Ασφυξία

filologos10

γράφει ο Θοδωρής Αθανασιάδης

Μετά τα όσα είπαμε την προηγούμενη εβδομάδα για το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο και τον μηχανισμό εποπτείας των προϋπολογισμών όλων των χωρών τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, ας δούμε σήμερα με λεπτομέρειες τι σημαίνει όλο αυτό το σκηνικό για την χώρα μας.

Πρώτα-πρώτα, οι προϋπολογισμοί μας θα πρέπει να είναι ισοσκελισμένοι. Μα, θα μου πείτε, εμείς ήδη από πέρυσι είχαμε όχι μόνο ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό μας αλλά βγάλαμε και πρωτογενές πλεόνασμα. Λάθος! Θυμίζω ότι για τον υπολογισμό τού πρωτογενούς πλεονάσματος δεν λαμβάνονται υπ’ όψη τα τοκοχρεωλύσια που πληρώνουμε. Αν τα συνυπολογίσουμε κι αυτά, τότε το 2013 παρουσιάσαμε έλλειμμα 23,11 δισ. ευρώ (ποσοστό 12,7% του ΑΕΠ), όπως λένε τα τελικά στοιχεία τής Eurostat.

Έτσι, λοιπόν, αν το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο ίσχυε από πέρυσι, κάπου θα έπρεπε να βρούμε 23,11 δισ. ευρώ μέσα στο 2013. Κι επειδή αυτά τα λεφτά είναι αδύνατον να βρεθούν με αύξηση των εσόδων (δηλαδή, με αύξηση της φορολογίας) λόγω της ανύπαρκτης πλέον φοροδοτικής ικανότητας των Ελλήνων, ο μόνος τρόπος εξεύρεσής τους θα ήταν με μείωση των εξόδων (δηλαδή, με περαιτέρω περικοπή των δημοσίων δαπανών). Ναι, αλλά ποιών δαπανών, όταν η Eurostat λέει ότι το σύνολο των δαπανών τής Γενικής Κυβέρνησης για το 2013 έφτασε τα 58,5 δισ. ευρώ; Για να μαζέψουμε τα 23,11 δισ., δεν θα έπρεπε να χαλάσουν δεκάρα τσακιστή τα υπουργεία εσωτερικών (3,61 δισ.), υγείας (5,48 δισ.) και εργασίας-πρόνοιας-κοινωνικής ασφάλισης (14,25 δισ.). Ίσως κάποιοι να σκέφτονται και την δήμευση των καταθέσεων (α λα Κύπρος) αλλά αφ’ ενός μεν δεν είναι σίγουρο ότι έτσι θα βρεθεί όλο αυτό το ποσό αφ’ ετέρου δε μια τέτοια δήμευση δεν μπορεί να γίνεται κάθε χρόνο.

Δυστυχώς, δεν είναι μόνο αυτά. Το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο προβλέπει την υποχρέωση όσων κρατών-μελών έχουν χρέος πάνω από το 60% του ΑΕΠ, να το μειώνουν κάθε χρόνο κατά 5%. Με το χρέος μας να φτάνει κοντά στα 250 δισ. ευρώ, αυτό σημαίνει ότι μέσα στο 2013 θα έπρεπε να βρούμε άλλα 12,5 δισ. Πού θα τα βρίσκαμε αυτά τα λεφτά; Αν παρατηρήσουμε ότι μέσα στην χρονιά η συνολική δαπάνη για μισθούς και συντάξεις κυμάνθηκε περί τα 18 δισ., μια ιδέα θα ήταν να απολύσουμε τα δύο τρίτα των δημοσίων υπαλλήλων και, παράλληλα, να ελπίσουμε ότι θα πεθάνουν και τα δύο τρίτα των συνταξιούχων. Επειδή, όμως, οι γέροι είναι κορακοζώητοι, για λόγους ασφαλείας θα έπρεπε να απολύσουμε περί τα τρία τέταρτα των ενεργών δημοσίων υπαλλήλων. Φυσικά, η ιδέα να μειώσουμε ή και να μηδενίσουμε τις αμυντικές δαπάνες απορρίπτεται ασυζητητί επειδή έτσι θα χαλάσουμε την άριστη διαγωγή μας στο ΝΑΤΟ.

Και τώρα το κερασάκι. Άραγε, τι θα συμβεί σε περίπτωση που δεν συμμορφωθούμε με τα παραπάνω; Ας πούμε π.χ. ότι γίνονται εκλογές, βγαίνει ο ΣυΡιζΑ, διαπιστώνει όλα όσα προαναφέραμε (όχι πως δεν τα ξέρει αλλά λέμε τώρα) και παραγγέλνει στις Βρυξέλλες ότι αυτά δεν γίνονται. Σ’ αυτή την περίπτωση εφαρμόζονται αμέσως δυο μέτρα σε βάρος μας. Πρώτον, διακόπτεται κάθε μορφής επιχορήγηση της χώρας (π.χ. ΕΣΠΑ) και, δεύτερον, μας επιβάλλεται πρόστιμο ίσο με το 0,2% του ΑΕΠ (δηλαδή πάνω από 3,5 δισ.) μέχρι να αλλάξουμε μυαλά και να καταλάβουμε ότι, αν θες να είσαι μέλος τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωζώνης, του ΝΑΤΟ κλπ, δεν μπορείς να κάνεις του κεφαλιού σου. Ασφυξία.

Στην συχνά διατυπούμενη ερώτηση “πώς βλέπεις τα πράγματα;”, συνηθίζω να απαντώ “τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη”, όχι επειδή είμαι απαισιόδοξος αλλά επειδή είμαι ρεαλιστής. Όμως, πολύ θα ήθελα να μου εξηγήσουν πού στηρίζουν την αισιοδοξία τους τόσο εκείνοι που πιστεύουν ότι η κατάσταση δεν μπορεί να χειροτερέψει άλλο όσο κι εκείνοι που εκτιμούν πως μια αλλαγή στο κυβερνητικό σκηνικό (πάντοτε, όμως, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ) μπορεί να φέρει καλύτερες μέρες στον τόπο.
Χαίρετε.

teddygr