Σήμερα, την πρώτη του Σεπτέμβρη.

aristarhos

γραφει ο αρισταρχος

Τελειώνει κι ο ζεστός μήνας Αύγουστος. Σε δύο μέρες παραδίδει τα κλειδιά του χρόνου στον πρώτο μήνα του Φθινοπώρου τον μήνα της μελαγχολίας, του τρύγου, της ισημερίας. Τον μήνα Σεπτέμβρη ή Τρυγητή ή Σταυριάτη. Φεύγει μελαγχολικός ο Αύγουστος και την μελαγχολία του την φορτώνει σ’ αυτή του Σεπτέμβρη με βαριά/μαβιά σύννεφα πάνω από την ανθρώπινη ύπαρξη στη γη. Πόλεμοι και δυστυχία, πείνα και εξαθλίωση. Ένας πλανήτης όαση μέσα στο άπειρο και αφιλόξενο σύμπαν προσφέρει στον άνθρωπο τα εχέγγυα να αναπτυχθεί και να ανθίσει αλλά η έξοδος απ’ τον παράδεισο δεν έδειξε παρά μόνο την σκοτεινή και βάρβαρη πλευρά. Αυτή την πλευρά που ανέδειξε όλη την κακία, την αφροσύνη και το μίσος για τον συνάνθρωπο και την εκμετάλλευσή του.

Σεπτός μήνας για την Χριστιανοσύνη με την ύψωση του Τιμίου Σταυρού στις 14. Αρχή της σχολικής χρονιάς, το μικρό καλοκαιράκι. Το τέλος της θερινής ραστώνης και η αρχή για βύθιση στα σκοτάδια της νύχτας εκεί στις 22 του μήνα όπου ο ήλιος βλέπει κάθετα τον ισημερινό και η μέρα έχει το ίδιο μήκος με την νύχτα. Σέπτεμ Λατινικά το επτά και βερ η άνοιξη.

Σημαντικός μήνας για την Δημοκρατία στην Ελλάδα και την απόκτηση συντάγματος όταν… Στις τρεις του Σεπτέμβρη του 1843 Λαϊκοί με αρχηγό τον Μακρυγιάννη, στρατιωτικοί με αρχηγό τον Καλλέργη και πολιτικοί με αρχηγό το Μεταξά απαίτησαν από τον Όθωνα σύνταγμα, και το κέρδισαν για λογαριασμό της Ελλάδας, για λογαριασμό των Ελλήνων, για λογαριασμό της ανεπανάληπτης Δημοκρατίας βάζοντας τελεία στην απολυταρχία. Δικαίως θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Δημοκρατίας που όμως δεν εορτάζεται και όπως θάπρεπε.

 …Μαζί του ήρθε του τρύγου η χαρά
σταφύλια κόκκινα γλυκά και ζουμερά
Μύρισε ο μούστος έτρεξε κρασί
ο Διόνυσος και οι νύμφες του
χορέψανε τρελά ως την αυγή… (Δημοτικό τραγούδι)

Σήκωνε ο μπαρμπα-Γιώργης τα νιούτσικα απ’ τα χαράματα. Και κείνα με την τσίμπλα στο μάτι χασμουριόταν και σήκωναν τα μπατζάκια και τα φουστάνια μέχρι τα γόνατα. Ύστερα έμπαιναν ξυπόλητα στο πατητήρι με τα σταφύλια παγωμένα από το βραδινό δροσό και άρχιζε ο χορός. Η στάμνα γύριζε από στόμα σε στόμα για να δροσίσει τα στεγνά λαρύγγια και ύστερα ανέβαινε η αψάδα από τα τσίπουρα και γέμιζε ο ντουνιάς σπίρτο. Τρυπούσε τα ρουθούνια, έμπαινε απ’ το δέρμα. Γλυκός μεθυστικός αέναος χορός πάνω στο ρυθμό που έδινε η ψυχή. Τραγούδια, γέλια, αστεία και νιάτα. Περνούσε ο Διόνυσος με τις Μαινάδες, Σειληνούς και Σάτυρους να πάρουν την πρώτη του μούστου μεθυσιά και γέμιζαν τον τόπο χαρά και ευεξία. Τότε!

Σήμερα… χάθηκε στου χρόνου την εκβιομηχάνιση. Τυποποιήθηκαν τα πάντα και την χαρά την έκλεψαν οι μηχανές. Δεν έχεις παρά να το ρίξεις στο γυαλί και να το στριφογυρίσεις για να δεις το αίμα της ρόγας και την οσμή του αλκοόλ. Και ύστερα να κλείσεις τα μάτια και να το ρίξεις στο λαιμό αφού πρώτα το αφουγκραστούν οι γευστικοί σου αδένες. Και κει, στο όνειρο, να σταθείς για λίγο τυχερός να αποκοπείς από την στυγνή πραγματικότητα και ν’ αρμενίσεις σε γλυκιές θάλασσες και άσπρες αμμουδιές και Θεϊκά ηλιοβασιλέματα. Τότε που ο ήλιος βάζει φωτιά στον ουρανό και μπερδεύει όλα του τα χρώματα σε μια ανεπανάληπτη παλέτα.

Σεπτέμβρης! Κλαψιάρης, θλιμμένος με αφύσικη την ζέστη του. Είναι ο απόηχος του καλοκαιριού που τον σκεπάζει με τις ζεστές αναμνήσεις και τα τρελά χτυποκάρδια. Είναι η ξεγνοιασιά που πρέπει να ξεκουμπιστεί και οι αναμνήσεις να μπουν στο άλμπουμ της ζωής. Από δω και μπρος οι μέρες θάναι πιο σκοτεινές, πιο κρύες και πιο βροχερές.

 Θα ζήσουμε μαζί του, όσοι ζήσουμε, τριάντα ημέρες μέχρι να παραδώσει την συνέχεια του χρόνου στον επόμενο μήνα ,τον Οκτώβρη που θα μας προετοιμάσει για την μουντάδα του Χειμώνα.

Καλό μήνα και καλό Φθινόπωρο