Tην κρίση του 2008, τα ασύδοτα κερδοσκοπικά παιχνίδια και τα τοξικά προϊόντα της χρηματοπιστωτικής δράσης κλήθηκαν να τα πληρώσουν οι δημόσιοι – κρατικοί προϋπολογισμοί. Τα δημόσια χρέη αυξήθηκαν, οι κοινωνικές πολιτικές εξοβελίστηκαν, αλλά το κερδοσκοπικό – χρηματιστικό κεφάλαιο δεν γνωρίζει όρια: Ζητά τώρα επιτακτικά «νέο αίμα». Ο στόχος προωθείται ήδη στον ευρωπαϊκό Νότο και διευρύνεται στον κεντρικό ευρωπαϊκό πυρήνα: Το ευρώ και η Ευρωζώνη «δεν έχουν πια ζωή»…
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ως εκπρόσωπος του «μεγάλου ανταγωνιστή», δεν αρκείται πλέον στο ρόλο της «πέμπτης φάλαγγας» στο εσωτερικό της Ευρώπης. Έχει ήδη κατακτήσει επίσημο, κεντρικό ρόλο στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και αναλαμβάνει τώρα, με «απευθείας ανάθεση», τη «σωτηρία» της Ισπανίας και της Ιταλίας…
Οι «έμπιστοι», τα στελέχη του διεθνούς κερδοσκοπικού συστήματος, καταλαμβάνουν καίριες θέσεις στα οικονομικά κέντρα αποφάσεων, όπως στην ΕΚΤ, διορίζονται ακόμα και πρωθυπουργοί, προκειμένου να παραμεριστούν και τα τελευταία εμπόδια που θα μπορούσε να προβάλει το καταρρέον δημοκρατικό – πολιτικό οικοδόμημα…
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η περίφημη «Ευρωζώνη», πορεύτηκε τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχοντας ενεργοποιήσει τον εσωτερικό μηχανισμό της αυτοκαταστροφής της: το μονεταριστικό – νεοφιλελεύθερο πρότυπο. Σε αυτό τον «πυρήνα» βάσισε τους σχεδιασμούς της για την επικράτησή της στο διεθνή ανταγωνισμό, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι με τη στρατηγική αυτή επιλογή εγκαθιστούσε τον ανταγωνισμό στο εσωτερικό της, νομιμοποιούσε –πολιτικά και οικονομικά– το μηχανισμό αυτοδιάλυσης και αυτοκαταστροφής της.
Αυτό το στάδιο βιώνουμε σήμερα. Η Γερμανία εγκαθιστά την «ηγεμονία» της σε μια Ευρώπη που διαλύεται, σε μια Ευρωζώνη που καταρρέει, προωθώντας με γοργούς ρυθμούς την «κινεζοποίηση» του υπερχρεωμένου Νότου της.
Ακόμα και οι πλέον προοδευτικές λύσεις και προτάσεις, όσο η βασική στρατηγική δεν αλλάζει, αποδεικνύο νται πρόσκαιρες και ανεπαρκείς: Η αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ, η έκδοση ευρωομολόγου, η δημιουργία μόνιμης δημοσιονομικής ρύθμισης, όπως συμβαίνει με τη σχέση του θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ με τις επιμέρους πολιτείες, δεν πρόκειται να δώσουν οριστική λύση, όσο η δημοσιονομική πειθαρχία, η ύφεση και η πολιτική και κοινωνική υποβάθμιση των ευρωπαϊκών λαών καθίστανται πρώτη και απόλυτη επιλογή.
Οι οικονομικοί μηχανισμοί που λειτουργούν στις ΗΠΑ στηρίζονται στο γεγονός ότι η οικονομική – εμπορική δραστηριότητα της χώρας μπορεί σε παγκόσμιο επίπεδο να αποδίδει αποτελέσματα αντίστοιχα με το ΑΕΠ της χώρας, που αντιστοιχεί στην εσωτερική της παραγωγή. Γι’ αυτό και η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ μπορεί να εκδίδει νέο χρήμα χωρίς να αυξάνεται επικίνδυνα ο πληθωρισμός.
Στην Ευρώπη, όμως, τα αντίστοιχα ποσοστά δεν υπερβαίνουν το 20% του ΑΕΠ της, κι αυτά οφείλονται κατά κύριο λόγο στη Γερμανία. Η Ευρώπη πρέπει, συνεπώς, να ακολουθήσει τη δική της πορεία επενδύσεων, χρειάζεται συνεκτικό σχέδιο και ανάπτυξη, που θα αξιοποιήσουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε χώρας-μέλους, χρειάζεται συνεργασία και αλληλεγγύη και, πάνω απ’ όλα, πολιτικούς αυτόνομους, ικανούς να εκφράσουν τα κοινωνικά αιτήματα και τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Στην Ευρώπη, όμως, προωθείται τώρα το ZEIT – GEIST, το «νέο πνεύμα» της γερμανικής ηγεμονίας, που στηρίζεται στο Σύνταγμα της Αγοράς, στο Νόμο και στην Τάξη: Νόμος είναι, σύμφωνα με το «νέο πνεύμα», ο νόμος της ζούγκλας της Αγοράς και η Τάξη εκφράζει το σύγχρονο τύπο της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, που θα εφαρμόζει πιστά το νεοφιλελεύθερο Σύνταγμα…
Ένα «Σύνταγμα», που, σύμφωνα με τις βουλήσεις του Δ’ Ράιχ, θα οδηγεί σε «Ειδικά Δικαστήρια» τους απείθαρχους λαούς και τους ηγέτες τους και στη συνέχεια θα τους παραπέμπει στα σύγχρονα οικονομικά κρεματόρια, όπου θα εξοντώνονται με τη μέθοδο της παρατεταμένης λιτότητας, της ανεργίας, της φτώχειας…
Το «νέο πνεύμα», βέβαια, είναι πολύ παλιό… Πρόκειται για ένα μοντέρνο νεο-φασισμό, που εκδηλώνεται πίσω από ένα οικονομικό προσωπείο… Το γερμανικό imperium επιδιώκει τη μεγάλη ρεβάνς… Χωρίς να έχει διδαχτεί τίποτε από την Ιστορία.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “ Επίκαιρα” στις 1/12/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου