Η σύγχρονη Ελλάδα, ξεκίνησε την πορεία της στη νεότερη ιστορία, επιθυμώντας διακαώς να αποδείξει ότι είναι άξιος διάδοχος του μεγαλείου και του κλέους της ελληνικής αρχαιότητας. Σε αυτό άλλωστε βασίστηκε και η απελευθέρωσή της από τους κατακτητές: τόσο οι Έλληνες της εποχής όσο και οι ξένοι που συνέδραμαν στον αγώνα, εμπνέονταν από την ιστορία που κουβαλούσε ο (ανέκαθεν) ταλαιπωρημένος λαός μας.
Έκτοτε η Ελλάδα εγκλωβίστηκε στην άκρατη υπερηφάνειά της για το ένδοξο παρελθόν. Οι Έλληνες προτίμησαν να βαυκαλίζονται, επαναπαυόμενοι στα επιτεύγματα ενός άλλου λαού, μιας άλλης εποχής, ενός άλλου πολιτισμού εν τέλει, που απλά έτυχε να ανθίσει στα χώματα που πατούμε.
Το μόνο που κατάφεραν οι Έλληνες πολιτικοί, από την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους, ήταν να θρέψουν αυτή την βολική εθνική αυταρέσκεια που πάντα μας χαρακτήριζε, και που –απ’ όσο φαίνεται- πάντα θα υφέρπει στη συνείδησή μας. Αντί να δώσουν όραμα, στόχους και ιδανικά σε ένα νέο έθνος που , μόλις τότε ξεκινούσε τα βήματά του, έπεισαν τους πάντες ότι οι σύγχρονοι Έλληνες άξιζαν τα πάντα, αφού ήταν οι –αδιαμφισβήτητοι- συνεχιστές ενός μεγάλου πολιτισμού.
Ήταν ,φυσικά, η καλύτερη λύση. Οι φτωχοί τότε Έλληνες ήταν διατεθειμένοι να ξεχάσουν ότι από τα εδάφη τους πέρασαν Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Οθωμανοί και πλήθη άλλων ‘βαρβάρων’ που άφησαν το στίγμα τους όχι μόνο στην παράδοση, τα ήθη και τα έθιμά μας, αλλά και στην εθνολογική μας σύσταση, αλλιώς στο DNA των Ελλήνων. Και αν ακόμη επιμένουν κάποιοι να φαντασιώνονται ότι είναι άμεσοι απόγονοι του Περικλή, του Πλάτωνα, και του Σοφοκλή, η ιστορίας μάς διδάσκει πως ελάχιστα είναι εκείνα τα στοιχεία που μάς συνδέουν με το παρελθόν, με πρωτεύον προφανώς, τη γλώσσα.
Η ανοησία και η –εσκεμμένη ή αθέλητη- επιπολαιότητα των Ελλήνων πολιτικών συνεχίστηκε, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, και κατά τα επόμενα χρόνια. Η πρόσφατη ιστορία μας έχει να επιδείξει μία πτώχευση στα τέλη του 19ου αιώνα, πολέμους στους οποίους το κράτος ενεπλάκη χωρίς να έχει κερδίσει τίποτα, ή χειρότερα έχοντας χάσει πολλά, πολιτική αστάθεια, δικτατορίες, με αποκορύφωμα την οικονομική κρίση που ξέσπασε έξι χρόνια πριν και ακόμα μας κατατρύχει.
Για ακόμη μια φορά, οι ‘300’ αυτής της χώρας αρνήθηκαν να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Αρνήθηκαν πεισματικά να αντικρίσουν τις ιδιαιτερότητες της φυλής μας και, κατανοώντας τους τρόπους λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού και των ανθρώπων του, να παράσχουν γόνιμες λύσεις. Στηρίχτηκαν και πάλι, ως γνήσιοι ξενομανείς, στον μιμητισμό και στην αντιγραφή πρακτικών που δεν θα μπορούσαν ποτέ να θεραπεύσουν την χρόνια ανεπάρκεια του ελληνικού δημοσίου. Φάνηκαν ανάξιοι να ανταποκριθούν στις περιστάσεις. Ανάξιοι ,δυστυχώς, και όχι απρόθυμοι. Μια εκδοχή περί ηθελημένης αποτυχίας και συνωμοσίας του εγχώριου πολιτικού συστήματος με τους ξένους δανειστές θα επέτρεπε στους έλληνες πολίτες να κατηγορήσουν τους αντιπροσώπους τους για μία εκφυλισμένη, έστω, εκδοχή του δαιμονίου που θέλουμε να χαρακτηρίζει τον ελληνικό λαό. Θα μπορούσαν οι Έλληνες ψηφοφόροι να πουν ότι εξαπατήθηκαν, ότι δεν ήξεραν την υστεροβουλία που κρυβόταν πίσω από την επιλογή πολλών πολιτικών να ασχοληθούν με τα κοινά. Χωρίς να λείψουν φυσικά και οι περιπτώσεις κατάχρησης και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, υπεύθυνη για τη σημερινή μας κατάσταση είναι τόσο η ανικανότητα των –περισσότερων- πολιτικών όσο και η αδυναμία του μέσου Έλληνα να διαγνώσει την έλλειψη γνώσεων και παιδείας του ανθρώπου που ψηφίζει.
Η χώρα μας βρίσκεται στην κρισιμότερη καμπή της ιστορίας της. Αυτό που καλείται, πριν απ’ όλα, να κάνει, είναι να πάψει να παραπαίει μεταξύ αισθημάτων ανωτερότητας και κατωτερότητας στα οποία έχει παγιδευτεί και τα οποία δεν της επιτρέπουν να αντιληφθεί τα πραγματικά προτερήματα και μειονεκτήματά της. Στη συνέχεια, θα πρέπει επιτέλους να επιλέξει δυναμικούς, εμπνευσμένους ανθρώπους, οι οποίοι θα αναλάβουν τα ηνία της και θα την οδηγήσουν σε ένα υψηλό σημείο, μακριά από καιροσκοπισμούς και προσωπικές φιλοδοξίες.
Θ.Τανής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου