Βέβαια, εκ της κοινωνικής …εμπειρίας αλλά και εκ της …πρακτικής (και πιό συγκεκριμένα της χειροπρακτικής), ο ισχυρισμός αυτός (και όσον αφορά την μαλακία ως άλλο ένα ευτελές και ατελές υποκατάστατο μιάς κυρίαρχης πράξης), τελικά έχει αποδειχθεί τελείως ανυπόστατος και ευτυχώς δηλαδή, αφού αν κάτι τέτοιο ίσχυε, τώρα και εγώ θα σας έγραφα σε Μπράιγ αλλά και σείς θα με διαβάζατε με τα δάχτυλα.
Δεν συμβαίνει όμως καθόλου το ίδιο στην περίπτωση που θελήσουμε να ανατρέξουμε στην ετυμολογία του όρου «μαλακία». Τότε θα οδηγηθούμε στην αρχική της έννοια που έχει να κάνει με την μαλακότητα των οστών του κρανίου των μωρών, που ως γνωστόν η εγκεφαλική τους λειτουργία σε αυτή τη φάση περιορίζεται αποκλειστικά στην ανάπτυξη ενός μηχανισμού βιολογικής επιβίωσης, αφήνοντας για το απώτερο μέλλον οποιαδήποτε δυνατότητα για συνδυαστική ή κριτική σκέψη. Από κεί και η λέξη μωρός δηλαδή ο α-νόητος, ο έχων εξαιρετικά μειωμένη την δυνατότητα να καταννοεί, (πρώτα να νοεί και μετά να νοείται), δηλαδή αυτός που δεν έχει τον τρόπο να βλέπει, δηλαδή …ο τυφλός !
Η μαλακία λοιπόν ως απολύτως ταυτόσημη με την μωρία έννοια, τελικά ναι …τυφλώνει ! Και μάλιστα αυτού του τύπου η μαλακία, η …ενήλικος δηλαδή, μας οδηγεί σε κάτι πολύ χειρότερο από το να μην μας επιτρέπει να βλέπουμε την πραγματικότητα. Μας αναγκάζει να την στρεβλώνουμε, αφού ως «ώριμοι» είμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να σταθούμε απέναντι στα πράγματα δηλαδή πρωτίστως να επεξεργαστούμε δεδομένα για τα οποία ένα μωρό έχει την «ευφυία» να …αδιαφορεί πλήρως.
Δεν καλείται παραδείγματος χάριν ένα μωρό να ερμηνεύσει με κοινωνικούς και πολιτικούς όρους την κατάληψη της Νομικής από διακόσιους απελπισμένους ανθρώπους, («λαθρομετανάστες»), καλείται όμως να το κάνει ένας «ώριμος» πολίτης και όχι φυσικά προκειμένου να αποπειραθεί να διεισδύσει καλύτερα στις αντιφάσεις του καπιταλισμού σημειολογώντας και τις βάρβαρες εκφάνσεις του αλλά για να μπορέσει εκείνος μέσω αυτών να επαναπροσδιοριστεί, σε μια απέλπιδα αλλά και ανιστόρητη προσπάθεια του να «διαχωρίσει» την θέση του, ελπίζοντας βλακωδώς πως έτσι θα εξασφαλίσει για πάρτη του μια απολύτως προσωπική εύνοια του συστήματος προς αυτόν, με την ίδια ακριβώς λογική αλλά και «ηθική» που κάνει τον καλό χριστιανό να διεκδικεί τον προσωπικό του Παράδεισο.
Και γιά ένα τόσο ζωτικής σημασίας παραμύθιασμα, για άλλη μια φορά τα εργαλεία που μου παρέχονται είναι άφθονα :
Αυτοί είναι «παράνομοι» στην χώρα «μου» (?) ενώ εγώ είμαι νόμιμος, αυτοί είναι «λαθρομετανάστες»-εγώ γηγενής και ιθαγενής, αυτοί είναι «άπλυτοι»-εγώ είμαι καθαρός, αυτοί είναι σκουρόχρωμοι ή και μαύροι εγώ όχι (και σε φχαριστώ θεούλη μου γι’ αυτό). Αυτά τα εργαλεία μούδωκε για να σκέφτομαι η «ελληνική» μου οικογένεια και το άλλο τόσο «ελληνικό» μου σχολειό, αυτά τα εργαλεία μούδωκε η κατά το Σύνταγμα «επίσημη» (!) θρησκεία του Κράτους και το διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι διεφθαρμένο σκυλολόι της, αυτά τα εργαλεία μούδωκαν οι παπατζήδες και πατριδέμποροι πολιτικάντηδες που ποντάρουν τα ρέστα τους πάνω στην τσόχα της αγραμματοσύνης μου.
Και να η «είδηση» από τον Τύπο : «Διακόσιοι λαθρομετανάστες κατέλαβαν την Νομική Σχολή της Αθήνας διαμαρτυρόμενοι για την απίστευτη εξαθλίωσή τους». Λέει «ψέματα» η είδηση ? Προφανώς (?) όχι. Όπως δεν είναι ψέμα και το ότι «οι γύφτοι κλέβουν», ότι «οι Εβραίοι ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία και καταδυναστεύουν το σύμπαν», το ότι οι Αμερικάνοι (εκτός από αμερικανάκια) είναι και «φονιάδες των λαών» και το ότι οι Ρωσίδες είναι πουτάνες. Αφελής επίκληση γνωστών στερεοτύπων, που όταν δεν ανοίγουν τους κρουνούς του αίματος, χειραγωγούν κατάλληλα τα (ηλίθια) πλήθη. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από ένα ηλίθιο πλήθος και όσο πιο ηλίθιο τόσο και πιο επικίνδυνο. Αλλά ταυτόχρονα, όσο πιο ηλίθιο τόσο και πιο χρήσιμο στους κάθε λογής δυνάστες και άρπαγες αφού η ηλιθιότητα της μάζας είναι το θεμέλιο της αρπαχτής.
Και το ερώτημα τίθεται ως εξής :
Οι διακόσιοι εξαθλιωμένοι λαθρομετανάστες που κατέλαβαν την Νομική, το έκαναν επειδή ήταν λαθρομετανάστες ή επειδή ήταν …απλώς εξαθλιωμένοι ?
Δηλαδή αν διακόσιοι χρυσοχόοι από τη Ζυρίχη έφταναν σε αντίστοιχα σημεία εξαθλίωσης, τι διαφορετικό αλήθεια θα έκαναν? (μήπως θα έκαναν και πολύ «χειρότερα» καθ΄ότι δεν θα ήταν καν μαθημένοι σε τέτοιες εσχατιές?)
Πώς αλήθεια θα αντιδρούσαν και διακόσιοι CEO με διδακτορικά στα διάφορα LSE και Harvard αν ξαφνικά διαπίστωναν πως δεν έχουν να φάνε ούτε μισό χάμπουργκερ?
Και τι αλήθεια θα άλλαζε αν αύριο αυτοί οι διακόσιοι δεν ήταν απελπισμένοι «λαθρομετανάστες» αλλά απελπισμένοι …ντόπιοι που απολύθηκαν πχ. από την Χαλυβουργική?Δε γνωρίζω καμμιά πείνα που να ξεχωρίζει τα στομάχια με βάση την εθνική ταυτότητα ή την ταξική προέλευση ή την …αγωγή του καθενός μας και επίσης δεν ξεχνώ πως όλοι είμαστε τόσο νομοταγείς και αξιοπρεπείς και κύριοι όσο το επιτρέπει η ασφάλεια που νιώθουμε μέσα στην κοινωνία.
Και ας μη μας ξεγελούν οι «ευπρεπείς» και «αξιοπρεπείς» συμπεριφορές. Η ευπρέπεια και η αξιοπρέπεια είναι καλές όσο δεν μας κοστίζουν τίποτα ή μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως δεν έχουμε ούτε για το γάλα του παιδιού μας. Μόλις τα όρια του καθενός μας (δεν διαφέρουν και πολύ από άνθρωπο σε άνθρωπο) δείχνουν πως παραβιάζονται, τότε πάει περίπατο και η «κοινωνική ευπρέπεια» και η «κοινωνική αξιοπρέπεια» και η κάθε έξωθεν καλή μαρτυρία, και μετατρεπόμαστε σε αγρίμια δικαιώνοντας απόλυτα το σύστημα που με περισσή υστεροβουλία μας δίδαξε πως ζωή και επιβίωση, ξανά και μετά από πέντε χιλιάδες χρόνια, είναι το ίδιο πράγμα, σαν να μην έχει μεσολαβήσει ποτέ καμιά ανθρώπινη κατάκτηση, οποιαδήποτε ουμανιστική αξία.
Ζώα λοιπόν ξανά μας θέλει το σύστημα και πειθόμενοι και μείς τοις …κείνοις ρήμασι, ζώα θα ξαναγίνουμε κι αγρίμια, και κάθε φορά που το ένστικτο της αυτοσυντήρησης χτυπάει το προσωπικό μας καμπανάκι, δεν θα έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα να φτάσουμε ακόμη και σε αυτό που μέχρι χθές θα έδειχνε τελείως αταίριαστο με την «ηθική» μας ή «την στάση ζωής μας» ή και το ...κοινωνικό μας status. Γιατί ούτε η ηθική, ούτε η ευπρέπεια ούτε και κανένα κοινωνικό status μπορεί να φανεί χρήσιμο γεμίζοντας ένα άδειο στομάχι, πράγμα όμως που το κάνει «θαυμάσια» η κλοπή μιάς τσάντας στο λεωφορείο ή μια εισβολή πεινασμένων στην αποθήκη του κυρίου ΑΒ Βασιλόπουλου, που έχει, όπως εξόχως προκλητικά δηλώνει, «και του πουλιού το γάλα».
Και δεν θα έπρεπε να μας κάνει καμμία εντύπωση αν στις επόμενες κινητοποιήσεις βλέπαμε να συμμετέχουν δυναμικά αστοί και κατά παράδοση «φιλήσυχοι νοικοκυραίοι», δηλαδή κοινωνικές ομάδες υπεράνω κάθε …επαναστατικής υποψίας που ίσως λόγω κάποιας …ταξικής ιδιοσυγκρασίας, όταν δεν έμεναν μέχρι παρεξηγήσεως σιωπηλοί, επέλεγαν αντιδράσεις που άντε το πολύ να κορυφώνονταν σε κάποια εκλογική απιστία (και πάντα πίσω από το «παραβάν»), βαυκαλιζόμενοι πως αποστέλλουν πολιτικά μηνύματα δώθε-κείθε και με το προσωπείο του πολιτικώς ορθού δημοκράτη που «πάνω από όλα σέβεται τον κοινοβουλευτισμό», να προσπαθεί να κρύψει το χλωμό πρόσωπο του φοβισμένου αλλά και ψιλοβολεμένου αήθους σιχαμερού ανθρωπάκου.
Μα καθώς, και κατά τον Βασίλη Ραφαηλίδη «η οικονομική σκέψη πάντα προηγείται της πολιτικής», όλοι είμαστε κομματικώς αλλά και (μικρο)πολιτικώς «νομοταγείς» και πιστοί στις ιδεολογικές αρχές του κόμματος, μέχρι βέβαια όπως προαναφέραμε να αρχίσουν να θίγονται τα προσωπικά μας οικονομικά συμφέροντα ή ακόμη χειρότερα όταν βλέπουμε να κινδυνεύει και αυτή η ίδια η φυσική μας ύπαρξη. Μπορεί δηλαδή να είμαστε ηλίθιοι αλλά δεν είμαστε και μαλάκες. Και ναι μεν «ζήτωσαν το Έθνος και η Πατρίς» αλλά όλα αυτά κι άλλα τόσα, όσο μ’ αφήνετε να ντερλικώσω και γώ κανά κοψίδι από το γενικό τσιμπούσι και όσο πέρδεται η κορούλα μου σε κάποια δημόσια καρέκλα. Μόλις αισθανθούμε όμως πως αυτά τα …ιδανικά μας διακυβεύονται, τότε …γαμώ και το Έθνος, γαμώ και την …Πατρίς ! (Αχ αυτές οι οχιές, αχ αυτά τα γλοιώδη και καλωσυνάτα ρεμάλια, αυτοί οι «φιλήσυχοι και νομοταγείς πολίτες»…)
Μα η πτώση του τείχους του Βερολίνου το 89 δεν σηματοδότησε όπως αφελώς πολλοί κατάλαβαν την κατάρρευση του (ούτως ή άλλως ουδέποτε και πουθενά) υπαρκτού σοσιαλισμού. Στην πραγματικότητα σήμανε την αρχή του τέλους ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος πάνω στο οποίο απλώς προσδέθηκε και η εγκληματικά διεστραμμένη εκδοχή της μαρξιστικής σκέψης, αποτελώντας στην ουσία την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Ο καπιταλισμός όμως, όποια ταμπέλα κι αν κρεμάσει έξω από το χασαπειό του, δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή η updated version της φεουδαρχίας. Και είναι πολύ μακριά πλέον ο 13ος αιώνας ώστε να εξακολουθούμε να τον αντιμετωπίζουμε ως την μοναδική σωτηρία και να ανεχόμαστε τις αντιφάσεις του.
Όλα δείχνουν πως ο βιολογικός κύκλος του καπιταλισμού έχει κλείσει και αυτό γίνεται ολοφάνερο αφού δεν εξυπηρετεί πιά ούτε καν την αστική τάξη για της οποίας τα συμφέροντα πρωτίστως «προέκυψε». Ακόμη και σε αυτήν πλέον δείχνει απίστευτα βάρβαρος και φυσικά και δυσλειτουργικός και ο μόνος λόγος για τον οποίο ακόμη «ζεί», έστω και με τη μηχανική υποστήριξη των παγκόσμιων μηχανισμών βίας, (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ), είναι η δική μας ανωριμότητα να δημιουργήσουμε τις συγκυρίες για το «καινούργιο» διάδοχο σύστημα, ένα «καινούργιο» όμως που θα πρέπει να προκύψει ως κάτι το «μοιραίο»* (λογικά αναπόφευκτο) και όχι κάτω από κάποια βίαιη διαδικασία διότι η βία στηρίζεται πάντα στις ήδη υπάρχουσες λογικές και το μόνο που μπορεί να καταφέρει και στην καλύτερη περίπτωση, είναι απλώς ένα ξαναμοίρασμα της τράπουλας, σε καμμία περίπτωση όμως και αλλαγή του ίδιου του παιχνιδιού.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, δεν ξέρω αλήθεια πόσο περιεχόμενο μπορεί να έχει ένας όρος όπως «λαθρομετανάστες» ή «πυροσβέστες» ή …«χρυσοχόοι εκ Ζυρίχης» ως προσπάθεια ταυτοποίησης μιάς απελπισμένης εξαθλιωμένης κοινωνικής ομάδας αφού αυτοί οι κάθετοι όροι μπορεί μεν να είναι εντυπωσιακοί για τα μιντιακά «ειδησεογραφικά» σώου, ελάχιστα όμως συνεισφέρουν προς την βαθύτερη καταννόηση του «πώς φτάσαμε μέχρι εδώ». Και αν τελικά υπάρχει μιά είδηση, αυτή ίσως είναι πως στην πραγματικότητα «δεν φτάσαμε ποτέ μέχρι εδώ», όλα αυτά ως φαινόμενα γεγονότα δεν αποτελούν παρά απολύτως λογικά αποτελέσματα των εσωτερικών αντιφάσεων του συστήματος και μέρος του ίδιου του σώματός του.
Από τα γεννοφάσκια του ο καπιταλισμός τρεφόταν από τις σάρκες των πλέον αδυνάτων και ποτέ του δεν άλλαξε. Εκείνο που ίσως να άλλαξε είναι η κοινωνι(α)κή μας «αισθητική» και, (παρά τα επιφανειακώς φαινόμενα), τα περιθώρια ανοχών ακόμη και των ίδιων των αστών απέναντι στην απροκάλυπτη βαρβαρότητα. Αλλά και οι αναφορές μας πλέον δεν είναι τα (σαφώς) χειρότερα προκάτοχα του καπιταλισμού συστήματα αλλά το καινούργιο όραμα και όχι φυσικά ως κάποια τάχα ηθική ή ουμανιστική επιταγή αλλά ως ιστορική αναγκαιότητα δηλαδή ως «μοιραία»* και «λογικά αναπόφευκτη».
* Η χρήση εδώ της λέξεως «μοιραίο» σε καμμία περίπτωση δεν προσπαθεί να υποβαθμίσει τον καταλυτικό ρόλο της ενσυνείδητης πολιτικής σκέψης ή της όποιας πολιτικής πράξης και να προτρέψει σε οποιαδήποτε παθητική στάση ή παραίτηση, ωστόσο, καμμία από τις προηγούμενες δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποιο βιώσιμο και λειτουργικό αποτέλεσμα, αν δεν εκφράζονταν στον ιστορικά σωστό χρόνο. Γιατί το περιεχόμενο του λόγου ή της πράξης τελικά δεν είναι τίποτε άλλο από την ερμηνεία τους και η ερμηνεία, τουλάχιστον σε επίπεδο κοινωνικής επεξεργασίας και εμπέδωσης είναι αποτέλεσμα ευρύτερων κοινωνικών συγκυριών που εμπεριέχουν ακόμη και την παράμετρο της τυχαιότητας. Κάθε υποτίμηση της σημασίας αυτών των ευρύτερων συγκυριών, δεν οδηγεί μονάχα σε σπατάλη κοινωνικής ενέργειας και σε α-νόητες συγκρούσεις μεταθέτοντας έτσι όλο και πιο μακρυά τον στόχο αλλά είναι δυνατόν να υποβιβάσει τον εκφρασμένο χρηστικό λόγο, τοποθετώντας τον στο ράφι της συμπαθούς και γραφικής ρητορείας.
Παύλος Κιρκασίδης (Ο Κακός Λύκος)
Πηγή: Ο Αυνανισμός ως τελευταίο στάδιο του Καπιταλισμού. - RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου