Σήμερα που το πατριωτικό ντελίριο έχει κοπάσει κάπως και δεν κινδυνεύω να λιντσαριστώ από οπαδοταλιμπάν που προσκυνούν σώβρακα και φανέλες, νομίζω ότι μπορώ να γράψω μερικά πράγματα, ξεκινώντας από τη προχθεσινή επιτυχία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου.
Μπορείς να πανηγυρίζεις για την πρόκριση της Εθνικής στους "16" του Μουντιάλ αλλά πρέπει να ξέρεις ότι τα γήπεδα μέσα στα οποία διαδραματίζεται αυτό το Μουντιάλ έχουν χτιστεί με το αίμα ανθρώπων, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους ή δολοφονήθηκαν ακριβώς για να μπορείς εσύ να φουσκώνεις από εθνική περηφάνια.
Ξέρω, θα μου πεις "Κι εγώ τι φταίω; Εγώ ποδόσφαιρο θέλω να δω και να χαρώ την Εθνική. Τί σχέση έχει η αγάπη μου για το άθλημα με αυτά που κάνει η FIFA; Το ποδόσφαιρο είναι αθώο."
Καταρχάς, να σου πω πως όσο κάθεσαι σε έναν καναπέ χλαπακιάζοντας πίτσες και σουβλάκια, ενώ παρακολουθείς μπάλα, δε δείχνεις κάποια αγάπη για το άθλημα. Ούτε όταν κάνεις σαν ορκ κάθε φορά που πας να δεις τη Θρυλάρα. Το άθλημα δε φτιάχτηκε για να αγαπιέται έτσι. Το ποδόσφαιρο φτιάχτηκε για να παίζεται σε αλάνες και δε σε βλέπω ικανό να τρέξεις ούτε μισό χιλιόμετρο χωρίς να καταλήξεις στα επείγοντα περιστατικά.
Κατά δεύτερον, να σου πω πως ναι, το ποδόσφαιρο είναι αθώο αλλά όχι το ποδόσφαιρο που παίζεται στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Το Μουντιάλ της Βραζιλίας είναι ένα έγκλημα καλά οργανωμένο από τη FIFA και τις πολυεθνικές που το στηρίζουν, οι οποίες θησαυρίζουν χάρη στη δική σου "αγάπη" για το άθλημα.
Στην εποχή που ζούμε δεν υπάρχει "άλλο ποδόσφαιρο κι άλλο FIFA". Θυμίζει ένα άλλο ανέκδοτο που λέει "άλλο θρησκεία κι άλλο Εκκλησία".
Μπορείς να ασκείς τα θρησκευτικά σου καθήκοντα στις εκκλησίες αλλά πρέπει να ξέρεις ότι πίσω από τις εκκλησίες κρύβεται μια συμμορία γενειοφόρων μαφιόζων οι οποίοι πολλαπλασιάζουν τις τραπεζικές τους καταθέσεις εκμεταλλευόμενοι την "πίστη" σου.
Μπορείς να λες "εγώ αγαπάω τα ζώα αλλά τρώω κρέας" αλλά πρέπει να ξέρεις ότι τα ζώα που αγαπάς - αλλά καταναλώνεις - αντιμετωπίζονται σαν άψυχα αντικείμενα και σφαγιάζονται με τους πιο απάνθρωπους τρόπους προκειμένου να φτάσουν στο τραπέζι σου.
Μπορείς να φοράς επώνυμα ρούχα - για τους Χ, Ψ δικούς σου λόγους - αλλά πρέπει να ξέρεις ότι τα ρούχα που φοράς φτιάχονται από εργάτες τριτοκοσμικών χωρών που δουλεύουν ατελείωτες ώρες σε συνθήκες σχεδόν κράτησης με μισθούς πείνας, ώστε να μπορούν οι πολυεθνικές που τους εκμεταλλεύονται να πουλάνε τα ρούχα σε τιμή ακόμα και 50 φορές μεγαλύτερη από την τιμή κόστους.
Μπορείς να δυσανασχετείς με την ύπαρξη πολλών μεταναστών στο κέντρο της πόλης αλλά πρέπει να ξέρεις ότι λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα υπάρχουν κι άλλοι μετανάστες - ακόμα κι ανήλικοι - κλεισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στιβαγμένοι σε κελιά που δε βλέπουν το φως του ήλιου για μήνες.
Μπορείς να ζητάς περισσότερη ασφάλεια κι αυστηρότερες ποινές για τους εγκληματίες αλλά πρέπει να ξέρεις ότι αυτή τη στιγμή περισσότεροι από 4.000 κρατούμενοι σε ολόκληρη την Ελλάδα κάνουν απεργία πείνας, διαμαρτυρόμενοι για το σχέδιο της Κυβέρνησης να δημιουργήσει φυλακές Γ τύπου, όπου οι κρατούμενοι θα βιώνουν "μια φυλακή μέσα στη φυλακή" στερούμενοι πλήρως αδειών και κεκτημένων. Κάτι σαν τα ζώα που τρως δηλαδή.
Μπορείς να αποκαλείς τους ομοφυλόφιλους "πούστηδες" αλλά πρέπει να ξέρεις ότι αύριο μεθαύριο μπορεί να είναι "πούστης" και το δικό σου παιδί.
Μπορείς να γυρίζεις το κεφάλι από την άλλη κάθε φορά που συναντάς άστεγους στο δρόμο αλλά πρέπει να ξέρεις ότι όλοι αυτοί δεν είναι αμετανόητοι ναρκομανείς, αλκοολικοί και τζογαδόροι. Αρκεί ένα γύρισμα της τύχης και στη δική σου ζωή για να βρεθείς στη θέση τους και να μη σηκωθείς ποτέ ξανά στα πόδια σου.
Μπορείς να κάνεις όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα αλλά πρέπει να ξέρεις ότι ο κόσμος που ζητάς να αλλάξει δε θα αλλάξει ποτέ. Γιατί στην ουσία δε ζήτησες ποτέ να αλλάξει.
Ξέρω, θα μου πεις "Μα τί είναι αυτά που μου τσαμπουνάς; Εγώ γεννήθηκα σε αυτόν τον κόσμο, δεν τον έκανα εγώ έτσι." Ναι, έχεις δίκιο αλλά αν θες να αλλάξει κάτι, το παραμικρό, πρέπει να θυσιάσεις μέρος των πραγμάτων που μέχρι τώρα σου άρεσαν, πρέπει να θυσιάσεις μέρος της διασκέδασής σου, της διατροφής σου και των κοινωνικών σου αντιλήψεων.
Πρέπει να στοχεύεις στο αδύνατο, προτού γίνει αδιανόητο.
Πρέπει να το κάνεις αυτό και γρήγορα. Γιατί ο χρόνος τελειώνει. Και οι δικαιολογίες στερεύουν επικίνδυνα.
by To Skouliki Tom
(Ανήθικο δίδαγμα από την I Willi Am: Στη Βραζιλία ο κόσμος εκτοπίζεται και πεθαίνει για την ανάπτυξη εδώ και πολλές δεκαετίες. Η αποψίλωση του Αμαζονίου ήταν θέμα μεγάλο ήδη από το '80 αλλά όσο κι αν γίνονταν εκστρατείες ευαισθητοποίησης τίποτα δεν άλλαξε κι όλα έγιναν χειρότερα. Φυσικά, δεν μπορούσε να κάνει κάποια επέμβαση η Αμερικούλα μας για να σώσει τη ζούγκλα, όπως κάνει για να σώσει τα πετρέλαια στη Μέση Ανατολή, αφού δεν είχε κανένα πρόσχημα τύπου "έχουν πυρηνικά και παραβιάζονται οι ελευθερίες".
Η Βραζιλία ήταν και είναι μια υποτίθεται ελεύθερη και ευνομούμενη κοινωνία, όπως πολλές από αυτές τις χώρες του Τρίτου Κόσμου ή του υπό ανάπτυξη Kόσμου που τροφοδοτούν τη Δύση με τα πολύτιμα αγαθά που κατασπαταλά χωρίς να υπάρχει αύριο. Το χειρότερο όμως είναι άλλο. Ότι ενώ κάποια στιγμή αρχισε το debate για το αν είναι εφικτός ένας άλλος κόσμος, καλύτερος, που τα παιδάκια δε θα χρειάζεται να πωλούνται ως σκλάβοι ή να δουλεύουν στα ορυχεία και το debate αυτό αφορούσε και τις κυβερνήσεις παγκοσμίως κι έφτανε στ' αυτιά τους ως ένα αίτημα για μια ζωή, έστω λίγο καλύτερη από τους ίδιους τους τους βολεμένους πολίτες, ο καταπληκτικός καπιταλισμός έπεσε σε τέλμα. Άρχισαν τα νούμερα να μη βγαίνουν και τα διαγράμματα που διαβάζουν και χύνουν οι γελοίοι τραπεζίτες πίσω από τα γραφεία τους να βγαίνουν κόκκινα και με συνεχή πτώση στα αγαπημένα τους μεγέθη (ρυθμοί ανάπτυξης κλπ).
Κι ενώ γίνονταν αυτά, βγήκε ένας Κινέζος και τους έτριβε στη μάπα τα δικά του τα διαγράμματα και τις δικές του τις επιτυχίες. Και ο γελοίος Δυτικός αναρωτήθηκε πώς το κάνει ο Κινέζος. "Με στρατιές απλήρωτων εξαθλιωμένων εργατών", ήταν η φωτισμένη απάντηση. Αυτό που βλέπεις τώρα είναι ο δυτικός καπιταλισμός που επιστρέφει στον 18ο αιώνα, στον αρχετυπικό εαυτό του όπου τα παιδάκια δούλευαν επίσης στα ορυχεία, που πέθαιναν από την πείνα στα ορφανοτροφεία ή απλά τα έτρωγαν άλλοι πεινασμένοι. Κι όλα αυτά για να βγαίνουν τα διαγράμματα των γελοίων που κοιτάνε νούμερα και μαζεύουν μπόνους.
Το πιο θλιβερό είναι ότι κανείς δεν είναι πια διατεθειμένος να ασχοληθεί ή να καταλάβει ή να κάνει κάτι γι' αυτό. Είναι όλοι τόσο φοβισμένοι που περιμένουν απλώς τη σειρά τους. Άλλος βλέποντας μπάλα, άλλος προσπαθώντας να κινητοποιήσει έναν διπλανό κι άλλος σωπαίνοντας. Είμαστε όλοι σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κι απλά ελπίζουμε να μην προλάβουν να μας βάλουν στο φούρνο οι φύλακες.)
(Ανήθικο δίδαγμα: Ευχαριστώ την I Willi Am, τον Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, τον Γελωτοποιό, τον Wonder JLaw κι οποιονδήποτε άλλον με κάνει να σκέφτομαι καλύτερα.)
Πηγή:
thethreemooges.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου