Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Η ύστερη περίοδος του ελληνικού δικομματισμού (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) κατέληξε, με αιτιατό μηχανισμό τον «ατομικό μηχανισμό» συντεταγμένης πτώχευσης, στην ουσιώδη ταύτιση των δύο αυτών πολυσυλλεκτικών αστικών παρατάξεων που κυριάρχησαν στο πολιτικό στερέωμα της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Η εξέλιξη αυτή και εν όψει της βάσιμης απειλής να περιθωριοποιηθούν αυτοί οι δύο φορείς του δικομματισμού που προκάλεσαν και διαχειρίζονται σήμερα την...
ελληνική κρίση - ως φυσιολογική συνέπεια του πολιτικού κόστους που τους αναλογεί – προκαλεί γενική αναστάτωση με την μορφή «σοκ και δέος» στο καθεστώς ηγεμονίας της Ελλάδας. Επίσης, πολύ φυσιολογικά με πολιτικούς όρους, το «σοκ και δέος» από την κοινωνία περνά πλέον στο πολιτικό σύστημα και την διαπλοκή, στο βαθμό που το καθεστώς φάνηκε απερίσκεπτο, τραγικά υπερφίαλο και πρακτικά ανίκανο και δεν φρόντισε εγκαίρως να «αποζημιώσει» τους οικονομικά ζημιωμένους ή κατεστραμμένους έλληνες με περισσότερη δημοκρατία.
Ο ταυτισμένος στο πρόγραμμα της τρόικας δικομματισμός (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, οι παραφυάδες τους και καιροσκοπικά κομματικά μορφώματα που δημιουργήθηκαν από την διαπλοκή για να λειτουργήσουν ως οδοφράγματα που θα εμπόδιζαν τους ψηφοφόρους της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς να κινηθούν κυρίως προς τα αριστερά και δευτερευόντως προς την ακροδεξιά) αντί παράλληλα με την διαχείριση της κρίσης να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα εκδημοκρατισμού των θεσμών – πράγμα που θα μπορούσαν ασφαλώς να διαπραγματευτούν με την τρόικα εάν το επιθυμούσαν – προτίμησε να κάνει αυτό που προανήγγειλε ο Γιώργος Παπανδρέου δια του ιταλικού τύπου: «Η δημοκρατία στην Ελλάδα πρέπει να κάνει μερικά βήματα πίσω για να σταθεροποιηθεί η οικονομία.» Πρόκειται για τον ίδιο άνδρα που μετά από περίπου δύο χρόνια ψέλλισε κάτι περί δημοψηφίσματος ενώπιον της Μέρκελ και του Σαρκοζί με αποτέλεσμα να τον αποπέμψουν – όπως θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος βλέποντας κάποιον που είχε συμφωνήσει μαζί του σε μία διαδικασία, να του πουλά ξαφνικά τρέλα – για να ακολουθηθεί μετά μία διαδικασία απομάκρυνσης και αντικατάστασης του κ. Παπανδρέου στην πρωθυπουργία, μέσω κατάπτυστων εσωτερικών και εξωτερικών μεθοδεύσεων, που αποτελούν παράλληλα μια μαύρη σελίδα για την δημοκρατία στην Ελλάδα και την δημοκρατική νομιμότητα στην ΕΕ!
Καλά, αναγνώστη μου, εμένα και κάποιους άλλους της ριζοσπαστικής δημοκρατίας δεν μας άκουσαν, αμφιβάλλω μάλιστα σήμερα αν καταλάβαιναν τι λέγαμε και γιατί τα λέγαμε, αλλά απορεί κανείς, τι είδους καραγκιόζηδες είναι όλοι αυτοί που, ενώ προσκαλούσαν και χειροκροτούσαν τον Jürgen Habermas, δεν καταλάβαιναν ούτε λέξη από αυτά που (τους) έλεγε, έτσι ώστε η οικονομική κρίση να μην καταλήξει σε σοβαρή κρίση πολιτικής νομιμοποίησης!
Είναι ιλαροτραγωδία η αφήγηση της λεγόμενης κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, που αρέσκεται, μάλιστα, να αποκαλείται «δημοκρατική παράταξη»! Όχι μόνον ταυτίστηκαν στο νεοφιλελεύθερο, απολιτικό κέντρο με δεξιούς και κεντροδεξιούς, αλλά έδειξαν στην πράξη να αγνοούν τους θεωρητικούς εκείνους, επί του στοχασμού και της ανάλυσης των οποίων αποκτούσαν κανονιστική και ιδεολογικοποιημένη οντότητα! Αν δηλώνεις κεντροαριστερός και γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια τον Habermas, όπως πολιτικά εμπράκτως ενήργησαν οι κεντροαριστεροί στην Ελλάδα, καταλήγεις να αμαλγαμοποιείσαι με αυτούς που, κοροϊδεύοντας τους ψηφοφόρους σου επί τόσες δεκαετίες, ισχυριζόσουν πως σε χώριζαν «κάθετες διαχωριστικές γραμμές».
Οι «κάθετες διαχωριστικές γραμμές» οριζοντιοποιήθηκαν και με την κρίση σβήστηκαν, όπως έσβησε και κάθε μορφή δημοκρατικά οριζόμενης πολιτικής νομιμοποίησης. Το τέλος της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας βρήκε τον δικομματισμό να μετατρέπεται ουσιαστικά σε ένα κόμμα, μία παράταξη με μετανεωτερικά, νεο-αποικιακά χαρακτηριστικά, η οποία συμπεριφέρεται σαν η πολιτική νομιμοποίηση στην Ελλάδα να ορίζεται με χαρακτηριστικά μονοκομματικού κράτους.
Το σύνολο της κινδυνολογικής αφήγησης της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, περί «σταθερότητας», παραπέμπει ευθέως σε εκείνη του κόμματος-κράτους, όπου κόμμα εμφανίζεται να είναι το αμάλγαμα του δικομματισμού με βασικό συστατικό την διαπλοκή. Αυτό που βασιλεύει σήμερα στην Ελλάδα και προπαγανδίζεται στα ΜΜΕ, είναι η μονοκομματική λογική ενός καθεστώτος που αγωνίζεται να αποφύγει να πληρώσει το πολιτικό κόστος της πολιτείας του και των κοινωνικά καταστροφικών επιλογών του.
Κοιτάξτε, η άσκηση οποιασδήποτε πολιτικής συνεπάγεται κάποιο πολιτικό κόστος με την έννοια πως από αυτήν προκύπτουν στην κοινωνία ζημιωμένοι και κερδισμένοι, ή αν προτιμάτε, ηττημένοι και νικητές. Πρακτικά, ανάληψη του πολιτικού κόστους σημαίνει αναγνώριση της ζημίας που προκάλεσα στην κοινωνία, όπως και αναγνώριση του δικαιώματος των ηττημένων από την πολιτική μου να διεκδικήσουν με δημοκρατικά συντεταγμένο τρόπο να μεταβληθούν σε αυριανούς νικητές. Εάν δεν υπάρχει αυτή η προοπτική στον κοινοβουλευτισμό, αυτός παύει να έχει πολιτική σημασία με δημοκρατικούς όρους. Και τι συμβαίνει όταν παύει να έχει σημασία για τον λαό ο κοινοβουλευτισμός; Ελάτε τώρα που δεν τα ξέρατε, δεν τα γνωρίζετε και δεν τα βλέπετε μπροστά στα μάτια σας σήμερα!!!
Στις πλουραλιστικές δημοκρατίες, που δεν λειτουργούν ασφαλώς πραξικοπηματικά και δεν ρέπουν προς την μετατροπή τους σε χούντα, αυτός που αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος για την μετατροπή των δύο τρίτων της κοινωνίας σε ηττημένους, είναι προφανώς έτοιμος να αποδεχθεί την περιθωριοποίησή του, αν έτσι αποφασίσει το εκλογικό σώμα, στο οποίο με εντιμότητα και χωρίς πρόστυχη παραποίηση της πραγματικότητας, οφείλει να απευθυνθεί.
Τι γίνεται, όμως, σήμερα στην Ελλάδα; Μετά τον «μονόδρομο» του προγράμματος της τρόικας που υποστήριξαν όλοι ανεξαιρέτως οι φορείς και οι προσωπικότητες της λεγόμενης κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, συμπεριφέρονται σαν στην Ελλάδα να έχει καταλυθεί η πλουραλιστική δημοκρατία και να υπάρχει ένα μονοκομματικό καθεστώς. Ένα κράτος-κόμμα, δηλαδή, με την γενικότερη μορφή ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, το οποίο, αφού, όπως δηλώνει, έλαβε το πολιτικό μήνυμα από τις ευρωεκλογές που έφεραν στην πρώτη θέση με 4 μονάδες διαφορά από την ΝΔ του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, τον ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισε να αναδιαρθρωθεί στο εσωτερικό του! Έτσι η φάρσα γράφει ιστορία, παρακάμπτοντας ένα πράγματι ιστορικό γεγονός για την πολιτική στην Ελλάδα, που με σαφήνεια δείχνει την βούληση του ελληνικού λαού να ηγηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και πέρα για την διευθέτηση της υπόθεσης της κρίσης, που είναι ακριβώς μια υπόθεση που συνδέει άρρηκτα το κεντρικό ζήτημα των ευρωεκλογών με το κεντρικό ζήτημα εθνικών εκλογών. Η γενικότερη ψήφος στις ευρωεκλογές σήμανε ασφαλώς και κάτι άλλο, που επίσης δεν βλέπω να επισημαίνεται: Οι κοινωνικά ηττημένοι από το «σοκ και δέος» να διεκδικούν πολιτικά, αν όχι την μετατροπή τους σε νικητές μετά το ξεπέρασμα της κρίσης, αλλά τουλάχιστον την ύπαρξή τους ως μη-κατεστραμμένοι ηττημένοι.
Όλα αυτά το κυβερνητικό καθεστώς και η διαπλοκή τα παραβλέπουν. Είναι σαν να μην υπάρχουν. Ρίχνοντας ένα παχύ πέπλο άγνοιας στην διαμορφούμενη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, συνεχίζουν να πολιτεύονται όπως αυταρχικά μονοκομματικά καθεστώτα κατά το παρελθόν σε ολόκληρο τον κόσμο και όπως πράττουν αντίστοιχα καθεστώτα, όπου υπάρχουν σήμερα. Σου λένε, δεν πήραμε το μήνυμα πως ήρθε η στιγμή να επωμιστούμε αντικειμενικά το πολιτικό κόστος των επιλογών μας και να απευθυνθούμε στον λαό για να αποφασίσει αυτός πώς θα διαρθρωθεί το επόμενο κοινοβούλιο, φανταζόμενος τι είδους κυβέρνηση επιθυμεί από δω και στο εξής, αλλά λάβαμε το μήνυμα του … ανασχηματισμού του μονοκομματικού μας κράτους, που διευθύνεται από την δικομματική μας κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ! Είναι σαν το μήνυμα από την ευρωκάλπη να απευθύνεται στο κράτος-κόμμα και όχι σε ένα πλουραλιστικό πολιτικό σύστημα, έτοιμο να απορροφήσει το κοινωνικό «σοκ και δέος» και να μεταβάλλει τους συσχετισμούς δύναμης στο εσωτερικό του, ασκώντας την πολιτική εξουσία σύμφωνα με την βούληση του λαού.
Είδατε πού οδήγησε ο κομματισμός της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας; Σε ένα κόμμα-κράτος που αποτελεί το αμάλγαμα του δικομματισμού επί του οποίου δομήθηκε ένα πελατειακό καθεστώς, που βρίσκεται σήμερα σε κρίση. Είναι αυτή η κρίση του πελατειακού καθεστώτος κατά την μετάβασή του σε ένα νεο-κορπορατικό, όπως ορίζει το πρόγραμμα της τρόικας, που φανερώνει την πραγματική, σαφώς αντιδημοκρατική φύση του ελληνικού δικομματισμού. Ενός αντιδημοκρατικού καθεστώτος που δεν έχει κανένα πρόβλημα να συμπεριφέρεται σαν μονοκομματικό-κράτος, που λαμβάνει αποκλειστικά μηνύματα για κυβερνητικό ανασχηματισμό και ανανέωση, αλλά ποτέ μηνύματα για αποχώρηση από την κυβερνητική εξουσία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου