ΜΕΣΑ «Σ' ΑΥΤΟ» …Μια ζωή των άλλων…

 

ΜΕΣΑ «Σ' ΑΥΤΟ»
…Μια ζωή των άλλων… 

Γεννήθηκες μέσα του,
και στην αρχή σου χαμογέλασε…δεν ήξερες βέβαια τι μπορεί να κρύβει αυτό το χαμόγελο…
…ήσουν αγνός, αμόλυντος, ανιδιοτελής…γεμάτος χαμόγελα…όλα γύρω έμοιαζαν παιχνίδι…
…όταν στάθηκες στα πόδια σου «αυτό» άρχισε να σου λέει τα πρώτα του «μη»
…κάτι που αυθόρμητα πήγαινες να κάνεις «δεν έπρεπε» να το κάνεις…και ποτέ δεν καταλάβαινες το γιατί δεν έπρεπε…
ήσουν άλλωστε τόσο μικρός για να καταλάβεις…
…σου μάθαινε μόνο το τι «πρέπει να κάνεις»…για κάποιο λόγο που και πάλι δεν καταλάβαινες…

Σε ενθάρρυνε μετά να πας σχολείο…να μάθεις γράμματα…να γίνεις «κάτι»…
…να συμμορφωθείς με όλα εκείνα που ήξεραν ήδη οι μεγάλοι, να τα αποστηθίσεις όσο καλύτερα γινόταν…πρότυπα, παραδόσεις, συνήθειες, γνώσεις…
…κι εσύ είχες τόσα άλλα στο μυαλό σου που πραγματικά ήθελες να κάνεις, να ψάξεις, να βρεις, μα «αυτό» όλο σου έλεγε ότι πρέπει να υπακούς στους δασκάλους σου γιατί αυτοί ήξεραν και ήθελαν το καλό σου…
…έπρεπε να μάθεις καλά αυτά που εκείνοι ήθελαν, να τα μάθεις με ό,ποιο τρόπο μπορούσες αρκεί να τα μάθαινες καλύτερα από τους άλλους…
…το τι μάθαινες δεν είχε καμία σημασία…άλλωστε ήσουν μικρός και δεν μπορούσες να καταλάβεις ακόμα το «καλό» σου…
…δυσκολευόσουν πάρα πολύ, στεναχωριόσουν, πιεζόσουν, γέμιζες άγχος και έπρεπε να διαβάζεις και να μαθαίνεις πράγματα που δεν καταλάβαινες, που δεν είχαν αξία στη μικρή ζωή σου…το μόνο που ήξερες ήταν ότι «έπρεπε»…
…έβλεπες όλο και λιγότερους τους φίλους σου, έπαιζες όλο και λιγότερο κι αυτός ο κόμπος στο στομάχι σου όλο και μεγάλωνε και σε πόναγε…
Άκουγες γύρω σου «αυτό» να λέει με περηφάνια το τι θα γινόσουν όταν μεγαλώσεις…κάποιες φορές ένοιωθες όμορφα να το ακούς…

…«αυτό» προσδοκούσε πολλά από σένα και δεν θα ήτανε σωστό να το απογοητεύσεις…
…οι προσδοκίες των άλλων όλο και μεγάλωναν, το ίδιο και ο αγώνας σου να τα καταφέρεις…να μην τους απογοητεύσεις…η προσπάθεια γινόταν όλο και πιο σκληρή…έπρεπε να ανταγωνίζεσαι διαρκώς τους άλλους…
…σιγά σιγά γινόσουν κάτι άλλο μα…έπρεπε…ήσουν ακόμα μικρός για να καταλάβεις…
«Αυτό» συχνά σου χαμογελούσε, με ένα άλλο από εκείνο το πρώτο χαμόγελο, συχνά σε επαινούσε και σε αντάμειβε με «δώρα»…άλλες φορές όμως, όταν δεν τα κατάφερνες ή όταν δεν ήσουν αρκετά υπάκουος, σε μάλωνε και σε τιμωρούσε αυστηρά…για να συμμορφωθείς…

…σαν το τρένο σιγά σιγά μπήκες στις ράγες σου…κι άρχισες τις μικρές κοντινές διαδρομές σου…στα μέρη που «αυτό» σε είχε μάθει να πηγαίνεις…
…όλο και πιο πολύ έρχονταν στιγμές που ένοιωθες ότι απομακρύνεσαι από τον αληθινό εαυτό σου, από όλα όσα είχες φυλαγμένα μέσα στην ψυχή σου…από όλα όσα αγαπούσες πραγματικά…ότι ό,τι έκανες το έκανες για να ικανοποιήσεις τους άλλους και όχι εσένα…
…μα ήσουν ακόμα μικρός να καταλάβεις…

Τα χρόνια πέρασαν και σε κάποια στιγμή, το σχολείο που σε ταλαιπώρησε τόσο επιτέλους τελείωσε…πήρες το χαρτί…πήγες σε μια σχολή…και έγινες πια αυτό το «κάτι» που «αυτό» ήθελε…
…βέβαια αυτό το «κάτι» ήταν αρκετά έως πολύ ξένο σε σένα μα…είχες καταλάβει τόσα χρόνια το πόσο πολύτιμο θα ήταν για την υπόλοιπη ζωή σου…σίγουρα θα ζούσες μια ζωή ξεχωριστή και πλούσια…θα έκανες οικογένεια…θα είχες το δικό σου σπίτι, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, ταξίδια, λεφτά…

«Αυτό» σου μάθαινε συνεχώς τρόπους και συμπεριφορές, το πώς πρέπει να είσαι, τι να κάνεις, πώς να φέρεσαι, τι να φοράς, τι να τρως, τι να αγοράζεις, που να πηγαίνεις, τι να πιστεύεις, τι να αγαπάς, τι να προτιμάς, τι να ψηφίζεις…
…δεν χρειάστηκε να κάνεις σχεδόν τίποτα εσύ, να ψάξεις, να ανακαλύψεις…
«αυτό» στα έμαθε όλα, όλες τις «αλήθειες»…και φυσικά «για το καλό σου»…

..άρχισες να ψάχνεις δουλειά, να εξασκήσεις αυτό το «κάτι» που τόσα χρόνια έμαθες…
…περνούσε ο καιρός, η οικογένεια, οι φίλοι και οι γνωστοί βοηθούσαν αλλά λίγο…έψαχνες ασταμάτητα, παρακαλούσες, απογοητευόσουν με όσα έβλεπες…οι ανάγκες όμως μεγάλωναν…είχες πια κοπέλα…αγαπιόσασταν…σχεδιάζατε μαζί το μέλλον…
Κάποιος με πολύ καλή θέση μέσα « σ αυτό» σου βρήκε μια δουλειά, που δεν είχε καμία σχέση με το «κάτι» σου…
…αναγκάστηκες τελικά να πας, οι ανάγκες προηγούνταν…
Στη δουλειά έπρεπε να κάνεις ότι σου λένε, να αποδίδεις όλο και περισσότερο για να κερδίζει η επιχείρηση, να δουλεύεις όλο και πιο πολύ…
…γύρω σου έβλεπες παντού το φόβο και την ανασφάλεια…τα χρήματα που έπαιρνες δεν ήταν πολλά…έφταναν ίσα ίσα για να καλύπτουν τις βασικές σου ανάγκες μα…ήταν δύσκολοι καιροί…δεν έπρεπε να χάσεις τη δουλειά σου…τόσοι και τόσοι περίμεναν για τη δική σου θέση…
Όσο και αν ένοιωθες προσβεβλημένος, μειωμένος, αδικημένος, «αυτό» σου έλεγε να κάνεις υπομονή…να είσαι πρόθυμος και υπάκουος για να μη χάσεις τη δουλειά σου…η δουλειά είναι δικαίωμα, σου έλεγε συνέχεια…από αυτή ζούσες…
…για να καλύπτεις τις ανάγκες σου χρειάζονται χρήματα, αν δεν έχεις…δεν ζεις…

Η αδικία, η ανασφάλεια, η αγανάκτηση, η απελπισία και ο θυμός ήταν πια οι καθημερινοί σου «φίλοι», η ζωή σου έμοιαζε χαμένη, δανεική…
…έψαχνες κάπου μέσα σ «αυτό» να διακρίνεις τον αληθινό εαυτό σου, την αληθινή ζωή, όλα αυτά που αγαπούσες…δεν μπορούσες να καταλάβεις πως μπλέχτηκες έτσι…
…όλα έμοιαζαν να λειτουργούν ανάποδα, σαν σε σχέδιο…η αληθινή ζωή ήτανε κάτι άλλο…κι εσύ…ζούσες μέσα σ ένα κουτί με συγκεκριμένους κανόνες και όρους…
…όλο και πιο πολύ συνειδητοποιούσες ότι όλοι σε κοροϊδεύουν, ότι όλοι ήθελαν κάτι από σένα, οι πολιτικοί, οι παπάδες, οι τράπεζες, το κράτος, οι τηλεοράσεις, τα πολυκαταστήματα, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι ηλεκτρολόγοι, οι μηχανικοί…όλοι έπαιζαν μηχανικά το ρόλο τους μέσα σ αυτό το άθλιο κουτί που όλο και σου περιόριζε τις κινήσεις…
…ήταν όλοι απόλυτα εξαρτημένοι από «αυτό».

Όταν όλοι θέλουν κάτι από σένα τότε…πρέπει να είσαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι…και άρα να μην ζεις αληθινά τη δική σου ζωή…

…ήσουν αρκετά μεγάλος πια μα…πάλι δεν καταλάβαινες…
Είχες ήδη οικογένεια και παιδιά…που σε κοιτούσαν πάντα με χαμόγελο στα μάτια…αλλά και με την ίδια απορία στο βλέμμα που είχες κι εσύ όταν έβλεπες τότε τους μεγάλους…
Ένοιωσες ένας απόλυτα εγκλωβισμένος σκλάβος μέσα σ «αυτό»…
σου ζητούσε τα πάντα και δεν νοιαζότανε καθόλου για σένα, σου αφάνιζε τη ζωή και μαζί τη ζωή των παιδιών σου…τη ζωή όλων των ανθρώπων, όλων των παιδιών του κόσμου…
Είχαν περάσει τόσα χρόνια, είχες κουραστεί τόσο πολύ και…ό,τι είχες κάνει, ό,τι είχες ζήσει έμοιαζε να μην είναι πραγματικά δικό σου…σαν να είχες ζήσει μια ζωή κάποιου άλλου…αυτού που ήθελε «αυτό»!!!

«Και η δική μου η ζωή» αναρωτήθηκες, «που είναι η δική μου ζωή, ποιος μου την έκλεψε;»

Από ψηλά, από το παράθυρο του δωματίου σου κοίταξες έξω στον πολυσύχναστο δρόμο.
«Αυτό» ήταν παντού, στους ανθρώπους, στα κτίρια, τα καταστήματα, τις ταμπέλες, σε κάθε τι…
Ξαναγύρισες μέσα στο δωμάτιό σου και κοιτάχτηκες στον μεγάλο καθρέφτη απέναντι…
…τα μάτια σου έβγαζαν φλόγες…η ψυχή σου έτρεμε, ριγούσε…
Θυμήθηκες το παράδειγμα από την Σπηλιά του Πλάτωνα που πριν καιρό είχες δει στο ίντερνετ, θυμήθηκες κι άλλα σαν αυτό που είχες δει μα δεν τα πίστευες…

Ρώτησες τότε βουβά μα θυμωμένος τον εαυτό σου:

«Αμφισβήτησες ποτέ «αυτό» που σου έμαθαν οι άλλοι για πραγματικότητα;;»
«Ανακάλυψες ποτέ κάποια αλήθεια μόνος σου έχοντας την άμεση εμπειρία της ή μια ζωή παπαγάλιζες τα λόγια και τις θεωρίες άλλων που ταίριαζαν απλά πιο πολύ με τη διαμόρφωσή σου;;»
«Μήπως η ζωή σου είναι η μηχανική επανάληψη όσων σου έμαθαν, ένας βάλτος με νερά λιμνασμένα, νερά που δεν κυλούν ορμητικά για να συναντούν την κάθε στιγμή το νέο…;;;»
«Μήπως είσαι απλά ένα πιόνι φτιαγμένο από τα υλικά «Αυτού» για να το συντηρείς άβουλα;;;»
«Ποιος έχει την ευθύνη της ζωής σου;;»

Οι απαντήσεις σε όλα αυτά ήταν τελείως περιττές.
Οι ίδιες οι ερωτήσεις απαντούσαν με τον καλύτερο και πιο καθαρό τρόπο.

Ήθελες να βγεις τρέχοντας έξω στους δρόμους, να το φωνάξεις, να το πεις σε όσους συναντούσες…
«Όλα όσα μάθαμε είναι ένα ψέμα!!!»
«Ξυπνήστε!!! Η αληθινή ζωή είναι κάτι άλλο, έξω από «αυτό»
«Είμαστε όλοι φυλακισμένοι μέσα «σ αυτό»
«Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, οι ταμπέλες που φοράμε είναι ψεύτικες, μονάχα μέσα «σ αυτό» είναι αναγκαίες, δεν είναι αληθινές»
«Μέσα σ «αυτό» είμαστε περιορισμένοι, μέσα σ «αυτό» δεν υπάρχουν λύσεις, αν θέλουμε πραγματικά να χτίσουμε την αληθινή ζωή πρέπει να βγούμε έξω απ αυτό το κουτί, όσο εξακολουθούμε να είμαστε μέσα του αναπαράγουμε την απελπισία και τη δυστυχία μας»

Τάσος Πετρίδης
Πανγαία – The Venus Project
t.petridis.vp@gmail.com

Πηγή: ΜΕΣΑ «Σ' ΑΥΤΟ» …Μια ζωή των άλλων… - RAMNOUSIA