Γιατί αυτός ο ξεπεσμός ;

Συνηθισμένος από μικρός  να πηγαίνω στην εκκλησία και να βοηθάω στο ψαλτήρι, αλλά και στο ιερό καμιά φορά, έμαθα να αγαπάω τον κόσμο της Εκκλησίας και να σέβομαι τους κληρικούς. Στο διάβα των χρόνων γνώρισα προσωπικά πολλούς ιερωμένους, αρχιμανδρίτες, πρεσβύτερους, επίσκοπους, μητροπολίτες. Άλλους, όπως είναι φυσικό, μπόρεσα να εκτιμήσω περισσότερο και άλλους λιγότερο. Αλλά προς όλους προσπαθούσα πάντα να δείχνω  τον αρμόζοντα σεβασμό, όπως με είχαν μάθει από το σπίτι μου με τη μικρασιατική παράδοση.

Παρακολουθούσα πάντα τα της Εκκλησίας, άλλοτε με μεγάλο ενδιαφέρον και άλλοτε σε επίπεδο επιφανειακής μόνο πληροφόρησης, ανάλογα με τον ελεύθερο χρόνο που είχα στη διάθεση μου. Το ενδιαφέρον μου όμως για τα εκκλησιαστικά αυξήθηκε σημαντικά τα τελευταία δυο χρόνια λόγω δυο κυρίως γεγονότων:  1) της πρόσφατης τεχνητής πάλι κρίσης στην Αρχιεπισκοπή Αμερική και 2) της πρόσφατης παραχώρησης του αυτοκέφαλου στην Εκκλησία της Ουκρανίας. Και για τα δυο αυτά θέματα ανάρτησα ήδη διάφορα κείμενα στα "Ανάλεκτα Ψυχής...".

Δεν αποκρύπτω ότι διαβάζοντας διάφορα αρθρογραφήματα, για βασική ενημέρωση, με πιάνει θλίψη,  για να μην πω  και "ιερή" αγανάκτηση πολλές φορές. Πότε πότε μάλιστα δυσκολεύομαι και να πιστέψω τα μάτια μου με τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούνται για ορισμένα  σύγχρονα εκκλησιαστικά πρόσωπα και καταστάσεις. Έχει πικραθεί η ψυχή μας... Τι να πιστέψει κανείς και τι όχι... μόνο λέμε το "Ανάστηθι, Κύριε ὁ Θεός μου, υψωθήτω ἡ χείρ σου, μὴ επιλάθῃ των πενήτων σου εις τέλος".

Ποιός πίστευε πριν σαράντα-πενήντα χρόνια πως θα φθάναμε σήμερα στο σημείο να βλέπουμε να εκτοξεύονται από Ρώσους -αναμενόμενο και φυσικό αυτό- αλλά και Έλληνες εκκλησιαστικούς και μη, βαρύτατες ύβρεις όχι μόνο κατά του προσώπου του Πατριάρχη, του Οικουμενικού πατριάρχη, αλλά δυστυχώς και κατά του θεσμού του Πατριαρχείου ακόμη. Είδαμε ποτέ, στα χρονικά της Εκκλησίας,  να διατυπώνονται τόσες και τέτοιες ασχήμιες όπως αυτές που διαβάζουμε σήμερα;  Δε νομίζω το Πατριαρχείο μας να είχε πέσει ποτέ τόσο χαμηλά στη συνείδηση του κόσμου, του δημοσιογραφικού και όχι μόνο.

Για να καταδείξω τη σοβαρότητα του πράγματος, μεταφέρω εδώ ενδεικτικά και μόνο μερικούς από τους δημόσιους  αυτούς  χαρακτηρισμούς  που αφορούν τον πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και τους στενούς του συνεργάτες, μητροπολίτες και άλλους υψηλόβαθμους κληρικούς. Χαρακτηρίζονται λοιπόν απερίφραστα ως "ρασοφόροι απατεώνες'' ή "απατεώνες της εξουσίας", "εκκλησιαστική συμμορία" ή "εκκλησιαστικό κατεστημένο των  αρπακτικών'' ή "αδίστακτα αρπακτικά" ή "αρπακτικά όρνεα" , "νταβατζήδες", ''πατριαρχική εκκλησιαστική μαφία'',  "χριστιανέμποροι", "ραδιούργοι νεογενίτσαροι", "διαπλεκόμενοι πολιτικάντηδες", "φιλοχρήματα λαμόγια'', "ξεπουλημένοι", "τυχοδιώκτες", "διεφθαρμένοι, δήθεν λειτουργοί της εκκλησίας" κτλ. κτλ.

Οι συνήθεις ανοιχτές πλέον κατηγορίες που διατυπώνονται είναι για "εκκλησιαστικές αλητείες", ''μίζες'', ''προμήθειες'', "μεγάλη απάτη", "οικονομικά συμφέροντα" ή "οικονομικές κομπίνες", "άρμεγμα" (του λαού), "ξέπλυμα χρήματος", "άγριες αρπαχτές", "ατιμίες", "προσωπικούς λογαριασμούς", "εξαγορά" (π.χ. γιά την "παραχώρηση αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία Ουκρανίας'') ή "αυτοκεφαλία με αντάλλαγμα χρήμα",  "λαμογιές", "ληστείες", "αρπαγή χρημάτων", "βρωμιά-απάτη με τα χρήματα δωρητών", "ληστρική επιδρομή στο χρήμα της Ομογένειας", "διαπλοκή", ''μπίζνες και κονόμες'', ''πρακτοριλίκι'', "φακελάκια" στον Τύπο ελληνικό, ομογενειακό αλλά και σε ΜΜΕ που χτυπάνε μια στο καρφί και μια στο πέταλο, "βρώμικα παιχνίδια", "παραπληροφόρηση-εξαπάτηση του ποίμνιου'' και άλλα πολλά.

Πως να μείνει απαθής ο Έλληνας ορθόδοξος πιστός όταν ο Πατριάρχης του Γένους -όπως τον θέλει και τον αναγνωρίζει ο κόσμος μας και εμείς- χαρακτηρίζεται ως "πανδολαριώτατος", "αργυρώνυτος", "διεφθαρμένος και φιλοχρήματος" με ατέλειωτα και ακατάληπτα "οικονομικά βίτσια'' , "εξαγοράσιμος" ή "εξαγορασμένος", "αχόρταγος", "άπληστος", "εγωμανής του χρήματος και της αρπαχτής, που υποδύεται τον πατριάρχη" που συντηρεί ένα "βρώμικο κατεστημένο" στην Αμερική, όπου διαφεντεύει ο "διαπλεκόμενος γενικός βικάριος του, του οποίου  η θέση είναι στην φυλακή και όχι στην Εκκλησία".

Είναι δύσκολο να μη θιγεί, να μη υπερσκανδαλιστεί και να μη τους γυρίσει την πλάτη ο απλός πιστός όταν γίνεται λόγος για "ζεύγη επισκόπων" του ''αδελφάτου-κιναιδείου Βαρθολομαίου'', για ''σκανδαλιάρηδες παιδεραστές", ''αδελφές ψυχές'' και ''συκιές'' με τις οποίες "γέμισε το περιβόλι Βαρθολομαίου" που έχει "αδυναμία στα σύκα και στο χρήμα" και διαρκώς "φυτεύει...συκιές". Πως να αποκρύψει ο κοσμάκης την απέχθεια του ακούοντας για το νέο "δόγμα" που καταλογίζουν στον κ. Βαρθολομαίο:  «Μόνο συκιές για αρχιεπίσκοποι, μητροπολίτες, και επίσκοποι».

Οι παραπάνω χαρακτηρισμοί που έχουν κατακλύσει, εδώ και αρκετό καιρό, το διαδίκτυο αλλά και μερικά έντυπα, είναι, σε πολλές περιπτώσεις, υπερβολικοί ίσως, ανακριβείς και άστοχοι.  Ίσως και να μειώνουν άδικα τον κ. Βαρθολομαίο και τους γύρω του εκκλησιαστικούς αξιωματούχους. Ωστόσο φανερώνουν ξεκάθαρα πόσο άλλαξαν οι καιροί και πόσο ανατράπηκαν οι συνθήκες  τα τελευταία πενήντα χρόνια. Φανερώνουν επίσης -προπαντός αυτό- πόσο ψηλά ή χαμηλά στέκονται οι σημερινοί άνθρωποι του Πατριαρχείου στη συνείδηση του κόσμου. 

Κάποτε μιλούσαν για την "έξωθεν καλή μαρτυρία". Σήμερα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Λίγο ενδιαφέρει πια η γνώμη του κλήρου και λαού. Όλα επιτρέπονται, αρκεί να μην υπάρχουν ανομίες και παρανομίες με χειροπιαστές νομικές συνέπειες. Ωστόσο, η νέα αυτή νοοτροπία που κατά τα φαινόμενα επικρατεί στους πατριαρχικούς κύκλους σήμερα, ειδικά σήμερα, έχει κλονίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου που όλο και περισσότερο χάνει τον παραδοσιακό σεβασμό του για το Πατριαρχείο και ταυτόχρονα όλο και λιγότερο δέχεται το Πατριαρχείο σα "Μητέρα του Γένους" μας, σαν φάρο της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.

Αλλ' οι θεσμοί δεν φταίνε. Τα πρόσωπα που υπηρετούν τους θεσμούς φέρουν την ευθύνη και πρέπει να λογοδοτούν. Και όταν τα πρόσωπα για οποιονδήποτε λόγο δεν εξυπηρετούν πλέον τον θεσμό, δίνοντας διαρκώς αφορμή να διασύρεται αυτός ο θεσμός, τότε πρέπει τα πρόσωπα να αποσύρονται. Αλλιώς ο ξεπεσμός θα συνεχίζεται επ'άπειρον, χωρίς τέλος.