Δεν είναι ότι δεν πείθομαι για την μακαβριότητα των πραγμάτων. Απλά αρχίζω πάλι και θυμάμαι.
Ίσως να αποχωρίζομαι σιγά σιγά το σοκ και να αποδέχομαι την κατάσταση. Και με τη σειρά τους κάποιες άλλες πλευρές του εαυτού μου να σοκάρονται και να αρνούνται την κατάσταση. Για τι πράγμα μιλώ; Για την πολυπόθητη επανάσταση και την βουλιμική επιθυμία μας για κατακερμάτιση των ιθυνόντων (Μέσα στις άκρες όλα αυτά, γιατί τα συμπεράσματα είναι πάντα δικά σας).
Όλα αλλάζουν. Όχι μόνο η Ελλάδα.
Και η γενιά των δεκαετιών ’80 – ’90 που είναι η πιο ζημιωμένη επί της παρούσης το ήξερε αυτό.
Από την εφηβεία της ως σήμερα.
Η κρίση είχε προβλεφθεί όχι μόνο από μεγάλους διανοούμενους και προγενέστερους πολιτικούς, αλλά και από τους «απλούς εφήβους».
Πέραν της αναμενόμενης ψυχολογικής αντιδραστικότητας που ενέχεται στην εφηβική ηλικία, οι παλιοί έφηβοι είχαν μπροστά στα μάτια τους τις ασυνέχειες του συστήματος και τις έθιγαν, τις ένιωθαν.
Και οι γονείς έλεγαν εφηβεία είναι θα περάσει. Τρομάρα τους. Μετά πέρασε η εφηβεία και ήρθαν τα ενήλικα νιάτα, που διοχέτευσαν τους αντιτετανικούς παλμούς σε οπαδισμούς, παραταξ-ισμούς, καταναλωτισμό, ναρκωτικά, εθελοντισμούς κ.ο.κ. σε διάφορες διασκεδ - αστικές δηλαδή πύλες του μεγάρου.
Και η τίγρης αποδυναμώθηκε.
Η αντιτετανική ένεση εμβολίασε τον εαυτό της με καρφιά και εξουδετερώθηκε.
Και τώρα η φωνή πάλι σηκώνεται με αγανάκτιση, ρεαλισμό και υπομονή.
Αυτό σημαίνει, χωρίς δυναμική, χωρίς φαντασία και χωρίς ανύψωση αναστήματος.
Οι έφηβοι μας έγιναν πολίτες.
Δηλαδή αστοί.
Δηλαδή εγγεγραμμένοι χρήστες και συντηρητές του συστήματος πολύ-εθνικών που τους μεγάλωσε. Λέγοντας «συστήματος» εννοώ φυσικά τη Nutella, το ελβετικό Nounou, την Coca Cola, τα κοτόπουλα του KFC και όλα τα νόστιμα πράγματα που τους τάιζαν οι γονείς ως να γίνουν έφηβοι και να τα αρπάζουν μόνοι τους.
Ωστόσο αυτοί οι έφηβοι πρόλαβαν τις μπισκοτόκρεμες πιο γευστικές από τις σημερινές.
Το οξυγόνο πιο δυνατό από το σημερινό.
Λιγότερα τσιγάρα στα τασάκια.
Περισσότερες πηγές πρασίνου.
Χαμηλότερο ΦΠΑ.
Λιγότερο στρες.
Και παρόλαυτα φώναζαν!
Φώναζαν γιατί τους ενοχλούσαν αυτά που ήδη είχαν.
Και αναρωτιέμαι.
Βλέπω βίντεο να ποστάρονται και να δοξάζουν τον Παπανδρέου και τον καθένα που το ’90 προέβλεπε την κρίση. Και ανθρωπάκους από κάτω να χτυπιούνται και να αναζητούν τον νέο Μεσσία.
Μα δεν είναι αυτός ο άνθρωπος βρε παιδιά μόνο.
Ρωτήστε τους σημερινούς νέους τι έβλεπαν στην εφηβεία τους.
Εκεί βρίσκεται η αλήθεια.
Ρωτήστε να μάθετε γιατί μισούσαν τους γονείς τους.
Γιατί δεν συμβιβάζονταν στο σχολείο.
Γιατί μισούσαν τους καθηγητές τους.
Γιατί άκουγαν Pink Floyd.
Τί τους στέρησε η διαδικασία των πανελληνίων.
Εκεί είναι η αλήθεια μας.
Τότε υπήρχε η επαρκής αφέλεια για να πιστεύουν οι έφηβοι ότι με τις καταλήψεις των σχολείων ο εχθρός ήταν αντιμετωπίσιμος. Γιατί τα πράγματα κυλούσαν σε οριστέα μικροεπίπεδα. Στα σχολεία έκαναν κουμάντο οι διευθυντές και οι σύλλογοι καθηγητών. Αυτούς είχαν να αντιμετωπίσουν. Τώρα κάνει κουμάντο ο φτωχός καλλικράτης. Οι πρώην καθηγητές δεν επαγγέλονται πια αυτό που σπούδασαν, διδάσκουν εθελοντικά και κάνουν ιδιαίτερα όσον αφορά την επαγγελματική τους καριέρα.
Οι σημερινοί έφηβοι ξέρουν όλα τα προβλήματα, είναι αρκετά "ώριμοι". Ξέρουν πολύ καλά τους υπουργούς, τα ονόματα των υπουργείων και τις διαρθρωτικές διαδικασίες για τη λήψη μέτρων μέσα στο κοινοβούλιο και όχι μόνο! Το μόνο πρόβλημα με τους παλιούς νέους ήταν αυτό! Ότι δεν ήξεραν ονόματα πολιτικών, ούτε πόσα υπουργεία έχουμε. Ή ποια άλλα κόμματα εκτός της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν. Δεν ήξερα τη διαφορά δεξιάς και άκροδεξιάς.
Ούτε Σοσιαλισμού - Κομμουνισμού.
Είχαν όμως τη φωτιά.
Οι σημερινοί δεν την έχουν και το αλλόκοτο είναι ότι συμπλέουν με τους γονείς τους.
Δεν τους πάει η καρδιά να έρθουν σε κόντρα με το κατεστημένο, γιατί οι γονείς τους είναι πληγωμένα πουλιά.
Δηλαδή, αμέσως αμέσως σβήσαμε την εφηβεία από τον αναπτυξιακό χάρτη των παιδιών. Γίνονται κατευθείαν συμβιβασμένοι ενήλικες.
Με όλα τα άγχη, το στρες, το βάρος της οικονομικής δυσπραγίας και συν τοις άλλοις την καταπίεση και συνάμα ενοχή ότι δεν θα φτιάξουν ποτέ το όραμα τους, όπως είχαν την πολυτέλεια να κάνουν οι προηγούμενοι έφηβοι.
Καπελώθηκαν.
Αυτά προβλέπει η στείρα και ρεαλιστική πραγματικότητα της σημερινής κοινωνίας.
Αυτές είναι οι επιταγές του νεο-φιλελευθερισμού. Ο χωρικός ξέρει τον πρόεδρο του χωριού του. Ο αστός τον δήμαρχό του. Ο Έλληνας τον πρωθυπουργό του. Και ο αποικιοκρατούμενος πρέπει να τους ξέρει όλους τους δικούς του, για να καταλάβει ποιος είναι ο αποικιοκράτης. Αυτή τη γενιά μεγαλώνει η Ελλάδα. Αυτό με η χωρίς οικονομική ανάπτυξη της χώρας στα επόμενα χρόνια, σημαίνει υπόδουλη γενιά. Υπόδουλη χώρα. Υπόδουλα επόμενα παιδιά.
Με έντονη κεκτημένη ταχύτητα κάνω δρασκελιές στη σκηνοθεσία του μέλλοντος με τα αφηρημένα δεδομένα που έχω εισπράξει διαισθητικα.
Ζω στο παιδικό παρόν της Ελλάδας.
Αναμένω πώς και πώς την εμπρηστική εφηβεία της Ελλάδας.
Βιώνω καταπίεση. Έχοντας κάνει όσα προτείνονταν για την ενηλικίωσή μου.
Η ηλικία της χώρας σε σχέση με την ηλικία των πολιτών δεν συμβαδίζουν.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ δύο πόλων.
Γιατί πολύ απλά μιλούν με άλλους κώδικες.
Προτείνω λοιπόν οι νέοι έλληνες να ανεξαρτητοποιηθούν από το Ελληνικό κράτος και έπειτα να το κατακτήσουν.
Συνειδησιακά πάντα.
Και κατ' εμέ, μέσω μίας ηθικής που η αρχή της θα προταθεί από τα κατάλοιπα της αποκλειστικής εφηβείας του καθένα μας. Μικρού και μεγάλου.
Οι μικροί έφηβοι πρέπει να παραδειγματιστούν από ενήλικους εφήβους, για να μην βιώσει ποτέ ξανά η ελλάδα μία ασύνειδη παιδική ηλικία που θα καθηλώνει τους πραγματικούς εφήβους.
Τους πραγματικούς οραματιστές.
Ελπίζω αυτές οι απόψεις να μην ποστάρονται σε 15 χρόνια από τους επόμενους Ευρωπαίους που τα φτωχά ελληνικά θα τους θυμίζουν καθαρεύουσα και θα σχολιάζουν από κάτω τάχα συγκινημένοι με λόγια ανορθόγραφα greeklish.
Τέλος, τί σημασία έχει για το αν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο.
Κάποτε το πίστευα γιατί έτσι μου έμαθαν να κάνω.
Σήμερα όμως διακρίνω τί απέγινε η επανάσταση του Πολυτεχνείου.
Ο κύκλος έγινε. Και τώρα τρώει τα σωθικά του.
Το αν πράγματι τότε σκοτώθηκαν φοιτητές λίγη σημασία έχει.
Η για να μην ματαιοδοξώ, ίσως αν πράγματι πέθαναν, αυτό να μου δίνει μικρές ελπίδες για την αξιοπιστία της αντικαθεστωτικής ιδέας στο πρόσωπο τουλάχιστον εκείνων των νεκρών.
Γιατί οι ζωντανοί οραματιστές του Πολυτεχνείου σήμερα ξεπουλούν την ελληνική κουλτούρα και ζωή. Εξαιτίας τους κλείνει πάλι το Πολυτεχνείο και το ΕΚΠΑ. Για τους ίδιους και ακόμη περισσότερους λόγους. Απλά αυτή τη φορά δεν είναι τα θύματα των τανκ αλλά οι οδηγοί.
Η αλλαγή που θα φέρει μία επανάσταση όσο ριζική και να θέλει να είναι, ποτέ δεν θα είναι ριζική. Διότι η επανάσταση δηλώνει ότι έχει αρχή και τέλος.
Ωστόσο πρέπει να γίνει τουλάχιστον η αρχή της.
Και όσο πιο μεγάλη είναι η εξουσία που επιδιώκει να αντικαταστήσει, τόσο μεγαλύτερη πρέπει να είναι και η προετοιμασία της.
Μα εμείς είμαστε ακόμη αστικά κανονικά παιδιά και ήδη η ιστορία γράφει για το μέλλον μας.
Αντε,
ας αρρωστησουμε εφηβικά.
Mary Poppins - Ramnousia
Ίσως να αποχωρίζομαι σιγά σιγά το σοκ και να αποδέχομαι την κατάσταση. Και με τη σειρά τους κάποιες άλλες πλευρές του εαυτού μου να σοκάρονται και να αρνούνται την κατάσταση. Για τι πράγμα μιλώ; Για την πολυπόθητη επανάσταση και την βουλιμική επιθυμία μας για κατακερμάτιση των ιθυνόντων (Μέσα στις άκρες όλα αυτά, γιατί τα συμπεράσματα είναι πάντα δικά σας).
Όλα αλλάζουν. Όχι μόνο η Ελλάδα.
Και η γενιά των δεκαετιών ’80 – ’90 που είναι η πιο ζημιωμένη επί της παρούσης το ήξερε αυτό.
Από την εφηβεία της ως σήμερα.
Η κρίση είχε προβλεφθεί όχι μόνο από μεγάλους διανοούμενους και προγενέστερους πολιτικούς, αλλά και από τους «απλούς εφήβους».
Πέραν της αναμενόμενης ψυχολογικής αντιδραστικότητας που ενέχεται στην εφηβική ηλικία, οι παλιοί έφηβοι είχαν μπροστά στα μάτια τους τις ασυνέχειες του συστήματος και τις έθιγαν, τις ένιωθαν.
Και οι γονείς έλεγαν εφηβεία είναι θα περάσει. Τρομάρα τους. Μετά πέρασε η εφηβεία και ήρθαν τα ενήλικα νιάτα, που διοχέτευσαν τους αντιτετανικούς παλμούς σε οπαδισμούς, παραταξ-ισμούς, καταναλωτισμό, ναρκωτικά, εθελοντισμούς κ.ο.κ. σε διάφορες διασκεδ - αστικές δηλαδή πύλες του μεγάρου.
Και η τίγρης αποδυναμώθηκε.
Η αντιτετανική ένεση εμβολίασε τον εαυτό της με καρφιά και εξουδετερώθηκε.
Και τώρα η φωνή πάλι σηκώνεται με αγανάκτιση, ρεαλισμό και υπομονή.
Αυτό σημαίνει, χωρίς δυναμική, χωρίς φαντασία και χωρίς ανύψωση αναστήματος.
Οι έφηβοι μας έγιναν πολίτες.
Δηλαδή αστοί.
Δηλαδή εγγεγραμμένοι χρήστες και συντηρητές του συστήματος πολύ-εθνικών που τους μεγάλωσε. Λέγοντας «συστήματος» εννοώ φυσικά τη Nutella, το ελβετικό Nounou, την Coca Cola, τα κοτόπουλα του KFC και όλα τα νόστιμα πράγματα που τους τάιζαν οι γονείς ως να γίνουν έφηβοι και να τα αρπάζουν μόνοι τους.
Ωστόσο αυτοί οι έφηβοι πρόλαβαν τις μπισκοτόκρεμες πιο γευστικές από τις σημερινές.
Το οξυγόνο πιο δυνατό από το σημερινό.
Λιγότερα τσιγάρα στα τασάκια.
Περισσότερες πηγές πρασίνου.
Χαμηλότερο ΦΠΑ.
Λιγότερο στρες.
Και παρόλαυτα φώναζαν!
Φώναζαν γιατί τους ενοχλούσαν αυτά που ήδη είχαν.
Και αναρωτιέμαι.
Βλέπω βίντεο να ποστάρονται και να δοξάζουν τον Παπανδρέου και τον καθένα που το ’90 προέβλεπε την κρίση. Και ανθρωπάκους από κάτω να χτυπιούνται και να αναζητούν τον νέο Μεσσία. Μα δεν είναι αυτός ο άνθρωπος βρε παιδιά μόνο.
Ρωτήστε τους σημερινούς νέους τι έβλεπαν στην εφηβεία τους.
Εκεί βρίσκεται η αλήθεια.
Ρωτήστε να μάθετε γιατί μισούσαν τους γονείς τους.
Γιατί δεν συμβιβάζονταν στο σχολείο.
Γιατί μισούσαν τους καθηγητές τους.
Γιατί άκουγαν Pink Floyd.
Τί τους στέρησε η διαδικασία των πανελληνίων.
Εκεί είναι η αλήθεια μας.
Τότε υπήρχε η επαρκής αφέλεια για να πιστεύουν οι έφηβοι ότι με τις καταλήψεις των σχολείων ο εχθρός ήταν αντιμετωπίσιμος. Γιατί τα πράγματα κυλούσαν σε οριστέα μικροεπίπεδα. Στα σχολεία έκαναν κουμάντο οι διευθυντές και οι σύλλογοι καθηγητών. Αυτούς είχαν να αντιμετωπίσουν. Τώρα κάνει κουμάντο ο φτωχός καλλικράτης. Οι πρώην καθηγητές δεν επαγγέλονται πια αυτό που σπούδασαν, διδάσκουν εθελοντικά και κάνουν ιδιαίτερα όσον αφορά την επαγγελματική τους καριέρα.
Οι σημερινοί έφηβοι ξέρουν όλα τα προβλήματα, είναι αρκετά "ώριμοι". Ξέρουν πολύ καλά τους υπουργούς, τα ονόματα των υπουργείων και τις διαρθρωτικές διαδικασίες για τη λήψη μέτρων μέσα στο κοινοβούλιο και όχι μόνο! Το μόνο πρόβλημα με τους παλιούς νέους ήταν αυτό! Ότι δεν ήξεραν ονόματα πολιτικών, ούτε πόσα υπουργεία έχουμε. Ή ποια άλλα κόμματα εκτός της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν. Δεν ήξερα τη διαφορά δεξιάς και άκροδεξιάς.
Ούτε Σοσιαλισμού - Κομμουνισμού.
Είχαν όμως τη φωτιά.
Οι σημερινοί δεν την έχουν και το αλλόκοτο είναι ότι συμπλέουν με τους γονείς τους.
Δεν τους πάει η καρδιά να έρθουν σε κόντρα με το κατεστημένο, γιατί οι γονείς τους είναι πληγωμένα πουλιά.
Δηλαδή, αμέσως αμέσως σβήσαμε την εφηβεία από τον αναπτυξιακό χάρτη των παιδιών. Γίνονται κατευθείαν συμβιβασμένοι ενήλικες.
Με όλα τα άγχη, το στρες, το βάρος της οικονομικής δυσπραγίας και συν τοις άλλοις την καταπίεση και συνάμα ενοχή ότι δεν θα φτιάξουν ποτέ το όραμα τους, όπως είχαν την πολυτέλεια να κάνουν οι προηγούμενοι έφηβοι.
Καπελώθηκαν.
Αυτά προβλέπει η στείρα και ρεαλιστική πραγματικότητα της σημερινής κοινωνίας.
Αυτές είναι οι επιταγές του νεο-φιλελευθερισμού. Ο χωρικός ξέρει τον πρόεδρο του χωριού του. Ο αστός τον δήμαρχό του. Ο Έλληνας τον πρωθυπουργό του. Και ο αποικιοκρατούμενος πρέπει να τους ξέρει όλους τους δικούς του, για να καταλάβει ποιος είναι ο αποικιοκράτης. Αυτή τη γενιά μεγαλώνει η Ελλάδα. Αυτό με η χωρίς οικονομική ανάπτυξη της χώρας στα επόμενα χρόνια, σημαίνει υπόδουλη γενιά. Υπόδουλη χώρα. Υπόδουλα επόμενα παιδιά.
Με έντονη κεκτημένη ταχύτητα κάνω δρασκελιές στη σκηνοθεσία του μέλλοντος με τα αφηρημένα δεδομένα που έχω εισπράξει διαισθητικα.
Ζω στο παιδικό παρόν της Ελλάδας.
Αναμένω πώς και πώς την εμπρηστική εφηβεία της Ελλάδας.
Βιώνω καταπίεση. Έχοντας κάνει όσα προτείνονταν για την ενηλικίωσή μου.
Η ηλικία της χώρας σε σχέση με την ηλικία των πολιτών δεν συμβαδίζουν.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ δύο πόλων.
Γιατί πολύ απλά μιλούν με άλλους κώδικες.
Προτείνω λοιπόν οι νέοι έλληνες να ανεξαρτητοποιηθούν από το Ελληνικό κράτος και έπειτα να το κατακτήσουν.
Συνειδησιακά πάντα.
Και κατ' εμέ, μέσω μίας ηθικής που η αρχή της θα προταθεί από τα κατάλοιπα της αποκλειστικής εφηβείας του καθένα μας. Μικρού και μεγάλου.
Οι μικροί έφηβοι πρέπει να παραδειγματιστούν από ενήλικους εφήβους, για να μην βιώσει ποτέ ξανά η ελλάδα μία ασύνειδη παιδική ηλικία που θα καθηλώνει τους πραγματικούς εφήβους.
Τους πραγματικούς οραματιστές.
Ελπίζω αυτές οι απόψεις να μην ποστάρονται σε 15 χρόνια από τους επόμενους Ευρωπαίους που τα φτωχά ελληνικά θα τους θυμίζουν καθαρεύουσα και θα σχολιάζουν από κάτω τάχα συγκινημένοι με λόγια ανορθόγραφα greeklish.
Τέλος, τί σημασία έχει για το αν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο.
Κάποτε το πίστευα γιατί έτσι μου έμαθαν να κάνω.
Σήμερα όμως διακρίνω τί απέγινε η επανάσταση του Πολυτεχνείου.
Ο κύκλος έγινε. Και τώρα τρώει τα σωθικά του.
Το αν πράγματι τότε σκοτώθηκαν φοιτητές λίγη σημασία έχει.
Η για να μην ματαιοδοξώ, ίσως αν πράγματι πέθαναν, αυτό να μου δίνει μικρές ελπίδες για την αξιοπιστία της αντικαθεστωτικής ιδέας στο πρόσωπο τουλάχιστον εκείνων των νεκρών.
Γιατί οι ζωντανοί οραματιστές του Πολυτεχνείου σήμερα ξεπουλούν την ελληνική κουλτούρα και ζωή. Εξαιτίας τους κλείνει πάλι το Πολυτεχνείο και το ΕΚΠΑ. Για τους ίδιους και ακόμη περισσότερους λόγους. Απλά αυτή τη φορά δεν είναι τα θύματα των τανκ αλλά οι οδηγοί.
Η αλλαγή που θα φέρει μία επανάσταση όσο ριζική και να θέλει να είναι, ποτέ δεν θα είναι ριζική. Διότι η επανάσταση δηλώνει ότι έχει αρχή και τέλος.
Ωστόσο πρέπει να γίνει τουλάχιστον η αρχή της.
Και όσο πιο μεγάλη είναι η εξουσία που επιδιώκει να αντικαταστήσει, τόσο μεγαλύτερη πρέπει να είναι και η προετοιμασία της.
Μα εμείς είμαστε ακόμη αστικά κανονικά παιδιά και ήδη η ιστορία γράφει για το μέλλον μας.
Αντε,
ας αρρωστησουμε εφηβικά.
Mary Poppins - Ramnousia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου