσει, τότε πιθανότατα δεν έχεις αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης». Επομένως, πως θα μπορούσαμε να ψηφίσουμε πάλι τους ίδιους όταν όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται για τη σοβαρότητα της κατάστασης, αλλά επιμένουν ότι είναι οι μόνοι που θα μας «σώσουν».

Επιπρόσθετα, με την άποψη του Γερμανού ποιητή και φιλοσόφου Βόλφγκανγκ Γκαίτε (1749-1832): «Απ΄ όλους τους κλέφτες, οι ηλίθιοι είναι οι χειρότεροι επειδή σου κλέβουν το χρόνο και το κέφι». Πιστεύω ότι αρκετό χρόνο και αρκετό κέφι χάσαμε, ας αλλάξουμε τώρα!!! Μπορούμε και καλύτερα και θα τα καταφέρουμε. Σε διαφορετική περίπτωση θα ταυτιζόμαστε πάντα, σαν τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι: «έναν άνθρωπο συμπαθή, αλλά χωρίς μέλλον» και εμείς θέλουμε όχι την συμπάθεια και τον οίκτο των άλλων, αλλά το σεβασμό της ύπαρξήςμας και το μέλλον της δημιουργικότητάς μας.

Για όλους τους παραπάνω λόγους αξιοπρέπειας και σεβασμού, στις Εθνικές εκλογές της 17^ης Ιουνίου 2012, δεν αποδεχόμαστε τα μνημονιακά κόμματα ούτε τα «δεξιά ή αριστερά τους δεκανίκια» ή τις ναζιστικές υποκουλτούρες, γιατί απλά οι άνθρωποι μπορούν να υπάρχουν και χωρίς τις αγορές για κάποιο διάστημα, αντίθετα οι αγορές δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τους ανθρώπους. Ως «πειραματόζωα» αδυνατούμε στις νέες συνθήκες να υπηρετήσουμε το «πείραμα» της επερχομένης «παγκόσμιας δικτατορίας των τραπεζών», των μονοπωλίων, της δουλοπρέπειας και της υποταγής των ανθρώπινων αξιών στις χρηματιστικές τιμές των εικονικών αγορών. Οι καρκινοπαθείς δεν μπορούν να επαιτούν τη δόση τους και να εκλιπαρούν κάθε φορά ως υπεύθυνοι για τα πανάκριβα φάρμακα τους για λιγότερο πόνο. Οι συνταξιούχοι δεν μπορούν να υποστούν άλλο τον κοινωνικό εξευτελισμό της ζητιανιάς και το φόβο μιας σκληρής επερχομένης τιμωρίας της βιολογικής τους έκπτωσης ως υπεύθυνοι για τις αμαρτίες των αγορών. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να υποταγούν στο αποτέλεσμα της «μετενέργειας του μνημονίου» με αρχική τιμή έκπτωσης -30% στις αποδοχές τους και -50% στις ημέρες της ετήσιας άδειάς τους. Οι νέοι δεν μπορούν να εργαστούν με χαρτζιλίκια και οι άνεργοι να αποτελούν οικονομικά «τα περιττώματα» στο όνομα της παγκόσμιας ανάπτυξης μιας νέας ψηφιακής παγκόσμια δικτατορίας. Ποιοι τα ψήφισαν όλα αυτά; Δεν είναι το ΠΑΣΟΚ η Ν.Δ. και το ΛΑΟΣ;

Για τους ίδιους παραπάνω λόγους αξιοπρέπειας και σεβασμού, στις Εθνικές εκλογές της 17^ης Ιουνίου 2012, στηρίζουμε τα δύο αντιμνημονιακά κόμματα: ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητους Έλληνες, ευελπιστούμε να κερδίσουμε χρόνο, να ανακατέψουμε την τράπουλα των συμφερόντων, να οργανωθούμε προκειμένου να επιστρέψουμε στην αλληλεγγύη των πολιτών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των λαών, να οργανωθούμε μέσα από νέες κοινωνικές θεωρίες και προσδοκίες, δηλαδή να επαναπροσδιορίσουμε την κοινωνική μας πυξίδα και να χαράξουμε την πορεία μας σε νέους αγώνες και δράσεις, όχι μόνο για εμάς αλλά και για τις νέες γενεές Αυτό άλλωστε έχουν κάνει γενιές και γενιές στην ανθρώπινη ιστορία, εμείς γιατί όχι; Αν τα αντιμνημονιακά κόμματα δεν μπορέσουν να τιμήσουν την εμπιστοσύνη μας τότε δεν θα τους εμπιστευτούμε ξανά, αλλά θα έχουμε κάνει ένα βήμα μπροστά και θα έχουμε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να αναπτυχτούν νέες προσδοκίες και ευκαιρίες. Είναι πολύ απλό, πάμε ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ δεν δείχνουμε ανοχή. Δεν θέλουμε σωτήρες, απλά ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΟΡΘΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ.
Τελειώνοντας την παραπάνω αναφορά δεχόμαστε ότι η Ελλάδα στις αρχές του 21^ου αιώνα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου για ακόμα άλλη μια φορά στην ιστορία της και σύμφωνα με τον Γάλλο στρατηλάτη & αυτοκράτορα Ναπολέων Βοναπάρτη (1769-1821): «Υπάρχουν δύο ειδών στρατιώτες: οι μάχιμοι που είναι έξυπνοι και δραστήριοι και αυτοί που έχουν θώρακα, περικεφαλαία και λοφίο και που δεν είναι ικανοί για τίποτε άλλο παρά να στέκονται με τις ώρες ακίνητοι».

Εγώ πάντως κουράστηκα να μένω ακίνητος φορώντας «το θώρακα, την περικεφαλαία και το λοφίο» του μνημονίου.

Με σεβασμό στον αναγνώστη

GA

Σημείωση:

Ο GA έχει διδάξει για περισσότερα από 15 έτη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και έχει εργαστεί σε εθνικές και πολυεθνικές εταιρίες. Το επιστημονικό του πεδίο (προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές) είναι στον τομέα της Διοίκησης, της Οικονομίας και των Νέων Τεχνολογιών.