Εξήντα χρόνια πριν, το ήμισυ των γερμανικών πολεμικών χρεών ακυρώθηκε για να χτίσει την οικονομία της.
Ωστόσο, σήμερα, το χρέος καταστρέφει τους πιστωτές
Εξήντα χρόνια πριν, επετεύχθη συμφωνία στο Λονδίνο για να ακυρωθεί το ήμισυ του χρέους της μεταπολεμικής Γερμανίας.
Εξήντα χρόνια πριν, επετεύχθη συμφωνία στο Λονδίνο για να ακυρωθεί το ήμισυ του χρέους της μεταπολεμικής Γερμανίας.
Η ακύρωση, και ο τρόπος με τον οποίο έγινε, ήταν ζωτικής σημασίας για την ανοικοδόμηση της Ευρώπης από τον πόλεμο.
Βρίσκεται σε έντονη αντίθεση με τα δεινά που προκάλεσαν στους ανθρώπους της Ευρώπης σήμερα στο όνομα του χρέους.
Η Γερμανία βγήκε από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο εξακολουθώντας να οφείλει το χρέος που δημιουργήθηκε με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο
Από το 1953, η Γερμανία είχε επίσης χρέη με βάση τα δάνεια ανοικοδόμησης που έκανε αμέσως μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Στους πιστωτές της Γερμανίας περιλαμβάνεται η Ελλάδα και η Ισπανία, το Πακιστάν και η Αίγυπτος, καθώς και οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία.
Τα Γερμανικά χρέη ήταν πολύ κάτω από τα επίπεδα που παρατηρήθηκαν στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία σήμερα, που αποτελούν περίπου το ένα τέταρτο του εθνικού εισοδήματος. Αλλά ακόμα και σε αυτό το επίπεδο, υπήρχε σοβαρή ανησυχία ότι οι πληρωμές του χρέους θα έθεταν σε κίνδυνο την ανοικοδόμηση.
Χρειάζονταν μια ισχυρή Δυτική Γερμανία ως προπύργιο ενάντια στον κομμουνισμό. Οι πιστωτές της χώρας συναντήθηκαν στο Λονδίνο και έδειξαν ότι έχουν κατανοήσει το πώς θα βοηθήσουν μια χώρα που θέλει να ανακάμψει από την καταστροφή. Έγινε επίσης κατανοητό ότι το χρέος δεν μπορεί να θεωρηθεί ως η ευθύνη του οφειλέτη και μόνο. Χώρες όπως η Ελλάδα πήρε μέρος οικειοθελώς σε μια συμφωνία για να συμβάλει στη δημιουργία μιας σταθερής και ευημερούσας Δυτικής Ευρώπης, παρά τα εγκλήματα πολέμου που οι Γερμανοί κατακτητές προκάλεσαν μόλις λίγα χρόνια πριν.
Η διαγραφή του χρέους για τη Γερμανία ήταν άμεση, Δόθηκε στη Γερμανία μια μεγάλη ακύρωση του 50% του χρέους της. Η συμφωνία κάλυπτε όλες τις οφειλές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που οφείλονται από τον ιδιωτικό τομέα, ακόμα και ιδιώτες. Κάλυψε επίσης όλους τους πιστωτές.
Ίσως το πιο καινοτόμο χαρακτηριστικό της συμφωνίας του Λονδίνου ήταν μια ρήτρα που έλεγε ότι η Δυτική Γερμανία θα πρέπει να πληρώνουν μόνο για τα χρέη, από το εμπορικό της πλεόνασμα και τυχόν αποπληρωμές περιορίζονταν στο 3% των εσόδων από εξαγωγές κάθε χρόνο. Αυτό σήμαινε ότι οι εκείνες οι χώρες που τους χρώσταγε η Γερμανία, έπρεπε να αγοράσετε Δυτικογερμανικά προϊόντα, για να πληρωθούν. Αυτό σήμαινε ότι η Δυτική Γερμανία θα πλήρωνε μόνο από τα κέρδη , χωρίς προσφυγή σε νέα δάνεια. Και αυτό σήμαινε ότι οι πιστωτές της Γερμανίας είχαν συμφέρον η οικονομία της χώρας αυξάνεται και να ανθεί.
Μετά τη συμφωνία του Λονδίνου, η Δυτική Γερμανία παρουσίασε ένα «οικονομικό θαύμα», με λυμένο το πρόβλημα του χρέους και χρόνια οικονομικής ανάπτυξης. Αντ ‘αυτού, η πρακτική από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν να διασώσει η Γερμανία τους δανειστές δίνοντας νέα δάνεια, ενώ αναγκάζε τις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν μέτρα λιτότητας και της ελεύθερης αγοράς απελευθέρωση να γίνει «πιο ανταγωνιστική».
Ως αποτέλεσμα αυτού, από τη Λατινική Αμερική και την Αφρική στη δεκαετία του ’80 και του ’90 ως την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Ισπανία σήμερα, η φτώχεια έχει αυξηθεί και η ανισότητα είναι στα ύψη. Στην Αφρική στη δεκαετία του ’80 και του ’90, ο αριθμός των ανθρώπων που ζούσαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας αυξήθηκε κατά 125 εκατ. ευρώ, ενώ οι οικονομίες συρρικνώθηκαν. Στη σημερινή Ελλάδα, η οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά περισσότερο από 20%, ενώ ένας στους δύο νέους είναι άνεργος. Και στις δύο περιπτώσεις, το χρέος διογκώθηκε.
Η προτεραιότητα των χρεωμένων κυβερνήσεων σήμερα είναι να εξοφλήσουν τα χρέη τους, ανεξάρτητα από το ποσό του προϋπολογισμού που καταναλώνουν οι επιστροφές. Σε αντίθεση με το όριο του 3% πληρωμών στο γερμανικό χρέος, σήμερα το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα απαιτούν πληρωμές χρέους μέχρι 15-25% των εσόδων από εξαγωγές.
Από το 1953, η Γερμανία είχε επίσης χρέη με βάση τα δάνεια ανοικοδόμησης που έκανε αμέσως μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Στους πιστωτές της Γερμανίας περιλαμβάνεται η Ελλάδα και η Ισπανία, το Πακιστάν και η Αίγυπτος, καθώς και οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία.
Τα Γερμανικά χρέη ήταν πολύ κάτω από τα επίπεδα που παρατηρήθηκαν στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία σήμερα, που αποτελούν περίπου το ένα τέταρτο του εθνικού εισοδήματος. Αλλά ακόμα και σε αυτό το επίπεδο, υπήρχε σοβαρή ανησυχία ότι οι πληρωμές του χρέους θα έθεταν σε κίνδυνο την ανοικοδόμηση.
Χρειάζονταν μια ισχυρή Δυτική Γερμανία ως προπύργιο ενάντια στον κομμουνισμό. Οι πιστωτές της χώρας συναντήθηκαν στο Λονδίνο και έδειξαν ότι έχουν κατανοήσει το πώς θα βοηθήσουν μια χώρα που θέλει να ανακάμψει από την καταστροφή. Έγινε επίσης κατανοητό ότι το χρέος δεν μπορεί να θεωρηθεί ως η ευθύνη του οφειλέτη και μόνο. Χώρες όπως η Ελλάδα πήρε μέρος οικειοθελώς σε μια συμφωνία για να συμβάλει στη δημιουργία μιας σταθερής και ευημερούσας Δυτικής Ευρώπης, παρά τα εγκλήματα πολέμου που οι Γερμανοί κατακτητές προκάλεσαν μόλις λίγα χρόνια πριν.
Η διαγραφή του χρέους για τη Γερμανία ήταν άμεση, Δόθηκε στη Γερμανία μια μεγάλη ακύρωση του 50% του χρέους της. Η συμφωνία κάλυπτε όλες τις οφειλές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που οφείλονται από τον ιδιωτικό τομέα, ακόμα και ιδιώτες. Κάλυψε επίσης όλους τους πιστωτές.
Ίσως το πιο καινοτόμο χαρακτηριστικό της συμφωνίας του Λονδίνου ήταν μια ρήτρα που έλεγε ότι η Δυτική Γερμανία θα πρέπει να πληρώνουν μόνο για τα χρέη, από το εμπορικό της πλεόνασμα και τυχόν αποπληρωμές περιορίζονταν στο 3% των εσόδων από εξαγωγές κάθε χρόνο. Αυτό σήμαινε ότι οι εκείνες οι χώρες που τους χρώσταγε η Γερμανία, έπρεπε να αγοράσετε Δυτικογερμανικά προϊόντα, για να πληρωθούν. Αυτό σήμαινε ότι η Δυτική Γερμανία θα πλήρωνε μόνο από τα κέρδη , χωρίς προσφυγή σε νέα δάνεια. Και αυτό σήμαινε ότι οι πιστωτές της Γερμανίας είχαν συμφέρον η οικονομία της χώρας αυξάνεται και να ανθεί.
Μετά τη συμφωνία του Λονδίνου, η Δυτική Γερμανία παρουσίασε ένα «οικονομικό θαύμα», με λυμένο το πρόβλημα του χρέους και χρόνια οικονομικής ανάπτυξης. Αντ ‘αυτού, η πρακτική από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν να διασώσει η Γερμανία τους δανειστές δίνοντας νέα δάνεια, ενώ αναγκάζε τις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν μέτρα λιτότητας και της ελεύθερης αγοράς απελευθέρωση να γίνει «πιο ανταγωνιστική».
Ως αποτέλεσμα αυτού, από τη Λατινική Αμερική και την Αφρική στη δεκαετία του ’80 και του ’90 ως την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Ισπανία σήμερα, η φτώχεια έχει αυξηθεί και η ανισότητα είναι στα ύψη. Στην Αφρική στη δεκαετία του ’80 και του ’90, ο αριθμός των ανθρώπων που ζούσαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας αυξήθηκε κατά 125 εκατ. ευρώ, ενώ οι οικονομίες συρρικνώθηκαν. Στη σημερινή Ελλάδα, η οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά περισσότερο από 20%, ενώ ένας στους δύο νέους είναι άνεργος. Και στις δύο περιπτώσεις, το χρέος διογκώθηκε.
Η προτεραιότητα των χρεωμένων κυβερνήσεων σήμερα είναι να εξοφλήσουν τα χρέη τους, ανεξάρτητα από το ποσό του προϋπολογισμού που καταναλώνουν οι επιστροφές. Σε αντίθεση με το όριο του 3% πληρωμών στο γερμανικό χρέος, σήμερα το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα απαιτούν πληρωμές χρέους μέχρι 15-25% των εσόδων από εξαγωγές.
Η «στρατηγική» στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία σήμερα είναι να θέσει το βάρος της προσαρμογής αποκλειστικά και μόνο για τη χώρα οφειλέτη, στο να καταστήσει την οικονομία της πιο ανταγωνιστική μέσω της μαζικής ανεργίας και περικοπές μισθών. Αλλά χωρίς τους πιστωτές όπως η Γερμανία πρόθυμους να αγοράσουν περισσότερο από τις εξαγωγές τους, αυτό δεν θα συμβεί, φέρνοντας τον πόνο χωρίς τέλος.
Η γερμανική συμφωνία του χρέους ήταν ένα βασικό στοιχείο για την ανάκτηση από την καταστροφή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Αν δεν είχαμε καμία απόδειξη για το πώς λύθηκε στο παρελθόν μια κρίση χρέους, δίκαια θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι οι πολιτικές των ηγετών της Ευρώπης είναι παρεξηγημένες . Έχουμε, όμως, το θετικό παράδειγμα της Γερμανίας πριν από 60 χρόνια και το καταστροφικό παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής της κρίσης χρέους πριν από 30 χρόνια.
Η γερμανική συμφωνία του χρέους ήταν ένα βασικό στοιχείο για την ανάκτηση από την καταστροφή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Αν δεν είχαμε καμία απόδειξη για το πώς λύθηκε στο παρελθόν μια κρίση χρέους, δίκαια θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι οι πολιτικές των ηγετών της Ευρώπης είναι παρεξηγημένες . Έχουμε, όμως, το θετικό παράδειγμα της Γερμανίας πριν από 60 χρόνια και το καταστροφικό παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής της κρίσης χρέους πριν από 30 χρόνια.
Οι δράσεις των ηγετών της Ευρώπης δεν είναι τίποτα λιγότερο από εγκληματικές…
exomatiakaivlepo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου