“Ο βάκιλος της πανούκλας» δεν πεθαίνει ούτε χάνεται ποτέ..!

Αφαιρεθήκαμε…σαν κοινωνία..
Τα σκουπίδια συσσωρεύτηκαν…
Τα ποντίκια όρμησαν…
Ο βάκιλος ενεργοποιήθηκε…
Πρέπει τώρα να φροντίσουμε τους εαυτούς μας και τα θύματα…
Ανατρέχοντας στην ειδησεογραφία των ημερών, διαπιστώνω την καθημερινή καταγγελία και κατακραυγή των ανθρώπων για το «σάπιο πολιτικό σύστημα» που έφτασε τη χώρα στα πρόθυρα της καταστροφής…
…και τους ανθρώπους στα όρια της επιβίωσης, με καταργημένα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα δουλειάς, ισότητας, δικαιοσύνης και…. ζωής…
Το άμεσο ερώτημα που άρχισε να γυροφέρνει στο μυαλό μου ήταν: Πώς αυτό το σύστημα επιβλήθηκε… Μόνο του?
…και η απάντηση δυστυχώς ή ευτυχώς βρέθηκε μέσα μου, μέσα στον καθένα μας…
Το σύστημα αυτό γεννήθηκε, μεγάλωσε και γιγαντώθηκε σαν μια σύγχρονη πανούκλα γιατί… το διατηρήσαμε… οι ίδιοι εμείς!!!
Με την ανοχή μας, με την ψήφο μας… Βλέπαμε, ακούγαμε, αισθανόμαστε, ξέραμε, όπως και τώρα γνωρίζουμε! Κι ενώ ξέραμε, δεν επαγρυπνούσαμε… Αφεθήκαμε στα χέρια του… Ήταν πιο εύκολο να λαμβάνουν άλλοι τις αποφάσεις για τις ζωές μας… ήταν πάντα πιο εύκολο να βρίσκεις ενόχους, να καταγγέλλεις παρά να προτείνεις… να συμμετέχεις…
«Πανούκλα» ναι ! Τη θυμήθηκα από ένα απόσπασμα του Αλμπέρ Καμύ… που διάβασα πρόσφατα…
…«Και τότε κατάλαβα πως ήμουν κι εγώ πανουκλιασμένη, όλα αυτά τα χρόνια, κι ας πίστευα, μ’ όλη μου τη ψυχή, πως «αγωνιζόμουν» ενάντια στην πανούκλα. Συνειδητοποίησα πως, έμμεσα, είχα προσυπογράψει το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων ή ακόμη πως είχα προκαλέσει αυτόν τον θάνατο, αφού «επιδοκίμαζα» τις πράξεις και τις αρχές που τον είχαν προκαλέσει….»
Ναι, είναι εύκολο να ισχυρίζεσαι εσύ ότι δε φταις!!!
Είναι πολύ εύκολο και ανώδυνο να πιστεύεις ότι δε φέρεις ευθύνες, ότι είσαι μικρός κι αδύναμος…
Ο καθένας μικρός κι αδύναμος όμως μπορεί αν είναι μολυσμένος να φέρει και να μεταδώσει το μικρόβιο!!! Και να προκαλέσει είτε το δικό του θάνατο, είτε των άλλων δίπλα του… με πρώτα θύματα τα παιδιά… Πάντα…
«Οι άλλοι δεν έμοιαζαν να ενοχλούνται από το γεγονός, και πάντως ποτέ δεν το συζητούσαν εύκολα. Όσο για μένα είχα αρχίσει να πνίγομαι.
Ήμουν μαζί τους κι όμως ήμουν μόνη…»
Ναι, παρά τον κίνδυνο, ακόμα η κοινωνία δεν φαίνεται να τον αντιλαμβάνεται… Είναι προτιμότερη η μιζέρια της «ασφάλειας» για τις μάζες… Είναι το ένστικτο της «αθανασίας»… ανθρώπινο, αλλά επικίνδυνο…
Γιατί αν δε μπορείς ν’ αντιληφθείς και να εκτιμήσεις τον κίνδυνο, αν δε μπορείς να λάβεις προληπτικά μέτρα γι’ αυτό είσαι ήδη νεκρός…
Και είναι φυσικό ο καθένας μας να νιώθει μόνος κι ανήμπορος μπροστά στην πιθανότητά του…
…. Και ξέρω καλά πως καθένας την κουβαλάει μέσα του την πανούκλα, γιατί κανείς δεν έχει ανοσία. […]
Τα ποντίκια του δικομματισμού, ο πρόθυμος μηχανισμός μόλυνσης μας είναι πάντα εδώ!!! Κρυμμένα έντεχνα στους υπόνομους της λογικής μας, μιας λογικής που κάθε μέρα τροφοδοτείται επαρκώς από τα λύματα της παραπληροφόρησης και της προπαγάνδας…
“ο βάκιλος της πανούκλας δεν πεθαίνει ούτε χάνεται ποτέ, πως μπορεί να μείνει δεκάδες χρόνια ναρκωμένος στα έπιπλα και στα ρούχα, περιμένοντας υπομονετικά μέσα στα δωμάτια, τα υπόγεια, τα σεντούκια, τα μαντίλια, τα χαρτιά και πως θα’ ρχόταν ίσως μια μέρα που η πανούκλα, για να βασανίσει ή για να διδάξει τους ανθρώπους, θα ξυπνούσε και πάλι τα ποντίκια της και θα τα’ στελνε να ψοφήσουν μέσα σε μια ευτυχισμένη πόλη…”
Ο τίμιος άνθρωπος, αυτός που δεν μολύνει κανέναν, είναι ο άνθρωπος που επαγρυπνά και δεν αφαιρείται …
Αφαιρεθήκαμε…σαν κοινωνία..
Τα σκουπίδια συσσωρεύτηκαν…
Τα ποντίκια όρμησαν…
Ο βάκιλος ενεργοποιήθηκε…
Πρέπει τώρα να φροντίσουμε τους εαυτούς μας και τα θύματα…
…Κι επιτέλους να εξολοθρεύσουμε τα ποντίκια… που δεν τους ενδιαφέρει ο αφανισμός μας!!!
“Τα υπόλοιπα, η υγεία, η ακεραιότητα, η αγνότητα, αν θέλετε, είναι αποτέλεσμα της θέλησης, μιας θέλησης που δεν πρέπει ποτέ να λυγίσει.” …
Πόση αλήθεια…
Τίποτα δε χαρίζεται στη ζωή μας… Η διατήρησή μας στη ζωή, στη χαρά και στην ελπίδα μόνο μέσα απ’ τη διαρκή πάλη κυρίως με τον εαυτό μας μπορούν να κερδηθούν…
"naiada"
Πηγή: “Ο βάκιλος της πανούκλας» δεν πεθαίνει ούτε χάνεται ποτέ..! - RAMNOUSIA