Κρατώντας στο διάτρητο
στήθος μας
ένα μπουκέτο
δάκρυα
διαβαίναμε
διαβαίναμε
τον πόνο
Σαβανωμένα αγάλματα
πάνω σε βράχο
έρημο
Στον ήλιο
αντίκρυ
όλα το ίδιο
χρώμα
Άλικο, πορτοκαλί και
κίτρινο
Όλα το ίδιο
θάμπωμα
Η πλήρωση, η απόγνωση,
η λύτρωση
Το πέρασμα στο
πουθενά
στο πουθενά το
αιωρούμενο
στο πουθενά το
άγνωστο
Τώρα και πάντα
πουθενά
Στα πουθενά τ’
ασάλευτα
όλα αυτά που
χάθηκαν
Στο
πουθενά
Τα μάτια μας πετρώσανε
σε ξένα δειλινά
Μέρα και
νύχτα
ο λύχνος
αναμμένος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου