Φυσικά, δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τους ρόλους, αφού μας είναι ήδη γνωστό ποιοι είναι οι… αγάδες. Όμως, κάποια στιγμή πρέπει να μας γίνει κατανοητό πως εμείς οι υπόλοιποι είμαστε οι… ραγιάδες ή τουλάχιστον έχουμε εμποτισθεί από τις ιδιότητες του ραγιαδισμού.Για τους αγάδες τα πράγματα είναι γνωστά. Είναι μία ομάδα, όχι ιδιαίτερα μεγάλη, η οποία εναλλάσσεται στην εξουσία ή βρίσκει διάφορες μορφές για να μην χάνει την επαφή της με τα όσα η εξουσία προσφέρει στην ματαιοδοξία τους.
Ο ένας έρχεται, ο άλλος φεύγει, αλλά είναι πιστοί στις συνήθειές τους, αφού όλοι τους αφοδεύουν σε αυτή τη χώρα (δεν θα τολμούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο ούτε στην… Ζιμπάμπουε), την οποία έχουν μετατρέψει σε… αφοδευτήριο.
Οτιδήποτε άσχημο κουβαλάνε αυτοί οι αγάδες το αφήνουν ως περίττωμα στην χώρα και στην ζωή του λαού που κατοικεί σε αυτήν. Ο ένας μετά τον άλλο, αφοδεύουν ξανά και ξανά. Και αυτοί χαίρονται κι εμείς συνηθίσαμε να ζούμε από τα… περιττώματά τους!!!
Και σήμερα, οι «διασώστες» μας το ίδιο κάνουν. Δεν έχουν αλλάξει καμία τους συνήθεια. Μένουν πιστοί στις παραδόσεις τους στη χώρα που έκαναν βόθρο. Μόνο που, το αφοδευτήριο έχει γεμίσει και οι ραγιάδες αισθάνονται εσχάτως μια κάποια δυσφορία. Δεν έχουν χώρο να κινηθούν, αφού τα περιττώματα είναι παντού. Δεν έχουν φαγητό να φάνε, αφού τα “καλούδια” των ευαίσθητων κυβερνο-πισινών έχουν σκεπάσει τα πάντα… Και ζορίζονται οι ραγιάδες και χαίρονται οι αγάδες, γιατί είδαν πως ενώ άδειασε το παχύ τους έντερο, βρέθηκε άλλος να έρθει να αφήσει κι αυτός το… ίχνος και την μυρωδιά του, με τα δικά του αριστερά περιττώματα.
Κι έτσι, με τα λίγα (τα πολλά τελείωσαν, τα έφαγαν πριν την τελευταία τους “εκκένωση”) πορευόμαστε κι όπου μας βγάλει… Δηλαδή, πού να μας βγάλει…! Αφού δεν φαίνεται να έχουμε καμία διάθεση να απαλλαχτούμε από τους βρωμερούς αγάδες που λειτουργώντας σαν επικίνδυνος ιός, μεταλλάσσονται, συναλλάσσονται και τελικά κατορθώνουν να βρίσκονται πάντα στο τραπέζι για να γεμίσουν και να ξανα-αδειάσουν τα περιττώματά τους στο πρόσωπο των ραγιάδων, του λαού που τα πάντα υπομένει, αλλά εσχάτως έχει αρχίσει να σκέφτεται πως… η πείνα δεν αντέχεται.
Και τώρα, στη χώρα που έγινε χώρος και μάλιστα αφόδευσης, όλοι προσμένουν το θαύμα! Όλοι προσμένουν τον ηλίθιο που θα έρθει να καθαρίσει τον τόπο και οι ραγιάδες χωρίς να κάνουν τίποτε να ζήσουν καλά… Μέχρι που να εμφανιστούν και πάλι οι αγάδες για να κυβερνήσουν τους ραγιάδες που δεν ξέρουν να αποφασίζουν και να κουμαντάρουν ούτε τα αυτονόητα…
Σκυμμένοι είμαστε, οι ραγιάδες, και προσκυνάμε τον “θεό” που μας πρόταξαν και που μας σκοτώνει…
Σκυμμένοι είμαστε και μετράμε με νέα μέτρα κι αντίθετα στα όσα μας διδάξανε οι παλιότεροί μας. Μετράμε την μικρή ζωή μας με το χρήμα και παρα-δίνουμε την πατρίδα μας…
Σκυμμένοι μένουμε να μετράμε το βιός μας και την αξιοπρέπειά μας, την τιμή μας και τη γη που μας γέννησε, με φόρους που μας βάζουνε εκείνοι που μετράνε τον τόπο μας με τον δικό τους βάρβαρο τρόπο…
Έτσι βαδίζουμε καθημερινά, έτσι πορευόμαστε μέσα στον βόθρο που έγινε η πατρίδα μας και μήτε σπίτια θα αφήσουμε στα παιδιά μας, μήτε και περηφάνεια για την πατρίδα τους που έγινε ζώντας βόθρος…
Αλήθεια, ως πότε θα μείνουμε ραγιάδες, για να μας ορίζουν την ζωή ανίκανοι αγάδες; Μήπως θα έπρεπε να δοκιμάσουμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς και τα… περιττώματά τους;
Κωνσταντίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου