Καβάφης!
Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—
Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.
Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.]
Μας πάει τούτο το ποίημα, δεν νομίζετε;
Για να μην περιπέσουμε όμως στη μελαγχολία της απαισιοδοξίας, ας μην ολιγωρούμε κι ας μην ξεχνάμε τους ήρωές μας:
Πάντα είμασταν ολίγοι....(Μακρυγιάννης)
Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την απελευθέρωσή μας (Κολοκοτρώνης)
Εξ άλλου, ουχ έστιν ημών γνώναι.... [αφού έτσι είπε ο Χριστός : «ουχ έστιν υμών γνώναι...» (Πράξεις κεφ. 1 εδ. 7)]
Εμόν εστιν το «έκαστος εφ' ω ετάχθη...». Σαν να λέμε πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά την ατομική/προσωπική μας ευθύνη: όπως και στην δόξα, την αμαρτία, την μετάνοια, την άφεση, το θάνατο!
Και να μην υποτιμούμε/αδιαφορούμε/παραμελούμε το ρόλο του γονιού και του Δασκάλου, όχι μόνο για να είμαστε και για να δημιουργήσουμε πολίτες με ήθος, αλλά και για να έχουμε ήθος στην πολιτική μας ζωή και δοσοληψία!
Ε.Αθανασούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου