Η βία ως μέσο εξέλιξης των κοινωνιών...

 

Στο παρόν άρθρο δε θα ήθελα να αναφερθώ στην ηθική της βίας και αν αυτή θα έπρεπε να είναι αντικείμενο αποφυγής για λόγους αισθητικούς και υπερφυσικούς. Θα ήθελα να επικεντρωθώ στις πολύ συγκεκριμένες σχέσεις της τόσο με το κράτος όσο και με τους πολίτες ως συμμετέχοντες σε υποσύνολα ενιαίων μορφών σκέψης αναφορικά μόνο με το πώς αυτή αποτελεί καταλύτη εξελίξεων σε ένα δομημένο οικονομικοκοινωνικό σύστημα.

Η βία πλέον, εμφανίζεται σαν μια εξαίρεση αναγκαία ώστε να επιβιώσει ο κανόνας.Γι' αυτό και φορείς της είναι παρακρατικές δομές, μηχανισμοί που έπραξαν δεδομένων συνθηκών, ή εκτελεσμένες διαταγές που προηγουμένως παρερμηνεύθηκαν. Φορείς είναι επίσης εγκατεστημένες αντιλήψεις,που οποιαδήποτε αμφισβήτησή τους στέκεται η ίδια αρκετή ώστε να συμπυκνώσει και να κάνει ευδιάκριτη μία ομάδα αντίδρασης.

Ανεξαρτήτως των αιτίων δηλαδή εφαρμογής της βίας,ο κύριος εκφραστής της, όπως θέλει το σύστημα να δείξει, είναι κάποιος άλλος εξωσυστημικός παράγοντας. Είτε αυτή εκφράζεται πλασματικά υπέρ είτε εκφράζεται εναντίον της καθεστηκυίας τάξης, αποτελεί ένα φαινόμενο που το σύστημα απεύχεται και όταν αυτή συμβαίνει,αυτό κωφεύει ακόμα κι αν την προκάλεσε.

Αυτό που θέλω να τονίσω, δεν είναι τόσο η υποκρισία του κράτους αναφορικά με τη χρησιμοποίηση βίας, όσο η άρχουσα αντίληψη ότι αυτή που ασκείται από ένα υποσύνολο σε ένα άλλο, επιφέρει εξέλιξη και αλλαγή. Νομίζω πως επιφέρει απλώς την αλλαγή πλεύσης του ίδιου όμως συστήματος. Το να εφαρμόζουν βία ομάδες συστημικές ή φαινομενικά εξωσυστημικές,δεν προκαλούν σημαντική μεταβολή,ακριβώς επειδή η εκδήλωση αυτή γίνεται σε συλλογικό επίπεδο. Η συλλογικότητα νοείται ακριβώς επειδή το κριτήριο επιβολής της βίας είναι το ίδιο συλλογικό.Ο ανώτερος σκοπός ή η επιδίωξη ενός στόχου προσδίδουν στο κριτήριο τον καθολικό του χαρακτήρα. Και όταν ασκείται μία καθολική δύναμη, τότε έχουμε μόνο γενικές αλλαγές και ανακατατάξεις.

Γι'αυτό και στην πιο ακραία περίπτωση αλλαγής, το λιγότερο που θα επιβιώσει από το παρελθόν είναι οι ομάδες που την άσκησαν.

Έτσι λοιπόν το σύστημα γεννάει σύστημα, αλλά μάλλον μιλάμε για ένα ελισσόμενο και όχι εξελισσόμενο ενιαίο σύστημα. Για να χρησιμοποιήσω κι ένα παραλληλισμό,όπως ο θάνατος και η ζωή είναι ασυμβίβαστα,έτσι και η βία και το σύστημα είναι ασυμβίβαστα. Όταν υπάρχει το σύστημα,δε παρατηρείται η βία. Και όταν εφαρμόζεται βία, δεν υπάρχει το σύστημα (είναι η εξαίρεση). Γι' αυτό και η συλλογική βία,είναι απλώς η ανασύνταξη, ο ελιγμός, η συνειδητοποίηση του ίδιου του συστήματος από τον εαυτό του. Είναι πάντα συστημική και προϋποθέτει το ίδιο το σύστημα χωρίς να μπορεί να υπάρξει εκτός αυτού, αλλά ταυτόχρονα, δεν ασκείται ποτέ μέσα στα αυστηρά του πλαίσια.

Όπως είπα εξ αρχής, σκοπός του άρθρου δεν ήταν βέβαια ούτε η εξύμνηση ούτε και η κριτική ενάντια στη βία, παρά μόνο στη βία ομάδων, λεκτική και σωματική. Δεν είμαι αυτός που θα κρίνει την ηθικότητα και τα αποτελέσματα μιας ατομικής βίας,από φόβο μήπως κι εγώ επικριθώ από κάποια βίαια ομάδα υψηλών ηθικών αξιών. Αλλά σίγουρα θα δεχτώ ότι η αλλαγή και το καινούργιο ξεκινούν πάντα από το άτομο και μόνο. Και από βαθιά μέσα του. Η βία πρέπει να ξεκινά από τις συνειδήσεις.

Πηγή: Protagon.gr

Πηγή: Η βία ως μέσο εξέλιξης των κοινωνιών - RAMNOUSIA