Βρισκόμενη στην Αθήνα, και ύστερα από τόσες ημέρες που εκτυλλίσεται και μεταδίδεται η υπόθεση του Νίκου Ρωμανού, και αφού έχουν ακουστεί τα... χίλια μύρια, σκέφτηκα να πάω από το νοσοκομείο Γεννηματά.
Εκεί έφτασα λίγο μετά τις 19:00. Πλησιάζω στην πύλη και ρωτάω την κοπέλα στις πληροφορίες: "Εδώ ρωτάμε για τα ονόματα;" Μου λέει, "Ναι". "Που πηγαίνετε;" "Στον Νίκο Ρωμανό." Η απάντησή της; Η αμέσως από κάτω:
- Τι;
- Ναι, στον Νίκο Ρωμανό.
- Δεν υπάρχει περίπτωση να σας αφήσουν να περάσετε. Εγώ να σας δείξω το κτίριο και πού είναι, αλλά αποκλείεται.
- Έχω ακούσει για άλλα άτομα που έχουν έρθει...
- Εντάξει, τι να σας πω, πάντως το μεσημέρι ήρθαν και δυο κοριτσάκια και δεν τα άφησαν, τα έδιωξαν. Εδώ είναι, σε αυτό το κτίριο, στον τρίτο όροφο. Εξάλλου, με το που θα ανέβετε στον τρίτο, θα δείτε αμέσως αστυνομικούς, θα καταλάβετε πού είναι...
- Εντάξει, σας ευχαριστώ πολύ.
Ανεβαίνω, λοιπόν, και προχωράω πέρα από την πύλη. Βλέπω δυο περιπολικά σε μια άκρη, και ένα ακόμη Ι.Χ. δίπλα, με δυο αστυνομικούς μέσα. Σε σύγκριση με ότι είχα ακούσει, από διαδικτυακούς φίλους, ότι το προαύλιο του Γεννηματά είναι υπερβολικά γεμάτο με αστυνομικούς και περιπολικά, σε σημείο που να... παρεμποδίζεται η εξυπηρέτηση των ασθενών... Καμία σχέση! Αυτό που έβλεπα ήταν μια λογική αστυνομική παρουσία, σε ένα νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται ένας κρατούμενος. Προχωρώντας προς την είσοδο κάποιοι ακόμη αστυνομικοί μπροστά έκαναν τσιγάρο. Άλλοι δύο κάθονταν πιο μέσα. Γιατροί - ασθενείς κυκλοφορούσαν κανονικά.
Ανεβαίνω στον τρίτο όροφο. Βλέπω μπροστά μου αστυνομικούς (όπως μου είπε η κοπέλα στις πληροφορίες), τέσσερις με πέντε, μπροστά από τον διάδρομο που οδηγούσε στα δωμάτια. Για να περάσεις στα δωμάτια έπρεπε πρώτα να περάσεις από τους αστυνομικούς. Τους ρωτώ: "Μπορώ να περάσω;" "Βεβαίως", μου λέει ο ένας αστυνομικός. "Πού πηγαίνετε;" "Στον Νίκο Ρωμανό".
- Δεν μπορείτε να περάσετε.
- Είμαι αρθρογράφος, δεν μπορώ να τον δω για λίγο;
- Όχι, δεν γίνεται είναι αδύνατον.
Ο ένας από εκείνους βγάζει ένα χαρτί με πέντε ονόματα και με ρωτάει: "Το όνομά σας;" "Χρύσα Κουτρουμάνου, αλλά δεν νομίζω να είναι μέσα στην λίστα. Είναι για πολύ στενούς συγγενείς;" "Ναι", μου απαντάνε, "πέντε ονόματα είναι, μαμά, μπαμπάς και κανα δυο στενά άτομα ακόμα, κανένας άλλος." "Εντάξει, σας ευχαριστώ πολύ", τους λέω και έφυγα.
Μετά από λίγο επέστρεψα, γιατί ήθελα να δώσω ένα κείμενο στον Νίκο, που είχα γράψει την ημέρα της γιορτής του (6 Δεκεμβρίου) και έλεγα μήπως μπορούσε να περαστεί έστω αυτό. Επιστρέφω λοιπόν και ρωτώ: "Γίνεται να του μεταβιβαστεί αυτό;" και δείχνω το χαρτί. "Όχι, δεν γίνεται, δεν γίνεται." "Ούτε χαρτί δεν περνάει;" "Ούτε, δεν γίνεται."
Αυτή ήταν η επίσκεψή μου στο νοσοκομείο Γεννηματάς. Με σόκαρε ΤΡΟΜΕΡΑ η εντελώς αντίθετη εικόνα που είχα σχηματίσει από άτομα, που ισχυρίστηκαν ότι όχι μόνο πήγαν μόνα τους απ΄ έξω και μετέφεραν την "αστυνομοκρατούμενη" εικόνα, σε πολλαπλάσια όπως είδα μεγέθυνση, αλλά και άτομα που ισχυρίστηκαν πως πήγαν και επισκέφτηκαν τον Νίκο ΜΕΣΑ στο δωμάτιό του, αφού γνωρίστηκαν πρώτα με τον πατέρα του. Αφού δεν μπορούσες καν να μπεις μέσα στον διάδρομο, αν δεν έλεγες σε ποιον πας. Πώς θα περνούσες στον διάδρομο για να βρεις τους δικούς του;;; Εκτός κι αν το επιδίωκες... Δηλαδή να πεις στους αστυνομικούς να φέρουν μπροστά τον πατέρα του, που και πάλι δεν ξέρω αν θα γινόταν, και να ενοχλήσεις με το άτομό σου όλους σε μια τέτοια στιγμή...
Καπηλευτές είμαστε! Κουτσομπόληδες, καπηλευτές, μπορεί και ψεύτες! Μετατρέπουμε τους ανθρώπους σε αντικείμενα! Να τους χρησιμοποιήσουμε όπως μπορούμε! Είτε για να "εντυπωσιάσουμε" ότι πήγαμε στο Γεννηματά και να μεταφέρουμε στους φίλους μας τι "τρομερό" είδαμε, είτε για να πούμε "εγώ πήγα εκεί, τον είδα, του μίλησα", είτε γενικά για... ότι γουστάρει ο καθένας! Έμποροι ζωών και ανθρώπων! Με ή χωρίς οικονομικό τίμημα. Έτσι για την ενασχόληση και την ικανοποίηση! Αυτό είμαστε!
Τελικά η απεργία πείνας και δίψας του Ν. Ρωμανού έληξε, θα πηγαίνει με ηλεκτρονικό βραχιολάκι στα μαθήματά για να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων, ενώ ταυτόχρονα είναι απόλυτος αναρχικός και, επιπλέον -όπως δήλωσε στο Indymedia- ΔΕΝ αποδέχεται το εκπαιδευτικό σύστημα ούτε τον Σύριζα, ο οποίος όμως πέρασε γι' αυτόν ΟΛΟΔΙΚΗ του τροπολογία. Τι κρίμα, να μην μπορούσαν και οι άλλοι φοιτητές, που αποδέχονται το εκπαιδευτικό σύστημα, να τους περάσουν τις ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ τροπολογίες -όπως τις θέλουν- για να λύσουν κι εκείνοι τα δικά τους προβλήματα...
Υ.Γ.1 Για όποιον σοκαριστεί από την ουδετερότητα της άποψης... Ε, δεν θα είναι η πρώτη φορά!
Υ.Γ.2 Η φωτογραφία είναι μέσα από το νοσοκομείο Γεννηματάς στις 09/12/2014.
Κείμενο - Φωτογραφίες: Χρύσα Κουτρουμάνου, ειδική συνεργάτης του logiosermis.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου