Ψηλώνουν οι φράχτες της αποικίας χρέους, πρέπει να βελτιωθούν κι οι άλτες
Των Γιώργου Καραμπελια & Γιώργου Ρακκά από τη Ρήξη φ. 97
Μέσα στο Σεπτέμβριο που μας πέρασε, το ινστιτούτο της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ-ΓΣΕΕ) δημοσιοποίησε την ετήσια έκθεσή του για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση. Σε αυτήν, υπολογίζεται ότι το σωρευτικό κόστος της κρίσης για τους μισθωτούς και τους αυτοαπασχολούμενους αγγίζει τα 40+δισ. €, με το 1/3 των βαρών να κατευθύνεται προς τους αυτοαπασχολούμενους και τα υπόλοιπα 2/3 στους μισθωτούς. Τούτο αντιστοιχεί σε μέση μείωση των εισοδημάτων κατά 30%, πράγμα που σημαίνει, βέβαια, ότι για κάποιους ήταν από 0%-5% και για κάποιους άλλους από 55% μέχρι… 60%!
Τα στατιστικά αυτά καταδεικνύουν το σαφές: Τέσσερα χρόνια μνημονίου τείνουν να μεταβάλουν ριζικά το κοινωνικό τοπίο της χώρας, ακυρώνοντας την ιστορική μεσοστρωματική του υφή: Η νίκη του μνημονίου ισοδυναμεί με το τέλος της Ελλάδας των μικρομεσαίων.
Προχωράμε, δηλαδή, σε λατινοαμερικανοποίηση της χώρας, με την έννοια ότι καταγράφεται έντονη τάση του πληθυσμού προς το κατώτερο 1/3 εισοδηματικά, ενώ την ίδια στιγμή αυξάνουν τα κέρδη για τους πολύ πλούσιους και οι μεσαίοι συμπιέζονται δραματικά. Εξάλλου, η ροπή προς τη λατινοαμερικανοποίηση αποδεικνύεται όχι μόνον από τις ίδιες τις ανισότητες, αλλά και από τις ποιοτικές μεταβολές που αυτές επιφέρουν στην κοινωνία, για παράδειγμα στο πώς μεταβάλλουν τη φυσιογνωμία της εγκληματικότητας στη χώρα: Πλέον, αυτό που τα κανάλια παρουσιάζουν ως έξαρση της εγκληματικότητας, στην πραγματικότητα αφορά τη ραγδαία αύξηση εγκλημάτων μεταξύ των φτωχών, δηλαδή την ταύτιση της φτώχειας με την ανασφάλεια, την ίδια στιγμή που οι πλούσιες συνοικίες οχυρώνονται, ενώ πολλαπλασιάζονται οι υπηρεσίες σεκιούριτι, οι οποίες μάλιστα γίνονται πιο σκληρές, σε σημείο που να θυμίζουν ιδιωτικές αστυνομίες. Και, βέβαια, το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται σε αυτήν, την περιοχή, στο σύνορο μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής, του Βορρά και του Νότου, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη μια από τις μεγαλύτερες, αν όχι η μεγαλύτερη, μετακίνηση πληθυσμών στην ανθρώπινη ιστορία, θέτει έναν αστερίσκο σε αυτό που ονομάζουμε λατινοαμερικανοποίηση. Την προοπτική, σε μερικές δεκαετίες, και αν συνεχιστούν οι τάσεις που επικρατούν τώρα, δηλαδή να συρρέουν εξαθλιωμένες μάζες από την Ανατολή και το Νότο, και να εγκαταλείπουν οι νεώτερες γενιές τη χώρα, να μετεξελιχθεί η λατινοαμερικανοποίηση σε οιονεί λιβανοποίηση του τόπου. Δηλαδή, εκτός από τη φτώχεια και την ανασφάλεια, να έχουμε και την πολιτιστική ανατροπή της ιστορικής, εθνικής φυσιογνωμίας της χώρας: «Μ’ ό,τι συνάδει αυτό», που έλεγε και ο Παύλος Φύσσας.
Αυτές οι μεταβολές, που παρουσιάζονται ανάγλυφες στη νέα έκθεση της ΓΣΕΕ, φέρνουν μπροστά μας μια αδήριτη πραγματικότητα: Ότι ο πρώτος κύκλος αποικιοποίησης της χώρας έχει συντελεστεί –ή, να το πούμε πιο απλά, ότι το «μνημόνιο νίκησε». Πράγμα που σημαίνει ότι, αυτό που όλος ο ελληνικός λαός αντιλήφθηκε ως επίθεση, κατέληξε στο να υλοποιηθεί με την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος, το οποίο θα συνεχίσει κανονικά και συστηματικά τη λεηλασία της χώρας. Το ίδιο, εξάλλου, είχε συμβεί με την αποδιάρθρωση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης: Πραγματοποιήθηκε μια επίθεση τριών, τεσσάρων χρόνων, όπου επιβλήθηκαν οι νόρμες της διάδοχης κατάστασης, και μετά το πράγμα πήρε το «μεταρρυθμιστικό του δρόμο» -για να καταλήξει, στη Βουλγαρία για παράδειγμα, να πανηγυρίζουν προχθές, επειδή ο κατώτερος μισθός αυξήθηκε στα… 170 €!
Αυτό σημαίνει πολλά για το λεγόμενο αντιμνημονιακό χώρο. Διότι είναι άλλο να αποκρούει κανείς μια επίθεση και άλλο να αντιπαλεύει ένα καθεστώς. Όπως πολύ εύκολα καταλαβαίνουμε, το πρώτο είναι απείρως ευκολότερο από το δεύτερο. Επειδή το να αποτινάξεις ένα καθεστώς αποτελεί μια πρόκληση που απαιτεί να ξέρεις πολύ καλά τι είναι αυτό το καθεστώς, πώς να το ανατρέψεις και τι θέλεις να εγκαθιδρύσεις στη θέση του. Μιλάμε δηλαδή για Ανάλυση, Στρατηγική και Πρόγραμμα, στοιχεία που εξέλειπαν θεματικά απ’ όλες τις εκφράσεις του λεγόμενου αντιμνημονιακού χώρου.
Όλα αυτά βέβαια δεν είναι «μυρωδιές στον αέρα». Επηρεάζουν ήδη την πολιτική σκηνή. Εκφράζονται, για παράδειγμα, ως εξάντληση της δημοσκοπικής δυναμικής στο ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ και αρκετό καιρό αυτή έχει εξαντληθεί, με αποτέλεσμα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να βιώνει «στασιμότητα στο υψηλότερο σημείο». Για τούτο, η ηγετική ομάδα έχει προσέξει τα σημεία των καιρών, αντιλαμβανόμενη ότι οι εξελίξεις απαιτούν ωρίμανση, πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική. Ωστόσο, η ωρίμανση και η υπευθυνοποίηση λογίζονται κυρίως με τους όρους μιας πορείας προς την «κεντροαριστερά». Το πρόβλημα που τίθεται είναι το πώς θα παραμείνει βιώσιμη μια νέα κεντροαριστερά, όταν πλέον τείνει να εκλείψει αυτό που αποκαλούσε και ο… Λούλης «κοινωνικό κέντρο» ή «μεσαίος χώρος». Δεν γίνεται να αξιώνεις να τεθούν φραγμοί στη λατινοαμερικανοποίηση και, ταυτόχρονα, να ρέπεις προς τη σοσιαλδημοκρατία. .
Γι’ αυτό και την τελευταία περίοδο η αγανάκτηση διοχετευόταν μάλλον προς την κατεύθυνση της Χρυσής Αυγής, που εμφανιζόταν ως «αυθεντικά αντισυστημική», και ταυτόχρονα χωρίς καμία προοπτική. Δηλαδή, η αγανάκτηση έπαιρνε τυφλά χαρακτηριστικά και γι’ αυτό εύκολα μπορούσε να διοχετευθεί σε μια εμφυλιοπολεμική κατεύθυνση με οπαδικά και εγκληματικά χαρακτηριστικά.
Όλο αυτό το ιδεολογικό και πολιτικό μπλοκάρισμα είναι αρκούντως ενδεικτικό για τη ροπή που τείνουν να πάρουν τα πράγματα. Η φάση της αντιμνημονιακής κινητοποίησης – να εμποδιστεί η έλευση του μνημονίου- δεν αρκεί πλέον να τροφοδοτήσει νέα κινήματα και αντιστάσεις. Η Ελλάδα έχει καταστεί αποικία χρέους, έχει δεθεί χειροπόδαρα. Τα πάντσερ δεν βρίσκονται πλέον στα σύνορα, αλλά μέσα στη χώρα. Μια χώρα που τείνει να μεταβληθεί σε μια εκπτωχευμένη αποικία γηραλέων γκαρσονιών, με τους νέους μας να μεταναστεύουν και να αντικαθίστανται από χαμηλού μορφωτικού επιπέδου λαθρομετανάστες.
Η στρατηγική μας πρέπει να είναι πλέον μια εθνικοαπελευθερωτική στρατηγική. Να πλήξουμε τα γερμανικά συμφέροντα στη χώρα, με μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων και καταγγελία της γερμανικής διείσδυσης στους δήμους. Να καταγγείλουμε τους δημάρχους που συνεργάζονται με τον Φούχτελ..Να ορθώσουμε ένα κίνημα ενάντια στη νέα επιστράτευση που παίρνει τη μορφή του παιδομαζώματος της νεολαίας μας.
Πρέπει να οργανώσουμε την αντίσταση ενάντια στην εκποίηση της γης και των κατοικιών.
Να οργανώσουμε την αλληλεγγύη στις γειτονιές, σε συνεργασία με τους δήμους, την Εκκλησία, τα συνδικάτα. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια νέα Λαϊκή Αλληλεγγύη όπως στην Κατοχή, για την επιβίωση του λαού και την αποτροπή κάθε φασιστικής διείσδυσης.
Πρέπει να οργανώσουμε ένα κίνημα ενάντια στην παρουσία της τρόικας στην Ελλάδα. Κάθε φορά που έρχονται στη χώρα, να τους υποδέχονται χιλιάδες διαδηλωτές που να απαιτούν το ξεκούμπισμά τους.
Αυτά και άλλα ανάλογα θα έπρεπε να κάνουν οι αντικατοχικές δυνάμεις. Να οργανώσουν την αντίσταση και την επιβίωση του λαού. Και αν είχαν πάρει αυτόν το δρόμο, αντί να οργανώνουν τετριμμένες φθινοπωρινές επιθέσεις εκλογικίστικου χαρακτήρα, θα ήταν ήδη πλειοψηφία στο λαϊκό σώμα, αποδεικνύοντας πως νοιάζονται για το λαό, εδώ και τώρα, συγκεκριμένα, καθημερινά. Για να κάνουν κάτι τέτοιο όμως πρέπει να αλλάξουν την ξεπερασμένη μεσοστρωματική και εύκολη αντιμνημονιακή ρητορεία. Πρέπει να απευθυνθούν στις ανάγκες του ίδιου του λαού και να οργανώσουν τον πόλεμο ενάντια στην παρουσία των κατακτητών, να πάψουν να περιμένουν πότε θα πέσει σαν ώριμο φρούτο η μνημονιακή κυβέρνηση. Εξάλλου, είναι έτοιμη να το παίξει μεταμνημονιακή πολύ σύντομα.
Και μόνο αυτή αποτελεί την πραγματική απάντηση στη Χρυσή Αυγή. Μόνο αν καλύψεις τις καθημερινές ανάγκες και τις προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων, μόνο εάν φτιάξεις ένα πρόγραμμα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, μόνο αν δείξεις πως αντιμετωπίζεις συγκεκριμένα τα προβλήματα της διάλυσης του παραγωγικού ιστού, μόνο εάν τσακίσεις τον κολωνακιωτικο-εξαρχειώτικο εθνομηδενισμό, μπορείς να μετατραπείς σε μια πλειοψηφική δύναμη ενός λαού που προλεταριοποιείται ταχύτατα, και που σαν τέτοιος, εκπτωχευμένος, θα πρέπει να παλέψει τα επόμενα χρόνια.
Είναι ανάγκη, επομένως, να περάσουμε στη φάση της συνειδητής, έλλογης εθνικοαπελευθερωτικής αντίστασης στην αποικία χρέους: Υψώνονται οι φράχτες, βελτιώνονται οι άλτες!
Μέσα στο Σεπτέμβριο που μας πέρασε, το ινστιτούτο της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ-ΓΣΕΕ) δημοσιοποίησε την ετήσια έκθεσή του για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση. Σε αυτήν, υπολογίζεται ότι το σωρευτικό κόστος της κρίσης για τους μισθωτούς και τους αυτοαπασχολούμενους αγγίζει τα 40+δισ. €, με το 1/3 των βαρών να κατευθύνεται προς τους αυτοαπασχολούμενους και τα υπόλοιπα 2/3 στους μισθωτούς. Τούτο αντιστοιχεί σε μέση μείωση των εισοδημάτων κατά 30%, πράγμα που σημαίνει, βέβαια, ότι για κάποιους ήταν από 0%-5% και για κάποιους άλλους από 55% μέχρι… 60%!
Τα στατιστικά αυτά καταδεικνύουν το σαφές: Τέσσερα χρόνια μνημονίου τείνουν να μεταβάλουν ριζικά το κοινωνικό τοπίο της χώρας, ακυρώνοντας την ιστορική μεσοστρωματική του υφή: Η νίκη του μνημονίου ισοδυναμεί με το τέλος της Ελλάδας των μικρομεσαίων.
Προχωράμε, δηλαδή, σε λατινοαμερικανοποίηση της χώρας, με την έννοια ότι καταγράφεται έντονη τάση του πληθυσμού προς το κατώτερο 1/3 εισοδηματικά, ενώ την ίδια στιγμή αυξάνουν τα κέρδη για τους πολύ πλούσιους και οι μεσαίοι συμπιέζονται δραματικά. Εξάλλου, η ροπή προς τη λατινοαμερικανοποίηση αποδεικνύεται όχι μόνον από τις ίδιες τις ανισότητες, αλλά και από τις ποιοτικές μεταβολές που αυτές επιφέρουν στην κοινωνία, για παράδειγμα στο πώς μεταβάλλουν τη φυσιογνωμία της εγκληματικότητας στη χώρα: Πλέον, αυτό που τα κανάλια παρουσιάζουν ως έξαρση της εγκληματικότητας, στην πραγματικότητα αφορά τη ραγδαία αύξηση εγκλημάτων μεταξύ των φτωχών, δηλαδή την ταύτιση της φτώχειας με την ανασφάλεια, την ίδια στιγμή που οι πλούσιες συνοικίες οχυρώνονται, ενώ πολλαπλασιάζονται οι υπηρεσίες σεκιούριτι, οι οποίες μάλιστα γίνονται πιο σκληρές, σε σημείο που να θυμίζουν ιδιωτικές αστυνομίες. Και, βέβαια, το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται σε αυτήν, την περιοχή, στο σύνορο μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής, του Βορρά και του Νότου, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη μια από τις μεγαλύτερες, αν όχι η μεγαλύτερη, μετακίνηση πληθυσμών στην ανθρώπινη ιστορία, θέτει έναν αστερίσκο σε αυτό που ονομάζουμε λατινοαμερικανοποίηση. Την προοπτική, σε μερικές δεκαετίες, και αν συνεχιστούν οι τάσεις που επικρατούν τώρα, δηλαδή να συρρέουν εξαθλιωμένες μάζες από την Ανατολή και το Νότο, και να εγκαταλείπουν οι νεώτερες γενιές τη χώρα, να μετεξελιχθεί η λατινοαμερικανοποίηση σε οιονεί λιβανοποίηση του τόπου. Δηλαδή, εκτός από τη φτώχεια και την ανασφάλεια, να έχουμε και την πολιτιστική ανατροπή της ιστορικής, εθνικής φυσιογνωμίας της χώρας: «Μ’ ό,τι συνάδει αυτό», που έλεγε και ο Παύλος Φύσσας.
Αυτές οι μεταβολές, που παρουσιάζονται ανάγλυφες στη νέα έκθεση της ΓΣΕΕ, φέρνουν μπροστά μας μια αδήριτη πραγματικότητα: Ότι ο πρώτος κύκλος αποικιοποίησης της χώρας έχει συντελεστεί –ή, να το πούμε πιο απλά, ότι το «μνημόνιο νίκησε». Πράγμα που σημαίνει ότι, αυτό που όλος ο ελληνικός λαός αντιλήφθηκε ως επίθεση, κατέληξε στο να υλοποιηθεί με την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος, το οποίο θα συνεχίσει κανονικά και συστηματικά τη λεηλασία της χώρας. Το ίδιο, εξάλλου, είχε συμβεί με την αποδιάρθρωση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης: Πραγματοποιήθηκε μια επίθεση τριών, τεσσάρων χρόνων, όπου επιβλήθηκαν οι νόρμες της διάδοχης κατάστασης, και μετά το πράγμα πήρε το «μεταρρυθμιστικό του δρόμο» -για να καταλήξει, στη Βουλγαρία για παράδειγμα, να πανηγυρίζουν προχθές, επειδή ο κατώτερος μισθός αυξήθηκε στα… 170 €!
Αυτό σημαίνει πολλά για το λεγόμενο αντιμνημονιακό χώρο. Διότι είναι άλλο να αποκρούει κανείς μια επίθεση και άλλο να αντιπαλεύει ένα καθεστώς. Όπως πολύ εύκολα καταλαβαίνουμε, το πρώτο είναι απείρως ευκολότερο από το δεύτερο. Επειδή το να αποτινάξεις ένα καθεστώς αποτελεί μια πρόκληση που απαιτεί να ξέρεις πολύ καλά τι είναι αυτό το καθεστώς, πώς να το ανατρέψεις και τι θέλεις να εγκαθιδρύσεις στη θέση του. Μιλάμε δηλαδή για Ανάλυση, Στρατηγική και Πρόγραμμα, στοιχεία που εξέλειπαν θεματικά απ’ όλες τις εκφράσεις του λεγόμενου αντιμνημονιακού χώρου.
Όλα αυτά βέβαια δεν είναι «μυρωδιές στον αέρα». Επηρεάζουν ήδη την πολιτική σκηνή. Εκφράζονται, για παράδειγμα, ως εξάντληση της δημοσκοπικής δυναμικής στο ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ και αρκετό καιρό αυτή έχει εξαντληθεί, με αποτέλεσμα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να βιώνει «στασιμότητα στο υψηλότερο σημείο». Για τούτο, η ηγετική ομάδα έχει προσέξει τα σημεία των καιρών, αντιλαμβανόμενη ότι οι εξελίξεις απαιτούν ωρίμανση, πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική. Ωστόσο, η ωρίμανση και η υπευθυνοποίηση λογίζονται κυρίως με τους όρους μιας πορείας προς την «κεντροαριστερά». Το πρόβλημα που τίθεται είναι το πώς θα παραμείνει βιώσιμη μια νέα κεντροαριστερά, όταν πλέον τείνει να εκλείψει αυτό που αποκαλούσε και ο… Λούλης «κοινωνικό κέντρο» ή «μεσαίος χώρος». Δεν γίνεται να αξιώνεις να τεθούν φραγμοί στη λατινοαμερικανοποίηση και, ταυτόχρονα, να ρέπεις προς τη σοσιαλδημοκρατία. .
Γι’ αυτό και την τελευταία περίοδο η αγανάκτηση διοχετευόταν μάλλον προς την κατεύθυνση της Χρυσής Αυγής, που εμφανιζόταν ως «αυθεντικά αντισυστημική», και ταυτόχρονα χωρίς καμία προοπτική. Δηλαδή, η αγανάκτηση έπαιρνε τυφλά χαρακτηριστικά και γι’ αυτό εύκολα μπορούσε να διοχετευθεί σε μια εμφυλιοπολεμική κατεύθυνση με οπαδικά και εγκληματικά χαρακτηριστικά.
Όλο αυτό το ιδεολογικό και πολιτικό μπλοκάρισμα είναι αρκούντως ενδεικτικό για τη ροπή που τείνουν να πάρουν τα πράγματα. Η φάση της αντιμνημονιακής κινητοποίησης – να εμποδιστεί η έλευση του μνημονίου- δεν αρκεί πλέον να τροφοδοτήσει νέα κινήματα και αντιστάσεις. Η Ελλάδα έχει καταστεί αποικία χρέους, έχει δεθεί χειροπόδαρα. Τα πάντσερ δεν βρίσκονται πλέον στα σύνορα, αλλά μέσα στη χώρα. Μια χώρα που τείνει να μεταβληθεί σε μια εκπτωχευμένη αποικία γηραλέων γκαρσονιών, με τους νέους μας να μεταναστεύουν και να αντικαθίστανται από χαμηλού μορφωτικού επιπέδου λαθρομετανάστες.
Η στρατηγική μας πρέπει να είναι πλέον μια εθνικοαπελευθερωτική στρατηγική. Να πλήξουμε τα γερμανικά συμφέροντα στη χώρα, με μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων και καταγγελία της γερμανικής διείσδυσης στους δήμους. Να καταγγείλουμε τους δημάρχους που συνεργάζονται με τον Φούχτελ..Να ορθώσουμε ένα κίνημα ενάντια στη νέα επιστράτευση που παίρνει τη μορφή του παιδομαζώματος της νεολαίας μας.
Πρέπει να οργανώσουμε την αντίσταση ενάντια στην εκποίηση της γης και των κατοικιών.
Να οργανώσουμε την αλληλεγγύη στις γειτονιές, σε συνεργασία με τους δήμους, την Εκκλησία, τα συνδικάτα. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια νέα Λαϊκή Αλληλεγγύη όπως στην Κατοχή, για την επιβίωση του λαού και την αποτροπή κάθε φασιστικής διείσδυσης.
Πρέπει να οργανώσουμε ένα κίνημα ενάντια στην παρουσία της τρόικας στην Ελλάδα. Κάθε φορά που έρχονται στη χώρα, να τους υποδέχονται χιλιάδες διαδηλωτές που να απαιτούν το ξεκούμπισμά τους.
Αυτά και άλλα ανάλογα θα έπρεπε να κάνουν οι αντικατοχικές δυνάμεις. Να οργανώσουν την αντίσταση και την επιβίωση του λαού. Και αν είχαν πάρει αυτόν το δρόμο, αντί να οργανώνουν τετριμμένες φθινοπωρινές επιθέσεις εκλογικίστικου χαρακτήρα, θα ήταν ήδη πλειοψηφία στο λαϊκό σώμα, αποδεικνύοντας πως νοιάζονται για το λαό, εδώ και τώρα, συγκεκριμένα, καθημερινά. Για να κάνουν κάτι τέτοιο όμως πρέπει να αλλάξουν την ξεπερασμένη μεσοστρωματική και εύκολη αντιμνημονιακή ρητορεία. Πρέπει να απευθυνθούν στις ανάγκες του ίδιου του λαού και να οργανώσουν τον πόλεμο ενάντια στην παρουσία των κατακτητών, να πάψουν να περιμένουν πότε θα πέσει σαν ώριμο φρούτο η μνημονιακή κυβέρνηση. Εξάλλου, είναι έτοιμη να το παίξει μεταμνημονιακή πολύ σύντομα.
Και μόνο αυτή αποτελεί την πραγματική απάντηση στη Χρυσή Αυγή. Μόνο αν καλύψεις τις καθημερινές ανάγκες και τις προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων, μόνο εάν φτιάξεις ένα πρόγραμμα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, μόνο αν δείξεις πως αντιμετωπίζεις συγκεκριμένα τα προβλήματα της διάλυσης του παραγωγικού ιστού, μόνο εάν τσακίσεις τον κολωνακιωτικο-εξαρχειώτικο εθνομηδενισμό, μπορείς να μετατραπείς σε μια πλειοψηφική δύναμη ενός λαού που προλεταριοποιείται ταχύτατα, και που σαν τέτοιος, εκπτωχευμένος, θα πρέπει να παλέψει τα επόμενα χρόνια.
Είναι ανάγκη, επομένως, να περάσουμε στη φάση της συνειδητής, έλλογης εθνικοαπελευθερωτικής αντίστασης στην αποικία χρέους: Υψώνονται οι φράχτες, βελτιώνονται οι άλτες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου