Θα ζεί κανείς ή να μη ζεί;

 

Αυτά θα είναι τα τελευταία μέτρα δηλαδή;
Μετά το επόμενο σε μέτρα που απομένει, είναι του καθενός μας για το φέρετρο; Μέτρο και έμφραγμα, φόρος και ανακοπή, θα πάει η κατάσταση;
Εδώ θα είμαστε, ελπίζουμε, να γράφουμε σε δύο χρόνια από τώρα, βλέποντας πόσο διαφορετική τελικά θα είναι η Ελλάδα.
Γιατί η δήλωση «η Ελλάδα θα έχει αλλάξει», είναι πολύ μυστηριακή, πολύ διφορούμενη.
Αλλαγή είναι και η μετάβαση από ευρώ σε δραχμή, αλλαγή είναι και η χρεοκοπία, αλλαγή είναι ο τόπος να γίνει ίσωμα από την κατάντια, τη φτώχεια και τη μιζέρια.Η αλλαγή είναι πολύ υποχθόνια λέξη τελικά.
Ψυχολογικά, σε προετοιμάζει για τα καλύτερα. Ειδικά όσοι από εμάς βαριόμαστε εύκολα ή είμαστε ζώδια του αέρα ας πούμε, τη θέμε την αλλαγή.
Αλλά εκεί που μας κλείνει το μάτι η μπαμπέσα, τσουπ, μας σερβίρει κόκαλα γλειμμένα, πάνω που μας έταζε παστίτσιο με μακαρόνι χοντρό, τρία δάχτυλα κιμά και μπεσαμέλ κιμπάρισσα.
Την αλλαγή πολλοί αγάπησαν, τα «Θα» πολλοί τα έταξαν, αλλά στη μέση του χαμού, δεν τρως με «Θα», μόνο με «Να».
Όμως από «Να» δεν προκόψαμε. Φτου κι απ΄την αρχή να πιπιλάς το κοκαλάκι.
Και το άγχος μεγαλώνει και αρχίζεις να το ρίχνεις στις μεταφυσικές αναζητήσεις.
Ξετινάζεις όλες τις γραφές και τις προφητείες, να δεις αν έχουν περιγράψει το μαρτύριό σου οι Απόστολοι.
Το έχουν προβλέψει και περιγράψει: ψεκάζεσαι, το νιώθεις κι αν ακόμα στροφάρεις, βλέπεις όλους τους υπόλοιπους που το καίνε σιγά και βασανιστικά.
Δεν επικοινωνείς ούτε για τα λογικά και ευκόλως εννοούμενα. Μπλε καλτσόν θες να ψωνίσεις, πράσινο σου πασάρουν, γιατί αυτό ξέμεινε στη βιτρίνα από πέρσι.

Και δε στοκάρουν οι ψεκασμένοι ούτε σε αγαθά, ούτε σε νιονιό. Πού καιρός και χρήμα;
Δεν τους κακολογείς, ξέρεις ότι σύμφωνα με την προφητεία, κάποια στιγμή και οι ψεκασμένοι θα ξυπνήσουν, θα εξεγερθούν και θα σφάξουν τα θεριά.
Καταπιέζεις την εμμονή σου να ψάχνεσαι επιμόνως για τσιπάκια κάτω από το δέρμα και ορκίζεσαι πως δε θα πάρεις την κάρτα του πολίτη.
Γιατί ο διάολος έχει πολλά ποδάρια και δε μπορεί, κάποιο τρόπο θα έχει να τρυπώσει στο σύστημά σου.
Φοβάσαι μη σε πουν γραφικό και σε ξεχάσει κι η μάνα σου. Και ξεμείνεις μόνος κι έρμος, ό,τι ακριβώς είσαι, μα νομίζεις πως δεν είσαι, γιατί έχεις φίλους.
Που οι μισοί σε κουτσομπολεύουν και οι υπόλοιποι άνετα θα σε μαχαίρωναν στην πλάτη με την πρώτη ευκαιρία.
Συνεχίζεις να πορεύεσαι με το φόβο κρεμασμένο πάνω από το φλοιό του εγκεφάλου σου και αναρωτιέσαι πότε ακριβώς πρέπει να φυτέψεις ντομάτες στο κηπάκι σου, στη γλάστρα τη μεγάλη, στις ζαρντινιέρες της διπλανής, να στοιβάξεις κονσέρβες και ρύζια στα ντουλάπια σου και να κόψεις με χαντζάρα όλες σου τις πιστωτικές.Πότε ακριβώς πρέπει να απαρνηθείς όλα όσα αγαπάς, ποθείς και νοσταλγείς. Την πρόοδό σου, τη λογική σου και την ηρεμία σου.
Πριν ή μετά τα επόμενα τελευταία μέτρα; Πριν ή μετά τη μεγάλη αλλαγή;
Πριν ή μετά την επόμενη μεγάλη υπόσχεση που ξέρεις ότι θα σε πονέσει, μα την ποθείς τόσο οδυνηρά, ώστε ματώνουν ήδη όλα σου τα μέσα σου απ΄την αθέτηση; Από τη στέρηση;
Πότε και ως πότε πια;

Psycho Shrink - Νατάσσα Μας
Πηγή: Θα ζει κανείς ή να μη ζει; - RAMNOUSIA