Οργίζομαι καθημερινά, κάθε στιγμή όταν …
…ακούω ειδήσεις, και βλέπω βαλτούς, ατάλαντους, απρόσωπους, αχρωμάτιστους δήθεν που δεν κατάλαβαν ότι απευθύνονται σε ένα ολόκληρο λαό. Σε 10εκ ψυχές. Και μπροστά σ’ ένα μικρόφωνο απαγγέλουν ή αυτά που τόσο ελαφρά έγραψαν ή αυτά που τους τα ενεχείρησαν οι πάτρονες, οι εργοδότες, οι χορηγοί τους.
…βλέπω στα παράθυρα ανθρώπους με φωνή τσιριχτή ή επιτηδευμένα βελούδινη να τα ξέρουν όλα και να έχουν γνώμη επι παντός επιστητού. Και να υποστηρίζουν την γνώμη τους με προσποιητό πάθος. Λες και αυτοί που τους ακούν δέχονται a priori τα σκουπίδια τους.
…βλέπω βουλή άδεια με μόνες παρουσίες τον πρόεδρο και δυο τρεις διαφωνούντες να ψηφίζουν για το καλό μας
…βλέπω στο βήμα της βουλής τενεκέδες να προσπαθούν να μας πείσουν πως θα κλειστούμε στο τρελοκομείο για το καλό μας.
…βλέπω αρχηγούς κομμάτων να μιλούν στον αέρα σε απουσία αυτουνού που απευθύνεται για να του εκφράσει την διαφορετικότητα των επιλογών.
…να χειροκροτούν χωρίς ιδιαίτερο λόγο τον αρχηγό τους και να λοιδωρούν τον “αντίπαλο”
…να δέρνονται, να βρέχονται, να ραντίζονται οι πολίτες μόλις μιλήσουν για το δίκιο τους
…να βλέπω ηλίθιους με εξουσία να την καταχρώνται και να ταλαιπωρούν τους ήδη ταλαιπωρημένους πολίτες
…να μου πουλάν το φαγητό μου σε άθλια υψηλές τιμές
…να με ξεφτιλήζουν, να με κοροϊδεύουν, να με υποτιμούν, να με διαπομπεύουν
…να μην μπορώ πια να πληρώσω το ρεύμα και το νερό μου κι αυτοί να επιμένουν να το αυξήσουν.
…να, να, να, να ,να ατέλειωτος ο κατάλογος βιολογικής μου καταδυνάστευσης, χειρότερος και από την λίστα Lagard.
Οργίζομαι και ανεβάζω όλο το αίμα μου στο κρανίο και φρικάρω και θέλω να ξεσπάσω πριν αυτό ξεσπάσει σε κανένα αγγείο μου και τελειώσω την καριέρα μου σαν άνθρωπος στον μάταιο αυτό κόσμο.
Κι αφού βρίσω, σκίσω, σπάσω, χτυπήσω, φωνάξω και “ηρεμήσω” τότε με κυριεύει η λύπη, η στεναχώρια ο πόνος. Και πονάω, πονάω πολύ για ότι με κάνει να νιώθω βλάκας, αδικημένος, ρηγμένος, ανήμπορος, κακός. Κι αυτό το τελευταίο δεν το αντέχω πιο πολύ από όλα γιατί από την φύση μου δεν είμαι τέτοιος και άρα γίνεται παρά φύσην. Και όλα καταλήγουν να γίνονται βιασμός μου, παρά φύσην.
Πόσο μπορεί να αντέξει άραγε το είναι μου σ’ αυτόν τον κατ’ εξακολούθηση βιασμό. Τον μετρήσατε; Ή τώρα απλά τον τεστάρετε. Αν σας πω πως είμαι σε μια σταγόνα για την μεγάλη πλημμύρα θα με πιστέψετε; Όχι; Τότε γιατί πανικοβληθήκατε από του Παναγούλη τα λεγόμενα;
Όλα όμως έχουν τον καιρό τους, τα γυρίσματά τους. Χαρακτηριστικό του άφρωνα και σεις το αγνοήσατε. Έτσι είναι, νόμοι που τους καθορίζει η ζωή.Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Υπομονή!
…ακούω ειδήσεις, και βλέπω βαλτούς, ατάλαντους, απρόσωπους, αχρωμάτιστους δήθεν που δεν κατάλαβαν ότι απευθύνονται σε ένα ολόκληρο λαό. Σε 10εκ ψυχές. Και μπροστά σ’ ένα μικρόφωνο απαγγέλουν ή αυτά που τόσο ελαφρά έγραψαν ή αυτά που τους τα ενεχείρησαν οι πάτρονες, οι εργοδότες, οι χορηγοί τους.
…βλέπω στα παράθυρα ανθρώπους με φωνή τσιριχτή ή επιτηδευμένα βελούδινη να τα ξέρουν όλα και να έχουν γνώμη επι παντός επιστητού. Και να υποστηρίζουν την γνώμη τους με προσποιητό πάθος. Λες και αυτοί που τους ακούν δέχονται a priori τα σκουπίδια τους.
…βλέπω βουλή άδεια με μόνες παρουσίες τον πρόεδρο και δυο τρεις διαφωνούντες να ψηφίζουν για το καλό μας
…βλέπω στο βήμα της βουλής τενεκέδες να προσπαθούν να μας πείσουν πως θα κλειστούμε στο τρελοκομείο για το καλό μας.
…βλέπω αρχηγούς κομμάτων να μιλούν στον αέρα σε απουσία αυτουνού που απευθύνεται για να του εκφράσει την διαφορετικότητα των επιλογών.
…να χειροκροτούν χωρίς ιδιαίτερο λόγο τον αρχηγό τους και να λοιδωρούν τον “αντίπαλο”
…να δέρνονται, να βρέχονται, να ραντίζονται οι πολίτες μόλις μιλήσουν για το δίκιο τους
…να βλέπω ηλίθιους με εξουσία να την καταχρώνται και να ταλαιπωρούν τους ήδη ταλαιπωρημένους πολίτες
…να μου πουλάν το φαγητό μου σε άθλια υψηλές τιμές
…να με ξεφτιλήζουν, να με κοροϊδεύουν, να με υποτιμούν, να με διαπομπεύουν
…να μην μπορώ πια να πληρώσω το ρεύμα και το νερό μου κι αυτοί να επιμένουν να το αυξήσουν.
…να, να, να, να ,να ατέλειωτος ο κατάλογος βιολογικής μου καταδυνάστευσης, χειρότερος και από την λίστα Lagard.
Οργίζομαι και ανεβάζω όλο το αίμα μου στο κρανίο και φρικάρω και θέλω να ξεσπάσω πριν αυτό ξεσπάσει σε κανένα αγγείο μου και τελειώσω την καριέρα μου σαν άνθρωπος στον μάταιο αυτό κόσμο.
Κι αφού βρίσω, σκίσω, σπάσω, χτυπήσω, φωνάξω και “ηρεμήσω” τότε με κυριεύει η λύπη, η στεναχώρια ο πόνος. Και πονάω, πονάω πολύ για ότι με κάνει να νιώθω βλάκας, αδικημένος, ρηγμένος, ανήμπορος, κακός. Κι αυτό το τελευταίο δεν το αντέχω πιο πολύ από όλα γιατί από την φύση μου δεν είμαι τέτοιος και άρα γίνεται παρά φύσην. Και όλα καταλήγουν να γίνονται βιασμός μου, παρά φύσην.
Πόσο μπορεί να αντέξει άραγε το είναι μου σ’ αυτόν τον κατ’ εξακολούθηση βιασμό. Τον μετρήσατε; Ή τώρα απλά τον τεστάρετε. Αν σας πω πως είμαι σε μια σταγόνα για την μεγάλη πλημμύρα θα με πιστέψετε; Όχι; Τότε γιατί πανικοβληθήκατε από του Παναγούλη τα λεγόμενα;
Όλα όμως έχουν τον καιρό τους, τα γυρίσματά τους. Χαρακτηριστικό του άφρωνα και σεις το αγνοήσατε. Έτσι είναι, νόμοι που τους καθορίζει η ζωή.Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Υπομονή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου