Οι βασικές διαφορές της εθνικά κυρίαρχης Δημοκρατίας και των Ολοκληρωτικών καθεστώτων.

olympiada

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα εγκαθιδρύονται με την συμμετοχή ξένων / εχθρικών δυνάμεων με σκοπό την υποδούλωση μίας χώρας ώστε να την αποδυναμώσει και να εκμεταλλευθεί τους πόρους και τον εθνικό πλούτο. Από τον Πινοσέτ στην Χιλή ή τον Λένιν στην Ρωσία, από τον Τσολάκογλου μέχρι τον Ιωαννίδη στην Ελλάδα, άσχετα με το προσωπείο του καθεστώτος είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι αφανώς ή εμφανώς, υποστηρίχθηκε και εξυπηρέτησε ξένες δυνάμεις.

Η επίκληση του προλεταριάτου ή του πατριωτισμού από κάθε τέτοια εξουσία, είναι αδιάφορη. Όπως και οι μεταγενέστερες ταμπέλες για τον χαρακτήρα του καθεστώτος μίας χώρας. Η διαφορά μεταξύ μίας κυρίαρχης δημοκρατίας και ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, φαίνεται στην πράξη. Ειδικά με τα κριτήρια επιτυχίας που επιβάλλει στην δημόσια διοίκηση:

Σε μία δημοκρατία, κριτήριο επιτυχίας είναι η ανέγερση νέων νοσοκομείων, κέντρων υγείας κλπ.

Μία αντιδημοκρατική διοίκηση θεωρεί επιτυχία το να κλείνει νοσοκομεία, να κάνει “συγχωνεύσεις”, να αποδυναμώνει κέντρα

περίθαλψης.

Σε μία δημοκρατία, κριτήριο επιτυχίας είναι η ανέγερση σχολείων, εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, πανεπιστημίων κλπ.

Μία αντιδημοκρατική διοίκηση, θεωρεί επιτυχία το να κλείνει σχολεία, να τα συγχωνεύει, να δυσκολεύει την πρόσβαση των πολιτών στην εκπαίδευση.

Σε μία δημοκρατία, η εθνική άμυνα, η δυνατότητα αυτονομίας στην υπεράσπιση της κυριαρχίας είναι απόλυτο κριτήριο επιτυχίας.

Σε μία αντιδημοκρατική διοίκηση, η κατάργηση της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας, η αποδυνάμωση της προστασίας εθνικής κυριαρχίας, παρουσιάζεται ως επιτυχία.

Σε μία δημοκρατία, η διατήρηση και αύξηση των θέσεων εργασίας θεωρείται πρώτιστο μελημα και κριτήριο επιτυχημένης διαχείρισης.

Μία αντιδημοκρατική διοίκηση θεωρεί την μείωση θέσεων εργασίας και την πυγμή σε βίαιες απώλειες θέσεων, ως επιτυχία.

Σε μία δημοκρατία στοχεύει στην αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής, των επενδύσεων, την προάσπιση της εθνικής βιομηχανίας.

Μία αντιδημοκρατική διοίκηση θεωρεί επιτυχία την αποδυνάμωση της βιομηχανικής παραγωγής και μομφή την υπεράσπιση της εθνικής αστικής τάξης.

Σε μία δημοκρατία, η σεισάχθεια, η ελαχιστοποίηση της επιβάρυνσης των πολιτών είναι βασικό ζητούμενο.

Μία αντιδημοκρατικη διοίκηση θεωρεί το χαράτσι, το βαρλικι, την αναδρομική φορολόγηση και την επιβολή υπερφορολογίας ως επιτυχία.

Μία απλή αναγωγή στο σημερινό καθεστώς της Ελλάδας, οδηγεί σε πολύτιμα συμπεράσματα.