Πρόσεξε! Πρόσεξε! Μην ενθουσιάζεσαι! Ξέρεις τι συμβαίνει όταν χαίρεσαι, δεν ξέρεις;
Ναι… Και μετά ξέρεις πως είναι να σκας σαν τρύπιο μπαλόνι, δεν ξέρεις; Πως είναι να έχεις παραδοθεί… Ναι… Ξέρεις, δεν ξέρεις;
Γι’ αυτό κάτσε εδώ. Ζήσε με πρόγραμμα: το πρωί στη δουλειά, τ’ απόγευμα στο σπίτι, το βράδυ στο κρεβάτι, το πρωί στη δουλειά, τ’ απόγευμα στο σπίτι, το βράδυ στο κρεβάτι, το πρωί στη δουλειά, τ’ απόγευμα στο σπίτι, το βράδυ στο κρεβάτι…
Χωρίς πολλά όνειρα, κράτησε τις αποστάσεις σου από συγκεκριμένους δρόμους, από συγκεκριμένες πηγές, από συγκεκριμένες λιακάδες. Κράτησε τις αποστάσεις σου και όλα θα πάνε καλά.
Το θέμα είναι να έχεις πρόγραμμα. Να μην έχεις κανένα κενό, καμιά τρυπούλα να χωρέσει φως. Φυσικά πρέπει το μυαλό σου να είναι άδειο, ουδέτερο. Τότε και το πρόσωπό σου θα είναι και αυτό άδειο και ουδέτερο. Θα γίνεσαι αόρατη – δεν θα σε προσέχει κανείς. Κανείς δεν θα διαταράσσει το πρόγραμμα. Κοίτα την αντανάκλαση του προσώπου σου στον καθρέφτη. Τα μάτια άδεια, αλλά κάτι στο στόμα και το σαγόνι είναι έτοιμο να καταρρεύσει από έναν αργό θάνατο, έναν αναίμακτο φόνο που δεν αφήνει λεκέδες στις συνειδήσεις…
Όμως, πίστεψέ με, σταδιακά η ζωή υποχωρεί. Ο πόνος υποχωρεί. Τα σημάδια σβήνουν. Μπροστά και πίσω τοίχος χτισμένος σε θεμέλια γερά, γύρω δεκάδες μικρά σκοτεινά δωμάτια, διάδρομοι που δεν οδηγούν πουθενά, σκάλες που ανεβαίνουν, σκάλες που κατεβαίνουν. Τις ίδιες ώρες, με τον ίδιο τρόπο ανεβαίνεις σκάλες, περνάς πόρτες, διασχίζεις διαδρόμους. Όλα ίδια στην ίδια ώρα. Καμιά διαταραχή. Ακουμπάς την πλάτη στον τοίχο και νοιώθεις ασφαλής. Χώνεψέ το. Το θέμα είναι να έχεις πρόγραμμα…
Άκου. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι τυχεροί και δεν θα ήταν και τόσο διασκεδαστικό αν ήμασταν, ε; Έτσι δεν είναι; Χρειάζεται το σκοτεινό φόντο για ν’ αναδειχθούν τα φωτεινά χρώματα των άλλων. Κάποιοι πρέπει να κλαίνε για να μπορούν κάποιοι άλλοι να γελούν με την ψυχή τους.
Τι; Μα τι κάνεις εκεί; Δακρύζεις; Είναι χειμώνας και τα δάκρυα σαν ξερά φύλλα σηκώνονται ψηλά. Αιωρούνται πάνω κάτω, αιωρούνται μπρος πίσω… Διαταράσσουν την ακινησία. Διαταράσσουν τη νηφαλιότητα. Όμως, μην ανησυχείς. Αν είσαι προσεκτική ο πόνος θα φεύγει, τα δάκρυα θα στερέψουν, θα στεγνώσει το μαραμένο πρόσωπο.
Αρκεί να έχεις πρόγραμμα και να το τηρείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου