Η έκταση της καταστροφής που προκάλεσε στην Ελλάδα (και πιθανότατα θα προκαλέσει στην Κύπρο) η πολιτική των Μνημονίων-Δανειακών, είναι πια ανυπολόγιστη. Θα χρειαστούν δεκαετίες για να μπορέσει η χώρα να συνέλθει, αν συνέλθει. Ο κίνδυνος ακόμα μεγαλύτερων οικονομικών, αλλά και γεωπολιτικών, «ολικών» καταστροφών παραμένει ισχυρός, αρχής γενομένης από την Κύπρο, η μοίρα της οποίας φαίνεται τώρα να αποφασίζεται σε περίπλοκη διαπραγμάτευση μεταξύ Τουρκίας, ΗΠΑ και Ισραήλ, χωρίς τη συμμετοχή των «ενδιαφερομένων», του κυπριακού πληθυσμού, που θα πληροφορηθεί, εν ευθέτω χρόνω, τις σχετικές αποφάσεις (και χωρίς να μπορούμε να αποκλείσουμε, σε μακροχρόνια βάση, άλλες «απώλειες» σε Θράκη, Αιγαίο, Κρήτη). Η Ελλάδα, κι από πίσω η Κύπρος, υπήρξαν τα πρώτα θύματα της επίθεσης του Χρήματος κατά της Ευρώπης - και της προσπάθειας των αρχουσών τάξεων της «Ευρωγερμανίας» να ενώσουν την ήπειρο, όχι ανθιστάμενες, αλλά υποτασσόμενες στις «Αγορές». Αλλά ταυτόχρονα, στις οικονομικές κρύβονται γεωπολιτικές και ιδεολογικές σκοπιμότητες, στην περιοχή της Αν. Μεσογείου.
Τελευταία ευκαιρία
Εντός του 2014, θα ξανατεθεί πιθανώς στην ΕΕ το «ελληνικό». Είναι κρισιμότατο να υπάρξει στην Αθήνα κυβέρνηση διεκδικούσα αξιόπιστα, στηριζόμενη σε ισχυρά επιχειρήματα, βαθειά επίγνωση της ευρωπαϊκής κατάστασης, εσωτερικό συσχετισμό ισχύος, όσους συμμάχους βρει, τη διακοπή του εφαρμοζόμενου γενοκτονικού προγράμματος, ρήτρα ύφεσης, πρόγραμμα μαζικής απασχόλησης ανέργων, έκτακτη ανθρωπιστική-αναπτυξιακή βοήθεια (Σχέδιο Μάρσαλ), υπερασπιζόμενη τη χώρα, αναδεικνύοντας την έκταση των καταστροφών που προκάλεσαν τα πιο αποτυχημένα οικονομικά προγράμματα της παγκόσμιας ιστορίας (ή τα επιτυχέστερα, κρινόμενα όχι ως προγράμματα σωτηρίας, αλλά καταστροφής). Θεμελιώνοντας το γιατί η πολιτική που ασκείται εις βάρος ενός κράτους-μέλους της ‘Ενωσης είναι εις βάρος των συμφερόντων όλων των ευρωπαϊκών λαών. Αυτή θα είναι ίσως μια από τις τελευταίες ευκαιρίες μας, ίσως η τελευταία, να αποφύγουμε ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές, να χρησιμοποιήσουμε τις δυνατότητες που απορρέουν από τη συμμετοχή στην ΕΕ και να μείνουμε εντός δημοκρατικού-ειρηνικού πλαισίου. Αν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις μας εξακολουθήσουν να συμφωνούν με τα εγκλήματα εις βάρος του ελληνικού λαού, ευχαριστώντας τους εγκληματίες, δεν θα μπορούμε στο τέλος ούτε να διαμαρτυρηθούμε. ‘Οσο παρατείνεται εξάλλου η παρούσα κατάσταση, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος «γεωπολιτικών καταστροφών».
Ο αναπόφευκτος «πόλεμος»
Κυβέρνηση που θα πάρει τον δρόμο της διεκδίκησης θα μπει αμέσως σε σφοδρότατη σύγκρουση, μεγάλο «πόλεμο» με την «Ευρωγερμανία» και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και πρέπει να προετοιμασθεί από τώρα. Πρέπει να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό και να τον προετοιμάσει, δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τέτοιο θέμα ως ήρεμη κυβερνητική εναλλαγή κομμάτων εξουσίας. Δεν επιτρέπεται η παραμικρή αυταπάτη επ’ αυτού. Οποιαδήποτε τέτοια αυταπάτη θα αποδειχθεί θανάσιμη. Δεν υπάρχουν «από μηχανής Θεοί» εντός ή εκτός ΕΕ κι όποιος διαβεβαιώνει για το αντίθετο, είναι είτε αφελής, είτε προβοκάτορας, θέλει δηλαδή ενδεχομένως να σπρώξει απροετοίμαστη, χωρίς σχέδιο την αριστερά στην εξουσία και να την καταστρέψει, αποδίδοντας στις ιδέες της την ευθύνη τελικής καταστροφής της χώρας και αποβολής της κακήν κακώς από την ΕΕ.
Ο ελληνικός λαός πρέπει να πάει σε σύγκρουση με τις άρχουσες τάξεις της Ευρωγερμανίας, το παγκόσμιο Χρήμα και τα εσωτερικά στηρίγματά τους, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, έτοιμος, αν χρειαστεί, για στάση πληρωμών και μπλοκάρισμα της λειτουργίας της ΕΕ, έτοιμος να μοιραστεί εν ανάγκη λεφτά, τρόφιμα, φάρμακα και τη δουλειά στην πατρίδα, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να τη σώσει και να σωθεί κι ο ίδιος. Δεν είμαστε δυστυχώς σήμερα σε καλύτερη κατάσταση από τους πολιορκημένους στο Μεσολόγγι, ίσως μάλιστα είμαστε σε χειρότερη, γιατί δεν έχουμε πλήρη επίγνωση.
Για να έχει πιθανότητες επιτυχίας το σχέδιο Α’, πρέπει να υπάρχει σχέδιο Β’ και κυρίως νάναι έκδηλη η αποφασιστικότητα εφαρμογής του, αλλοιώς η διαπραγμάτευση θα τελειώσει προτού αρχίσει. Δυστυχώς, μέχρι τώρα, οπαδοί του Α και του Β σχεδίου, μάλλον κλίνουν τη λέξη σχέδιο παρά σχεδιάζουν οτιδήποτε! Αυτό πρέπει να αλλάξει χθες.
Το απαραίτητο μέτωπο εθνικής-κοινωνικής σωτηρίας
Μόνο συγκρότηση του πλατύτερου δυνατού μετώπου εθνικής-κοινωνικής σωτηρίας Ελλάδας και Κύπρου, δημοκρατικά οργανωμένου, χωρίς ιδεολογικο-πολιτικούς αποκλεισμούς, με μέγιστη τεχνοκρατική και πολιτική σοβαρότητα, βαθιά συναίσθηση της διαπλοκής ευρωπαϊκής και ελληνικής κρίσης, και της γεωπολιτικής πτυχής της τελευταίας, ικανότητα να κινηθεί διεθνώς, μπορεί ίσως να σταματήσει την καταστροφική πορεία, επιχειρώντας να αρχίσει την ανόρθωση της χώρας. (Δεν εννοούμε ασφαλώς, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ένα συνονθύλευμα «προσωπικοτήτων» και «παραγόντων», που κυνηγάνε ανελέητα την καλύτερη πολυθρόνα στο κατάστρωμα του Τιτανικού).
Παραμένει δυστυχώς συζητήσιμο αν η ελληνική κοινωνία, ακόμα και σε συνθήκες τόσο ακραίων καταστροφών, μπορεί να παράξει τέτοιο υποκείμενο. Η μακροχρόνια πνευματική-ηθική παρακμή μας, η έκταση των πάσης φύσεως διαφθοράς και ιδιοτέλειας, η καθολική σχεδόν εθνική αρχή «άλλα λέμε, άλλα κάνουμε, άλλα σκεφτόμαστε» διεισδύει παντού, αναπαράγεται διαρκώς, καταστρέφει τα πάντα. Αυτό απέδειξε και η εμπειρία τριάμισυ χρόνων ποικίλων «αντιμνημονιακών» κινήσεων και η δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ, αφότου αχνοφάνηκε η προοπτική εξουσίας, να προσανατολισθεί στο βασικό ζήτημα που έχει να λύσει και όχι σε επί μέρους ατζέντες (δυσκολία που «αντανακλάται» στη δημοσκοπική του στασιμότητα, «κραυγή αγωνίας» της κοινωνίας προς την ηγεσία της αριστεράς, που μοιάζει ενίοτε να αντιλαμβάνεται ως εχθρούς τους ασκούντες κριτική και φίλους της τους κόλακες).
Με τα σημερινά δεδομένα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι στο κέντρο της προσπάθειας σύμπηξης τέτοιου μετώπου, που να απλώνεται σε όλη την κοινωνία. Παρά τη δημοσκοπική στασιμότητα και τις ισχυρές τάσεις προς την αποχή και τη Χρυσή Αυγή, η πιθανότητα να κερδίσει τις εκλογές η αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει πολύ μεγάλη λόγω απελπισίας του ελληνικού λαού. ‘Άλλο βέβαια μια ψήφος απελπισίας και άλλο ψήφος προσχώρησης και εμπιστοσύνης, αυτό όμως εξαρτάται από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως με ότι δείχνει να απασχολεί πολλά στελέχη του, το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να κερδίσει τις εκλογές, είναι να κυβερνήσει με επιτυχία σώζοντας τη χώρα και μη καταστρεφόμενος ο ίδιος εν μέσω των ερειπίων της – αυτές είναι οι δύο μόνες δυνατότητες που διαθέτει, δεν μπορεί απλώς να αποτύχει! Μεταξύ των «Πιστωτών» και των «Προστατών» δεν λείπουν εξάλλου οι δυνάμεις που θα επιδιώξουν να φορτώσουν στην αριστερά και τις ιδέες της την ευθύνη ιστορικής καταστροφής, κάνοντας την Ελλάδα παράδειγμα προς αποφυγή, για όποιον άλλο Ευρωπαίο επιδιώξει να αποφύγει στο μέλλον τη σκλαβιά των αγορών.
Ανάγκη μιας «επαναστατικής» πολιτικής
Σε μια κατάσταση τόσο απελπιστική όσο η ελληνική τώρα, δεν υπάρχουν ούτε εύκολες λύσεις, ούτε ημίμετρα. Για να νικήσει ο Δαυίδ τον Γολιάθ, να βρει ο Πάρις τη φτέρνα του Αχιλλέα, χρειάζεται να στοχεύσουν ακριβώς, χρειάζεται να βρουν τη μοναδική «συχνότητα σωτηρίας», διαφυγής και σε έναν κυκλώνα τόσο βαρύ όσον αυτό που μας χτύπησε, αυτή είναι το «μάτι» του. Χρειαζόμαστε μια ολική αλλαγή παραδείγματος, ένα «γκέσταλτ» όπως λένε οι Γερμανοί, ριζική αλλαγή του νεοελληνικού πολιτικού υποδείγματος (περιλαμβανομένων των παλαιο- και νεοπασοκικών υποδειγμάτων, τύπου «Τσοβόλα δώστα όλα», «λεφτά υπάρχουν»). Μόνο η αλήθεια, η δικαιοσύνη και ο πατριωτισμός μπορούν να στηρίξουν τέτοιο, σωτήριο διάβημα. Αντίθετα με ότι πιστεύουν οι επαγγελματίες της πολιτικής, η αλήθεια είναι πανίσχυρο όπλο – και το πιο επικίνδυνο για όποιον το χρησιμοποιεί! Χρειάζεται επίσης «έξυπνη δύναμη» (smart power), μόνο αντίδοτο σε τόσο καταθλιπτικό συσχετισμό οικονομικής/πολιτικής ισχύος.
Η καμπάνια του κ. Τσίπρα, ως υποψηφίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, για τη θέση του Προέδρου της Κομισιόν, είναι και μια πολύ μεγάλη, ίσως η τελευταία πριν τις εκλογές, ευκαιρία, να γίνει πανευρωπαϊκά γνωστός ως φορέας νέων ιδεών για την Ελλάδα και την Ευρώπη, αν καταφέρει να υπερβεί το στενό «μαντρί» της συγκεκριμένης παράταξης, και την περιορισμένη ρητορεία της «αντι-λιτότητας», απευθυνόμενος σε όλη την Ευρώπη, αντιτάσσοντας στη Μέρκελ και τις αγορές μια πολιτική πρόκληση τουλάχιστο εξίσου σοβαρή με αυτή που εκείνες θέτουν στους Ευρωπαίους. Τόχουμε πει εξάλλου και γράψει από αυτές εδώ τις στήλες άπειρες φορές, και πολλοί άλλοι ομοίως το επεσήμαναν, χρειάζεται πολύ σοβαρή, στοχοπροσηλωμένη οικονομολογική, νομική, διεθνοπολιτική προετοιμασία, συζήτηση με την κοινωνία, σοβαρή προγραμματική πρόταση. Χρειάζεται άνοιγμα για την κοινωνία, όχι παροξυσμός «ιδιοκτησιακού ρεφλέξ» επίδοξων κυβερνητικών στελεχών. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βγει από τη σημερινή του κατάσταση, πέφτοντας με τα μούτρα σε τέτοια προσπάθεια, αν θέλει να σώσει τη χώρα και να μην καταστραφεί κι ο ίδιος εν μέσω των ερειπίων της.
konstantakopoulos.blogspot.com
Επίκαιρα, 19.12.2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου