Της ζωής το φως...

 

Αφήνω μισάνοιχτο ένα όνειρο

μαρτυρικά κείτομαι
σ’ ένα παγωμένο ικρίωμα γεμάτο προσδοκίες
που επώδυνα χάθηκαν στα όρια της μνήμης
μοιραίες σκέψεις που μείνανε κλεισμένες
αγκάθινες παρενθέσεις
επιθυμίες φλεγόμενες
που απομείνανε αδρανείς
δεκάδες παγοδρόμοι στην ψυχή
με τις γυαλισμένες τους λεπίδες

με τις αιχμηρές τους ακίδες καρφώνουν

τις αισθήσεις βαθιά στο λευκό χιόνι
πολλαπλασιάζοντας τις νύχτες
στ’ αγεφύρωτα που το χρόνο τέμνουν
στο πέρασμα του πρώτου τυφώνα

όταν το αίμα στάλαζε βασανιστικά
χάραζε τις μέλλουσες διαδρομές

ξεδιψούσα με δάκρυα

τις απέραντες στέπες της ψυχής μου

αθρυμμάτιστα τούτα τα σφαλιστά παράθυρα

τα σκουριασμένα σίδερα στον τοίχο

μοιάζουν με τεράστιες άγκυρες

που συγκρατούν την οργή των επτά ωκεανών

του φεγγαριού το γλυκό αντιφέγγισμα

της πρωινής δροσάδας την ανατριχίλα

της μπόρας τη πάμφωτη αστραπή

της αυγινής πνοής το σήμαντρο

της ζωής μου ολάκερης το φως…

Αναρτήθηκε από ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ

http://luxnoskaiomenos.blogspot.gr/