Τα δάκρυα μαργαριτάρια στις χούφτες του Θεού, κάτασπρα περιστέρια στις τέσσερις κατευθύνσεις τ’ ουρανού!

ἀπὸ τὸν/τὴν kynorodi

Χρόνος μηδέν εσήμανε στη γη του Παραδείσου. Μέρες μαγικές και νύκτες εξωτικές μοιάζει να φθόνησε περίσσια ο Εφιάλτης. Ένας εφιάλτης που δεν χωρεί μέσα στις ιστορίες που τρέφουν την ψυχή. [...]
Ο φυσικός μας κόσμος αντικαθίσταται από το εικονικό σύστημα και στην προσπάθεια μας να διακρίνουμε την αλήθεια εξασκούμε την ευφυία μας εξαντλώντας την ψυχή μας.
Ο εφιάλτης πήρε και πάλι μορφή που κάθε φορά γίνεται και πιο οδυνηρή. [...]
Αυτά έγραφα τότε για το Ιράκ, τώρα αισθάνομαι ότι οι λέξεις μου τελείωσαν, δεν αντέχω πια να παρακολουθώ όσα φρικτά και παράλογα γίνονται, όχι χωρίς να κάνω κάτι για να τα σταματήσω, κάτι για να απαλύνω τον πόνο και την οδύνη. Ως θεατής αισθάνομαι συννενοχή και ως ψηφοφόρος το ίδιο! Θεατής σε έργο που δεν μ’ αρέσει αλλά με αναγκάζουν να παρακολουθώ χωρίς δικαίωμα διαμαρτυρίας. Αν δεν σ’ αρέσει φύγε, λένε. Μα το θέμα δεν είναι αν θα φύγω εγώ, το θέμα είναι να φύγει το έργο, να σταματήσει, να μην παίζεται! Ο συνάνθρωπος μας χθες στο Σύνταγμα έφυγε με την ελπίδα η ηρωϊκή αποχώρηση του να διακόψει το έργο, ν’ανοίξει το δρόμο…, το έργο, ακόμη σήμερα, μπορεί να συνεχίζεται ο δρόμος όμως άνοιξε. Ο εφιάλτης τρέφεται με το αίμα της θυσίας, αντιστρέφει την πραγματικότητα, παίζει δίβουλο, ύπουλο παιχνίδι! Οι υπόλοιποι, εμείς, ακόμη σήμερα περιμένουμε…. ελπίζω την πλήρωση του χρόνου για ν’ ανεβάσουμε το δικό μας έργο, της αληθινής, έντιμης και αξιοπρεπούς ζωής που εκείνος ονειρευόταν!
Καλό ταξίδι και Καλή αντάμωση φίλε μου, σ’ ευχαριστώ!