γραφει ο αρισταρχος
Αυτός που την ξέχασε τα τελευταία τριάντα χρόνια…
Δεν ξέρω αν φταίει η μελαγχολία του Φθινοπώρου της ζωής ή της πραγματικότητας. Όλα σχετικά και υπό αίρεση, αλλά… Τρέχουν τα πόδια θαρρείς χωρίς καμιά επικοινωνία με το “αφεντικό”, το κεφάλι. Κι εκείνο μουδιασμένο, ασύνδετο, ανήμπορο να συγκροτηθεί σε κάτι σωστό και ουσιώδες. Αποτέλεσμα είναι να την πληρώνει ο συναισθηματικός κόσμος με άγχος και πίεση πάνω από το στήθος και κείνη η απροσδιόριστη θαμπάδα πάνω σε όλα. Όχι! Δεν είναι προμηνύματα θανάτου ή κάτι τέτοιο. Είναι κάτι σαν αβεβαιότητα για το τι πραγματικά είναι πραγματικό, αληθινό, απτό.
Μπερδευτήκαμε, έ; Έ, αυτό το μπέρδεμα προσπαθώ να περιγράψω τόση ώρα και φοβάμαι πως δεν τα καταφέρνω. Ξεκινάμε λοιπόν από την αρχή με ένα μεγαλοπρεπέστατο reset! Τρεις το λάδι τρεις το ξύδι που λέγαν και οι… αρχαίοι μας. Τι μένει; Ούτε φράγκο για καφέ! Ούτε δίψα για μια μπύρα! Ούτε όρεξη για ένα τάβλι. Παρά μονάχα μια υποχρέωση να παραστώ σε μια κηδεία. Εν τάξει, πήγε με τα ξεχασμένα της εκατόχρονα αλλά, λησμονημένη. Ήρεμα ξαπλωμένη μέσα σε ένα απλό φέρετρο με το μαύρο της τσεμπέρι μόνιμα στο κεφάλι της τα τελευταία 65 χρόνια. Κι από πάνω να σπαράζει με μια πολεμική ιαχή “ήρθα, μάνα!”. Ποιος; Αυτός που την ξέχασε τα τελευταία τριάντα χρόνια, ο καλός ο γιός. Εις εκ των τριών. Και η δικαιολογία: δεν τον έβαλε συνέταιρο στα τριακόσια σαράντα ευρώ της πενιχρής σύνταξης του ΟΓΑ συν κάτι αγροτικές ενισχύσεις των 1500ευρώ ετησίως.
Έτσι αποτιμήθηκε η ανταπόκριση της αγάπης του προς την μάνα.
Πόσο να το αντέξεις. Άνθρωπος κι εγώ με αισθήματα λίγο έγχρωμα, θόλωσα. Θόλωσα, και να το αποτέλεσμα. Δεν μπορώ να ανασυγκροτηθώ και να επιστρέψω στα καθημερινά τα της επιβίωσης.
Θέλετε και το νόστιμο της συνέχειας; Χα! Τα έξοδα της κηδείας, μηδέ εξαιρουμένου του μακαρίου γεύματος και των άλλων συναφών, ανήλθαν στα 1200ευρώ και πληρώθηκαν από κάποιον ψωνισμένο με το συναίσθημα! Και με την υπόσχεση του ΟΓΑ να επιστρέψει τα 800ευρώ σε… 6-8 μήνες! Τι ταχύτητα Θεέ μου!
Το επιμύθιο,μια συμβουλή. Αφήστε τους γέρους να τους φροντίζουν κάποιοι από την δεξαμενή των ψωνισμένων με το αίσθημα. Μην είστε κορόιδα. Εσείς ζήστε εύκολα και ακούραστα. Έ, την ύστατη στιγμή το πολύ πολύ να βγάλετε για το ονόρε πάνω από το κιβούρι μια ινδιάνικη κραυγή “αχ, ρε μάνα!” .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου