«Συνεργάσου» ρε!

filologos10

Δημήτρης Μηλάκας

Είναι, πράγματι, συγκινητική η προσπάθεια– του συστήματος (media- δημοσκόποι- κλπ)  «διαχείρισης» της κοινής γνώμης  – να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στις διαθέσεις του γκουβέρνου (καθότι αυτό εξακολουθεί να μοιράζει το χρήμα) και στην πραγματικότητα.

Μέχρι τώρα διαβάζοντας τις δημοσκοπήσεις και παρακολουθώντας τις αναλύσεις των περισπούδαστων συναδέλφων  βλέπουμε και ακούμε:

•   τη μαγική εικόνα της «μισής μονάδας διαφορά» ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ
•   την επιμονή του ΠΑΣΟΚ να υπάρχει
•   την απέλπιδα προσπάθεια να δοθεί ζωή στην αναδιάταξη της κεντροαριστεράς με τους 58 68 108 τελειωμένους
•   τη Χρυσή Αυγή  να απλώνει σταθερά την σκιά της στην τρίτη θέση
•   τον Ξηρό… Μπιν Λάντεν

Και ως εκ τούτων, την καλλιέργεια του φόβου της ακυβερνησίας καθώς έτσι όπως καταγράφονται δημοσκοπικά τα κουκιά, δεν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση που θα φροντίσει για τη «διάσωση» του τόπου.

Προκειμένου, λοιπόν, να βρεθεί η λύση στο  «πρόβλημα» της ακυβερνησίας, δηλαδή να μην υπάρχει ένα ανδρείκελο στη θέση (για παράδειγμα) του υπουργού υγείας , αλλά οι αποφάσεις για την εκθεμελίωση του συστήματος να έρχονται (χωρίς τη διαμεσολάβηση των ανδρεικέλων)  απευθείας απ’ το γραφείο του Ράιχενμπαχ , οι καλοί μας διαχειριστές της κοινής γνώμης αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας μια ακόμη αποστολή: την καλλιέργεια της ιδέας των «μεγάλων συμβιβασμών» και της «τεράστιας ενότητας» απλώνοντας στην πιάτσα ερωτήσεις του τύπου: «πως βλέπετε μια μετεκλογική συνεργασία αριστεράς- δεξιάς;»

Είναι αυτονόητο ότι οι απαντήσεις διαμορφώνονται από τις ερωτήσεις. Αυτονόητο είναι επίσης ότι– σε γενικές γραμμές– οι άνθρωποι είναι υπέρ της συνεργασίας ειδικά αν πρόκειται να αντιμετωπιστεί μια δύσκολη συγκυρία. Ταυτόχρονα όμως είναι ολοφάνερο, ότι οι εν λόγω ερωτήσεις των (δια)χειριστών της κοινής γνώμης έχουν τεθεί με μόνο στόχο  να εκμαιεύσουν τη δεδομένη αυτονόητη απάντηση. Αν δεν είχαν τέτοιον στόχο θα έπρεπε να είχαν διατυπωθεί και κάποιες ερωτήσεις ακόμη οι οποίες θα βοηθούσαν να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Ερωτήσεις όπως:

•   Ποια πολιτική θα πρέπει να ακολουθήσει αυτός ο μεγάλος «αριστεροδεξιός» συνασπισμός;
•   Να καταγγείλει ή όχι τα μνημόνια      ;
•   Να καταγγείλει ως επαχθές και να πάψει να εξυπηρετεί το χρέος   ή όχι;
•   Να επιταχύνει τις έρευνες για τις μίζες (πέραν των εξοπλιστικών) και να στείλει φυλακή τους εμπλεκόμενους ή στο πλαίσιο του «ιστορικού συμβιβασμού» να αφήσει τα λαμόγια της μεταπολίτευσης με το πλιάτσικο στα σεντούκια τους;
•   Να επαναφέρει, αυτή η …μεγάλη αριστερο-δεξιά  συμμαχία  ένα κάποιο ανεκτό πλαίσιο στα εργασιακά ή να αφήσει αμολημένη την εργοδοσία να δαγκώνει όσο και όπου μπορεί;
•   Να πάρει (μέσα από τη φορολογία) απ’ αυτούς που έχουν (και τα κρύβουν μέσα και έξω από τη χώρα) ή να συνεχίσει να βγάζει ξύγκι από τον μισθωτό και το συνταξιούχο;

Η μέτρηση των απαντήσεων στις παραπάνω (και άλλες ανάλογες) ερωτήσεις,  έχουμε την εντύπωση ότι δεν βρίσκεται εντός του πλαισίου των εντολών βάση των οποίων λειτουργούν οι διερευνητές/ διαμορφωτές;) της κοινής γνώμης.

Αυτές όμως οι απαντήσεις υπάρχουν, δίνονται από την κοινωνία καθημερινά έστω κι αν δεν θέτουν τις ανάλογες ερωτήσεις  οι δημοσκόποι. Μάλιστα, με βάση αυτές τις απαντήσεις που δίνουν στη καθημερινότητά τους οι ψηφοφόροι θα διαμορφωθεί  και το εκλογικό αποτέλεσμα όταν έρθει η ώρα των εθνικών εκλογών είτε το θέλουν είτε όχι αυτοί που πιστεύουν ότι ακόμη μπορούν να ταΐζουν τον κόσμο με κουτόχορτο.

Κατά τα λοιπά, κανείς δε θα διαφωνήσει ότι η συνεργασία είναι καλό πράγμα. Η υποταγή (και η κοροϊδία) δεν είναι…

το Ποντίκι