Μία δίκη – μία ιδεολογία
«Δυστυχώς υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας». Με αυτή τη φράση ξεκίνησε την αγόρευσή της η εισαγγελέας στη δίκη των 13 που είχαν συλληφθεί γιατί έγραψαν ένα σύνθημα σε κουβούκλιο του ΟΑΣΘ την επόμενη μέρα του θανάτου του 19χρονου από το Περιστέρι από έναν ελεγκτή για 1,40 ευρώ.
Ήταν 14 Αυγούστου, όλοι έλειπαν σε διακοπές και οι λίγοι κοινωνικά ευαίσθητοι αλλά και οικονομικά αδύναμοι γιατί δεν είχαν χρήματα να πάνε διακοπές, σκέφτηκαν εκείνη τη μέρα να απευθυνθούν σε όσους ήταν στην ίδια οικονομική μοίρα και είχαν απομείνει στην πόλη. Σκέφτηκαν ότι αυτοί τουλάχιστον θα τους καταλάβαιναν. Κάποιοι από αυτούς έγραψαν το σύνθημα «19χρονος νεκρός για ένα εισιτήριο» σε ένα κουβούκλιο του ΟΑΣΘ. Κόσμος μαζεύτηκε να ρωτήσει, να μάθει, να καταλάβει πώς φτάσαμε ως εδώ. Να αξίζει η ζωή ένα και σαράντα του ευρώ. Το Κράτος παρακολουθεί και αμέσως επεμβαίνει. Τα σήματα από το κέντρο στα περιπολικά και σε μια ομάδα αη-Δίας είναι καθαρά: «βρείτε ποιοι γράφουν συνθήματα και ξεσηκώνουν τον κόσμο και φέρτε τους μέσα»... να συμπληρώσω αυθαίρετα, αλλά όχι ψεύτικα ότι ασχέτως αν το είπαν, αυτό που έκαναν ήταν «θα βρούμε εμείς να τους φορτώσουμε μια ψεύτικη κατηγορία για να πάνε και αυτόφωρο και να καταδικαστούν σε βαριά ποινή...δυσανάλογα βαριά για ένα σύνθημα». Δεν με ενδιαφέρει αν ήταν πολλά τα συνθήματα, δεν με ενδιαφέρει αν εκτός από τα λεωφορεία γράφτηκαν και αλλού, δεν θα κλάψω για το άγαλμα του Βενιζέλου. Δεν χέζουμε μάρμαρα, όπως θα ‘λεγε κι ο Μότσαρτ. Με ενδιαφέρει ότι ένα παιδί σκοτώθηκε, ότι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες που έχουν κρατήσει ήθος, ανάστημα, αξιοπρέπεια, θάρρος και κοινωνικές ευαισθησίες, αντέδρασαν και συνελήφθησαν γιατί ενημέρωναν τον κόσμο μιλώντας και γράφοντας συνθήματα για ένα γεγονός που ακόμα ήταν κάτω από τη συστηματική παραπληροφόρηση των καθεστωτικών ΜΜΕ.
Στη δίκη δεν υπήρξε καμία απόδειξη ενοχής, γιατί το Κράτος δεν το νοιάζουν οι αποδείξεις αλλά το θέαμα. Εκείνη την ώρα της σύλληψης έπρεπε να δείξει στους υπόλοιπους ότι όποιος σηκώνει κεφάλι τον μαζεύουμε και όποιος κοιτάει τη δουλειά του τον αφήνουμε. Ένας κατηγορούμενος κατέθεσε στη δίκη ότι «ο Άιχμαν κοίταζε τη δουλειά του» προκαλώντας την έκρηξη της προέδρου. Έτσι μας θέλουν, άβουλους, βουβούς, σκυφτούς αδιάφορους να κοιτάμε προς τα κάτω...κάτω είναι ο αφαλός μας, τα γεννητικά μας όργανα, τα πόδια μας και τα παπούτσια τους. Κάτω είναι και τα πτώματα των δολοφονημένων από το Κράτος, μπορούμε και πρέπει να τα κοιτάμε και αυτά για να εμπεδώνουμε το φόβο. Ο φόβος είναι το μήνυμα. Η έλλειψή του είναι ο κίνδυνος. Η έλλειψή του είναι ενοχή. Δυστυχώς υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας, αλλά επειδή δεν φοβάστε πρέπει να σας κρίνω ενόχους έστω ελλείψει στοιχείων, πρέπει να σας ρίξω τη μεγαλύτερη ποινή για ένα σύνθημα. Δώδεκα μήνες φυλακή. Το μήνυμα του Κράτους είναι καθαρό. Η έλλειψη φόβου είναι τεκμήριο ενοχής, ακόμα και αν δυστυχώς στα χαρτιά της αγοραπωλησίας της αστικής δημοκρατίας πουλιέται ακόμα το σενάριο του τεκμηρίου της αθωότητας. Σε αυτό το θέατρο άλλα λέει το σενάριο και άλλα παίζουν οι ηθοποιοί, δικαστές, αστυνομικοί, εισαγγελείς και δημοσιογράφοι. Σε αυτό το θέατρο το εισιτήριο αξίζει τις ζωές μας και δεν υπάρχει εξιτήριο... εκτός κι αν πάψουμε να φοβόμαστε... και τους θάψουμε μαζί με τις «αξίες» τους και τα τεκμήριά τους.
Από τις σημειώσεις του Marx Factor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου