Εκλογές: Προς μια ανάπηρη δημοκρατία;

ἀπὸ τὸν/τὴν filologos10

Χθες, οι 25 από τους 27 της ΕΕ έδωσαν την ψήφο τους στο Γερμανικό ιδανικό της δημοσιονομικής τάξης με τους παρεμβατισμούς και τα ποινολόγια που τη συνοδεύουν. Οι Άγγλοι και οι Τσέχοι δεν συμφώνησαν. Ο Ιρλανδός πρωθυπουργός μπορεί κατ’αρχήν να συμφώνησε, αλλά για την οριστική επικύρωση αυτής της συμφωνίας οι Ιρλανδοί θα κληθούν να απαντήσουν με δημοψήφισμα. Τελικά, για να εφαρμοστεί αυτή η Γερμανική ιδέα της «τάξης» στην Ευρώπη, θα πρέπει να εγκριθεί από 12 κράτη-μέλη της ευρωζώνης. Ακόμα κι η τριάστερη Ολλανδία του Βορρά, που σφίγγει με τη Γερμανία τη θηλειά του Νότου, θα πρέπει να αυτομαστιγωθεί παραδειγματικά για να περιορίσει το έλλειμμά της…
Στο όνομα αυτής της «τάξης» η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία μετατρέπεται σε κενό γράμμα και αντικαθίσταται από ένα καθεστώς «κοινοβουλευτικού απολυταρχισμού» στο οποίο οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι υποχρεούνται – μικρή σημασία έχει, για το αποτέλεσμα, αν το πράττουν ή όχι με τη θέλησή τους – να ψηφίζουν και να εφαρμόζουν νόμους και διατάγματα που ακυρώνουν το κοινωνικό κράτος και περιφρονούν ή παραβιάζουν το Σύνταγμα της χώρας – πρόσφατο παράδειγμα η αντισυνταγματικότητα της διάταξης για το κόψιμο του ηλεκτρικού ρεύματος.
Στο όνομα αυτής της «τάξης», οι αμαρτωλές «Siemens» επιστρέφουν δριμύτερες να ξανακάνουν business με τις ατιμώρητες πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ της χώρας. Κανείς πολιτικός δεν τιμωρείται για δόλο ή παράλειψη. Κανείς δεν ελέγχεται πραγματικά για το πόθεν έσχες. Οι υποψίες για το φουσκωμένο έλλειμμα καταπνίγονται σε προσχηματικές κι ανώδυνες διαδικασίες. Υπό τις ευλογίες του Βερολίνου, και παρά τις υποκριτικές δηλώσεις συμπαράστασης στον ελληνικό λαό, η διαφθορά δικαιώνεται και προσδοκεί την αναθέρμανσή της σε ένα μετεκλογικό καθεστώς απόλυτου αλλά τυπικά εκλογικά επικυρωμένου «ανεξέλεγκτου ελέγχου».
Στο όνομα αυτής της «τάξης», οι ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης του 1879, δηλαδή της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης υποχωρούν στις ιδέες της πειθαρχίας και της εσωστρέφειας του Γερμανικού Βορρά, παρασέρνοντας σε αυτήν τη σύγκρουση ιδεών, και τις εγχώριες αντιπαραθέσεις. Οι κ.κ. Παπαδήμος, Παπανδρέου και Σαμαράς θέλουν να πιστεύουν ότι, τελικά, αυτό το «γερμανικό κοστούμι» θα φορεθεί πάνω στην τρομαγμένη και απογυμνωμένη ελληνική κοινωνία. Θεωρούν ότι εφόσον τήρησαν τα δέοντα θα τους επιτραπεί να προκηρύξουν εκλογές με έσχατο καθήκον να συνεχίσει ο δικομματισμός να συγκυβερνά υπό το Βερολίνο, με το ίδιο και «εγκεκριμένο» πια περιεχόμενο πολιτικής που εφαρμοζόταν τα δύο τελευταία χρόνια.
Για το δικομματισμό η μάχη για το ποθητό εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι και στυλιζαρισμένη και ανελέητη. Θραύσματά του και ρέπλικες θα ακροβολιστούν, θα διαχωριστούν και θα ξανασυναντηθούν όταν θα έρθει η μετεκλογική ώρα για αυτό. Όμοροι πολιτικοί χώροι θα πλευροκοπηθούν και θα ωσμωθούν. Το δρέπανο του συσπειρωτικού τρομοκρατικού φόβου θα αιωρηθεί. Τα φίλια και αδελφά μέσα ενημέρωσης θα αγωνιστούν από κοινού, αφού και η δική τους επιβίωση και μακροημέρευση στο μετεκλογικό καθεστώς θα εξαρτηθεί από την διατήρηση της εξουσίας από τον δικομματισμό.
Οι εκλογές στη Γαλλία, ενδεχομένως να προκαλέσουν ρήγμα στην ηγεσία του Βορρά. Το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία, ενδεχομένως να δημιουργήσει ρήγμα στον υποταγμένο Νότο. Αυτά τα δύο πολιτικά γεγονότα έχουν τη δυναμική να αποσταθεροποιήσουν το όραμα της Μέρκελ, του Σόϊμπλε, του Ρέσλερ και όλων των άλλων εκπροσώπων των γερμανικών ελίτ που απεργάζονται μια Γερμανική και μη δημοκρατική Ευρώπη, γυρνώντας το ρολόι της ιστορίας έναν αιώνα πίσω
Αλλά δυστυχώς σήμερα, όπως και τότε, στον αντίποδα αυτού του ιστορικά δοκιμασμένου Γερμανικού παραλογισμού, δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί ένα κίνημα που η λογική και η δύναμή του θα πείθουν τον πολίτη ότι μπορεί να αντισταθεί και να λειτουργήσει βιώσιμα και προοπτικά για αυτόν και την οικογένειά του, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει στην υποταγή ή την ακραία καταστροφική και αυτοκαταστροφική λύση.
Πάντως, έχουμε όλοι την ευθύνη, και στις επερχόμενες εκλογές και μετά από αυτές, αν θα αποτρέψουμε ή θα αποδεχτούμε την επιβολή μιας «Ανάπηρης Δημοκρατίας», ανάλογης με κείνην την οποία περιγράφει ο Heinrich Winkler στο βιβλίο του «Βαϊμάρη, Η Ανάπηρη Δημοκρατία, 1918-1933»…
Εικόνα: «Όποια κοινωνία παραχωρεί λίγη ελευθερία για λίγη ασφάλεια, δεν της αξίζει τίποτε από τα δύο και θα τα χάσει και τα δύο»

Βενιαμίν Φραγκλίνος

Δ.Τ.
gnathion