Μια εποχή στην κόλαση...

 

Μια εποχή που οι λογικοί τρελαίνονται. Δεν βλέπουν μπροστά τους. Δεν αντιλαμβάνονται το κακό που έρχεται. Λες και η ιστορία αυτή την φορά δεν θα επαναληφθεί. Το βλέπω ακόμα και σε ανθρώπους που θεωρούσα λογικούς. Πως πέφτουν στην παγίδα.

Επειδή το κακό είναι μεταμορφωμένο σε όμορφη νεράιδα. Από κάτω όμως υπάρχει μια κακιά μάγισσα. Που μπορεί να σου δώσει για λίγο ευημερία και ελπίδα αλλά θα σου πάρει την ψυχή. Μα το πιο τρομακτικό είναι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει το τι έρχεται και χαμογελούν ικανοποιητικά. Ίσως βαθιά μέσα τους να το επιδίωκαν κιόλας. Εθελοτυφλώντας ότι και για αυτούς θα χτυπήσει η καμπάνα.
Γιατί οι Γερμανοί δεν έφυγαν ποτέ, ο εμφύλιος συνεχίζεται, ο κομμουνισμός δεν απενοχοποιήθηκε ποτέ και ο φασισμός ξαναφουντώνει. Τον είχαμε κρύψει για λίγο κάτω από το χαλί, ανάμεσα στην Μύκονο και στα μπουζούκια. Εκεί ξεχαστήκαμε και μας έπιασε στον ύπνο. Και τώρα έρχεται πιο αδυσώπητος, πιο καταστροφικός και μη αναστρέψιμος. Έρχεται για να μείνει, να εξουσιάσει. Και βρίσκει έδαφος γόνιμο. Ένα έδαφος που το έφαγε η σαπίλα, που δεν μπορεί μέσα του, να ανθήσει πλέον τίποτα καλό. Που ξέχασε την μπότα που το πάταγε στο κεφάλι, ξέχασε την πείνα, την απανθρωπιά, τον φόβο, τον πόλεμο.
Η ελληνική κοινωνία έχει πάρει πολύ φόρα. Και κατευθύνεται ίσια στο πουθενά. Δεν θα σταματήσει ο κατήφορος μέχρι να φτάσει στο έσχατο σημείο. Θα κυλιστεί πολύ βαθιά στη λάσπη. Θα φοβηθεί για τις επιλογές της, δεν θα μπορεί να κάνει πίσω όμως. Θα είναι αργά. Και τόση ντροπή δεν θα ξεπλένεται με τίποτα μετά. Και όταν βάλει μυαλό θα προχωρήσει μπροστά, αλλά πάντα θα μένει ένα αγκάθι στην καρδιά της. Ότι υπήρξαμε κακοί άνθρωποι.
Χάνω την ελπίδα μου.
Θα ζήσουμε άλλη μια εποχή στην κόλαση.
Τουλάχιστον εμείς που πιστεύουμε σε ένα κόσμο χωρίς να είναι αναγκαίο κακό το μίσος και ο φασισμός, εμείς που ξέρουμε ότι η ιστορία θα επαναληφθεί, εμείς που θα πεθάνουμε κρατώντας την ψυχή μας αγνή και ηθική, εμείς που ζούμε ρομαντικά και ειρηνικά, ας αντιταχθούμε. Να σώσουμε τους εαυτούς μας από τον όλεθρο και να προσπαθήσουμε να τραβήξουμε και κάποιον μαζί μας.
Εμπρός λοιπόν, η χούντα δεν τελείωσε.
Μέσα μας είναι η κόλαση, μέσα μας και ο παράδεισος.
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου
και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα
οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη
δραπέτευσα...
Μάγισσες, μιζέρια, μίσος
εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου
κατόρθωσα να σβήσω απ' τα λογικά μου
κάθε ελπίδα ανθρώπινη
με ύπουλο σάλτο
χίμηξα σα θηρίο
πάνω σ' όλες τις χαρές σας
να τις κατασπαράξω
Επικαλέστηκα τους δήμιους
να δαγκάσω πεθαίνοντας
τα κοντάκια των όπλων τους
Επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα
να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο
η απόγνωση ήταν ο θεός μου
Κυλίστηκα στη λάσπη
στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος
ξεγέλασα τη τρέλα
και η άνοιξη μου πρόσφερε
το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου.


Ποίηση: Arthur Rimbaud
Μουσική: Γιώργος Καρράς
Εκτέλεση: Γιάννης ΑγγελάκαςΠΗΓΗ

Πηγή: Μια εποχή στην κόλαση. - RAMNOUSIA