Μακάρι.

aristarhos

γραφει ο αρισταρχος

Μακάρι να ήμουν σε καταπράσινα λιβάδια γεμάτα παπαρούνες και μαργαρίτες κι από πάνω μου ένας καταγάλανος σαγηνευτικός ουρανός με τον πανόπτη να φωτίζει και να ζεσταίνει τα πάντα, μαζί και μένα, και να φτάνουν στον λαβύρινθο του αυτιού μου σονάτες και πρελούδια και να κλείνω στα μάτια μου τον παράδεισο που γεύομαι χωρίς να ανταποδίδω κάτι.
Μακάρι γερμένος πάνω στην καλοτάξιδη βαρκούλα μου, την Ελένη, πιασμένος από τον σκαρμό με μισόκλειστα τα μάτια κάτω απ’ το χαρούμενο ψαθάκι μου να γεύομαι το αεράκι που μου χαϊδεύει τα μάγουλα και φλοισβάρει πάνω στις μπάντες σ’ ένα ειδυλλιακό πήγαιν’ έλα. Και στον άλλο κόσμο, εκεί κάτω, μεσογήϊνα όντα να παίζουν με την πετονιά μου ριγμένη. όχι για να τα πιάσει αλλά για να τα νιώσω. Και κει, απ’ τα βαθιά τα πέλαγα και πάνω από τα κύματα, να ξεγλιστράει  με την σοροκάδα η θαλάσσια φωνή της Δόμνας  για να γεμίζω αφρούς κι αρμύρα και να σκέφτομαι, τι έκανα και αξίζω τέτοιο παράδεισο χωρίς να προσφέρω κανένα απολύτως αντάλλαγμα.
Μακάρι εκεί ψηλά στην κορυφή να απολαμβάνω με γείσο το χέρι μου σαν Ολύμπιος μέχρι κει που πάει το μάτι και ίσως, ποιος ξέρει, κάποιος Απηλιώτης να μου ταξιδεύει το ανταύγασμα  από κάποιους τρούλους που λαμπιρίζουν με μεγαλοπρέπεια μίλια μακρά κάτω από χρυσαφιές ακτίνες. Κι εγώ να νιώθω γαλήνη κι ευτυχία που ο Πανάγαθος μου τα προσφέρει έτσι, χωρίς αντίκρισμα.
Μακάρι να μη ζούσαμε όλα αυτά που μας διαλύουν και μας εξοντώνουν σαν ανθρώπους, σαν λαό. Μακάρι νάταν όλα ένα κακόγουστο ψέμα, μια παρωδία της ζωής επάνω στο σανίδι γραμμένη από το χέρι ευφάνταστου συγγραφέα, κι εμείς ευτυχισμένοι  χωρίς να υπολογίζουμε το βαρύ τίμημα που πληρώνουμε γι αυτό.
Μακάρι.