Ανακοινώθηκε χθες η συμφωνία για το νέο κυβερνητικό συνασπισμό στη Γερμανία. Κι επειδή η μνήμη είναι συχνά πολύ κοντή, αξίζει να γυρίσει κανείς λίγο πίσω και να θυμιθεί τι έλεγαν πολλοί μέχρι πολύ πρόσφατα για την επίδραση που δήθεν θα είχε η είσοδος των σοσιαλδημοκρατών στη γερμανική κυβέρνηση: υποτίθεται ότι θα άλλαζε την πολιτική του Βερολίνου, θα την έκανε πιο φιλική προς την Ελλάδα, θα έδινε, λέγανε, μία “ανάσα” στην Αθήνα...
Τώρα, όλα αυτά, έχουν πια πετάξει. Οπως ήταν δεδομένο ότι θα συμβεί για όποιον δεν ήθελε να κοροιδεύει τον εαυτό του, όλα αυτά ήταν απλώς παραμύθια της χαλιμάς. Και οι σοσιαδημοκράτες που γκρίνιαζαν που και που προεκλογικά, ασφαλώς και δεν θα έδιναν την οποιαδήποτε “μάχη” σε αυτό το επίπεδο για να θέσουν έτσι σε κίνδυνο την πολιτική που έφερε, μέσα από την κρίση χρέους, τη νέα πραγματικότητα στην Ευρώπη: τη γερμανική ηγεμονία.
Φυσικά, τα παραμύθια αυτής της μορφής υπήρξαν πολλοί πρόθυμοι να τα ακούσουν, ακόμα και μόλις προχθές, όταν ο γερμανός πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Σουλτς ήρθε στην Αθήνα και είπε διάφορα για την τρόικα και την πολιτική της, χαιδεύοντας αυτιά ενόψει της καμπάνιας του για την προεδρία της Ευρωπαικής Επιτροπής.
Τώρα, που το κόμμα του μπαίνει στην κυβέρνηση της Γερμανίας χωρίς να έχει θέσει κανένα από τα ζητήματα αυτά, τι έχει άραγε να πει; Γιατί δεν τον ρωτούν οι συνομιλητές του στην Αθήνα που μόλις εχθές κρέμονταν από το στόμα του; Γιατί οι σοσιαλδημοκράτες όχι απλώς δεν απαίτησαν αλλαγές στην πολιτική του Βερολίνου, αλλά ούτε καν τέθηκε τέτοιο ζήτημα στις διαπραγματεύσεις...
Τώρα λοιπόν, καταρρέουν τα άλλοθι της μορφής “είναι η δεξιά πολιτική”, ή “είναι η σκληρή Μέρκελ και ο ακόμα πιο σκληρός Σόιμπλε. Τώρα, όλοι πλέον καταλαβαίνουν, ακόμα και αν δεν θέλουν να το παραδεχθούν ότι δεν είναι τίποτα από όλα αυτά.
Είναι η γερμανική ηγεμονική εθνικιστική πολιτική που ασκείται και θα ασκείται με πλήρη συνείδηση στη σημερινή γερμανική Ευρώπη, δήθεν ως “ευρωπαική” πολιτική. Είπαν φυσικά στο τέλος οι τρεις γερμανοί αρχηγοί πόσο σημαντική είναι η Ευρώπη γι αυτούς και πόσο προσηλωμένοι της είναι. Ασφαλώς. Τι θα έλεγαν; Επί της ουσίας όμως, σε όλη τους τη διαπραγμάτευση τίποτα δεν αφορούσε την Ευρώπη: η εθνικη πολιτική του Βερολίνου είναι προς το εθνικό συμφέρον της Γερμανίας και είναι δεδομένη.
Κι έτσι, η Αγκελα Μέρκελ θα συνεχίσει αυτή την πολιτική από τις 17 Δεκεμβρίου και μετά, όταν θα ακούσει για τρίτη φορά τον εθνικό ύμνο της Γερμανίας, το “Τραγούδι των Γερμανών”, στην τελετή ανάληψης των καθηκόντων της. Είναι ένα τραγούδι πάνω σε μουσική από ένα σπουδαίο κουαρτέτο εγχόρδων του Χάιντν, που έγινε εθνικός ύμνος της χώρας το 1922, στα χρόνια της Βαιμάρης.
Ομως ταιριάζει σήμερα όσο ποτέ, ειδικά το σκέλος του ποιήματος που “κόπηκε” μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από το κείμενο του Άουγκουστ Χάινριχ φον Φάλερσλεμπεν, που έγραψε το ποίημα λίγο πριν τα μέσα του 19ου αιώνα: το "Deutschland über alles", «Η Γερμανία πάνω απ' όλα».
Αυτή ήταν η αρχή του ποιήματος και δεν ακούγεται πια στον εθνικό ύμνο, από το 1945: η πρώτη και η δεύτερη στροφή έχουν κοπεί. Ταιριάζουν όμως με το σήμερα και εκείνα που δεν κόπηκαν, στην τρίτη στροφή: “Ενότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία για την γερμανική Πατρίδα! Αυτό να επιδιώξουμε αδερφικά με καρδιά και χέρια! Ενότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία είναι η βάση της ευτυχίας! Άνθησε στο φως της ευτυχίας αυτής, άνθησε γερμανική Πατρίδα”.
Λένε την αλήθεια.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου