Ένα καινούργιο όραμα που να εμπνέει για κοινωνική συνοχή και πάνδημη συμμετοχή είναι ζητούμενο στις μέρες μας. Ένα κοινωνικό όραμα που να συναρπάζει όλους τους Έλληνες. Τί άραγε να χρειάζεται για να γεννηθεί ένα τέτοιο όραμα;
Ανάμεσα στους όρους, που φαίνεται να είναι απαραίτητοι, είναι και εκείνοι που συμβάλλουν στον προσδιορισμό και την ικανοποίηση των κοινών αναγκών των πολιτών και του λαού, που δεν θα εξικνούνται από το σήμερα για να εξαντλούνται στο αύριο. Και τούτο, γιατί οι ανάγκες που είναι τόσο βραχύβιες, δεν έχουνε τον καιρό να απεκδυθούν την επιθυμία ή την παραίσθηση, και να ωριμάσουνε, να βελτιστοποιηθούνε. Δεν έχουνε τον καιρό να ξεχωρίσουν οι ανάγκες από τις απαιτήσεις, και να διακριθεί σαφώς η ικανοποίησή τους από το ενδεχόμενο της λαϊκιστικής διανομής (και προσφοράς ευκαιριών ή προνομίων) ή της δημαγωγικής και εικονικής εξαγγελίας φτηνών υποσχέσεων.
Είναι κοινή εμπειρία, ότι οι σημαντικές ανάγκες που δεν ικανοποιούνται όταν προκύπτουν, χάνουν την σειρά τους, επειδή έρχονται νέες. Και η στασιμότητα που είναι η φυσική συνέπεια [όταν δεν είναι η αδιάφορη ευημερία και η καταναλωτική ευμάρεια], δεν είναι η μόνη ουσιαστική απώλεια. Καμμιά φορά, οι απώλειες, είναι τραγικά πιο επιτακτικές, απειλητικές, και επικίνδυνα παρούσες.
Μοιάζει η κοινωνική και η εθνική ζωή, σαν μια διαρκή ετοιμασία για την πυροπροστασία, την πλημμύρα ή τον παγετό. Δεν εξαιρούμε από αυτή την εικόνα ούτε την προσωπική ή την επαγγελματική ζωή.
Όπως ετοιμαζόμαστε για να μην μας "πιάσει" η φωτιά και η πλημμύρα, έτσι, δηλαδή διαρκώς και προνοητικά, πρέπει να γρηγορούμε, όχι μόνο για το μέλλον, αλλά και για το παρόν, που είναι πιο επιτακτικό από το μέλλον.
Γιατί το παρόν, δεν αποτελεί, παρά το μέλλον ενός παρελθόντος, στο οποίο, ενδεχομένως, υπήρξαμε αδιάφοροι κι άπραγοι.
Με τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος, ιδιώτης ή επιχειρηματίας, πρέπει να ετοιμάζεται. Να καταρτίζεται και να εργάζεται προσωπικά για την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του και την απόκτηση δεξιοτήτων. Κι ακόμη, να φιλοτιμείται ώστε να συμμετέχει και να συμβάλλει στην προσωπική και στην κοινωνική ευδαιμονία.
Όλοι εμείς, οι ενήλικες, έχουμε την ευθύνη των πράξεων και των παραλείψεών μας. Της προετοιμασίας και της ετοιμότητάς μας. Της προνοητικότητας και της επιμέλειας των βημάτων και των προσπαθειών μας. Και στο κάτω-κάτω μιλάμε για τις δικές μας επιλογές, θα πεί κάποιος, λάτρης της ατομικής "του" ελευθερίας.
Το ζήτημα γίνεται περίπλοκο, όταν πρέπει να ασχοληθούμε με τα καθήκοντα και τις ευθύνες μας. Αυτά που αφορούν τους αποδέκτες των ενεργειών μας. Τα παιδιά μας, τους μαθητές μας, τους γονείς μας, τους πολίτες, τον λαό, τους διοικούμενους ή τους δικαζόμενους.
Γιατί δεν νοείται ενήλικας άνθρωπος χωρίς ευθύνες προς τρίτους, εκτός εάν αυτός πάσχει διανοητικά ή είναι υπέργηρος.
Στην δημιουργία ανεύθυνων συντελεί, κατά κοινή εμπειρία, η λαθεμένη παιδαγωγική και πολιτική των αρμοδίων. Αυτό συμβαίνει όταν
- Οι μαμάδες υποκαθιστούν τα παιδιά τους στα καθήκοντά τους ή τις ευθύνες τους.
- Οι γονείς προμηθεύουν προσόντα στους βλαστούς τους, που οι ίδιοι δεν τα έχουν. Ή,
- σύζυγοι που οικειοποιούνται την εξουσία του άλλου συζύγου και διατάσσουν ή "υπογράφουν" αναρμοδίως.
- Κι όταν Υπουργοί παιδείας κατεργάζονται την διευκόλυνση των εκπαιδευομένων και όχι την παιδεία των υποψηφίων πολιτών.
- Καθώς κι όταν η εξουσία με βάση την "θεωρία των παιγνίων", αντί να σχεδιάζει την διδαχή των νέων προκειμένου να γίνουν πεπαιδευμένοι πολίτες, συμβαίνει να αλλάζει τους όρους προς το πολιτικά συμφερότερο γι' αυτήν, αν διαπιστώσει ότι το εγχείρημα φαίνεται, να της προσδίδει πολιτικό κόστος!
Η απλούστευση, η διευκόλυνση, η υφαρπαγή, ο νεποτισμός και η δημαγωγία έχουν τον πρώτο και, κυρίως, τον άχρηστο, τον πιο καταστροφικό λόγο. Η προπαγάνδα, η χειραγώγηση, η κομματικοποίηση των πολιτών συνεπικουρεί το έργο της εξηλιθίωσης του μέσου ανθρώπου.
Η καθημερινή κοινωνική μας εμπειρία, αλλά και η ιστορική μας γνώση και η δημοσιογραφική ενημέρωση (με τα ρεπορτάζ από ό,τι συμβαίνει σε όλον τον κόσμο) μας έχουν καταδείξει ότι μπορούμε και πρέπει να προετοιμαζόμαστε. Κι ακόμη, μας έχουν δείξει, ότι συχνά, οι μεγαλύτερες καταστροφές έχουν επέλθει από αδιαφορία κι επιπολαιότητα των ίδιων των καταστρεφόμενων κι από εγκληματική πρόθεση των αντιπάλων τους. Αυτά θα βρούμε αν εντρυφήσουμε στις καταστροφικές πολιτικές, που σχεδιάστηκαν από κάποια επιτελεία σε βάρος αντιπάλων, προσώπων, λαών, χωρών, ή αλλοτρίων οικονομικών πόρων. Γιατί το κακό (που θα προκληθεί σε κάποιους) πάντοτε προετοιμάζεται από εκείνους που το μετέρχονται -επειδή τους εξυπηρετεί- ενώ το καλό και ωφέλιμο για τους ανθρώπους δεν προετοιμάζεται το ίδιο επιμελώς από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους. Αντιθέτως μάλιστα, υπάρχουν τόσοι και τόσοι που μας αποπροσανατολίζουν, μας διαιρούν, μας αποσυντονίζουν και μας εθίζουν στο εύκολο και στο ανέμελο, απολαυστικό παρόν.
'Ενα κοινωνικό όραμα προϋποθέτει και ταυτόχρονα αποδίδει, παιδεία, προετοιμασία, πίστη, κοινωνική συνοχή και ενότητα ζητουμένων, κι όχι ατομικές πολιτικές ατζέντες και ιδιοτελή οράματα από αναξιόπιστα πρόσωπα.
Τα οράματα του πολιτικού κόσμου σήμερα είναι ατομικές πρωτοβουλίες, για ατομικές εξελίξεις, ερήμην εκείνων των οποίων ζητείται η βοήθεια και η συμμετοχή, η στέρηση και οι θυσίες. Βλέπουμε διαγκωνισμούς για την εξουσία, μισθολογική κατοχύρωση κεκτημένων, διαδοχή πολιτικών θρόνων ελέω ονόματος και οικογενείας, ή κομματικής δράσης. [Μιλήσαμε ήδη για το πιο πρόσφατο trendy εκμαυλιστικό μας πολιτικό όραμα!].
Αλλά, χωρίς αρχές, χωρίς αξίες, χωρίς πίστη στο ζητούμενο, χωρίς κοινωνική οικουμενικότητα του ζητουμένου, και -κυρίως- χωρίς δεδομένη και προϋπάρχουσα την αξιοπιστία του οραματιστή, δεν υπάρχει προοπτική για κανένα όραμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου