Σκέφτομαι πολύ καιρό. Την οικονομική «γενοκτονία» που συντελείται στη χώρα μας.
Κάθε φορά που βλέπω ένα μαγαζί να κλείνει, κάθε φορά που πληρώνω ένα νέο φόρο, κάθε φορά που μου μειώνουν το μισθό, κάθε φορά που βλέπω ένα προϊόν στο σούπερ μάρκετ πιο ακριβό, κάθε φορά που ένας «έξυπνος» «προοδευτικός» σηκώνει το χέρι του και κουνάει το δάχτυλο μαλώνοντας τον κόσμο που αποπειράται να αντιδράσει, ενώ αυτός μάχεται για να μας σώσει!
Βλέποντας όλους τους απίθανους πολιτικάντηδες να μας δουλεύουν σκέφτομαι ότι ίσως έτσι πρέπει...
Αν δεν διεκδικήσω αυτά που μου ανήκουν, ο άλλος δεν μπορεί παρά να τα αρπάξει.
Αν το κάνει και δεν αντιδράσω, θα γελάσει στα μούτρα μου.
Αν το κάνει και δεν αντιδράσω, θα βάλει χέρι στην τσέπη μου.
Αν το κάνει και δεν αντιδράσω, θα μου πει “εσύ φταις” ή «μαζί τα φάγαμε».
Αν το κάνει και δεν αντιδράσω, θα έχει δίκιο.
Ίσως έτσι πρέπει. Να μας «ταπεινώσουν».
Ίσως πρέπει να τα χάσουμε όλα.
Κάθε φορά που βλέπω ένα μαγαζί να κλείνει, κάθε φορά που πληρώνω ένα νέο φόρο, κάθε φορά που μου μειώνουν το μισθό, κάθε φορά που βλέπω ένα προϊόν στο σούπερ μάρκετ πιο ακριβό, κάθε φορά που ένας «έξυπνος» «προοδευτικός» σηκώνει το χέρι του και κουνάει το δάχτυλο μαλώνοντας τον κόσμο που αποπειράται να αντιδράσει, ενώ αυτός μάχεται για να μας σώσει!
Βλέποντας όλους τους απίθανους πολιτικάντηδες να μας δουλεύουν σκέφτομαι ότι ίσως έτσι πρέπει...
Αν δεν διεκδικήσω αυτά που μου ανήκουν, ο άλλος δεν μπορεί παρά να τα αρπάξει.
Αν το κάνει και δεν αντιδράσω, θα γελάσει στα μούτρα μου.
Αν το κάνει και δεν αντιδράσω, θα βάλει χέρι στην τσέπη μου.
Αν το κάνει και δεν αντιδράσω, θα μου πει “εσύ φταις” ή «μαζί τα φάγαμε».
Αν το κάνει και δεν αντιδράσω, θα έχει δίκιο.
Ίσως έτσι πρέπει. Να μας «ταπεινώσουν».
Ίσως πρέπει να τα χάσουμε όλα.
Εγώ έχω δεχθεί μείωση του μισθού μου στο μισό, η σύζυγος στον δικό της, έχουμε τέσσερα παιδιά, η τιμή του πετρελαίου μας έχει γονατίσει, κάθε μήνα μπαίνουμε μέσα.
Κάθε μήνα είμαστε μείον.
Δεν έχω και που να κλαφτώ – τα αδέλφια μου, όλοι οι φίλοι μου είτε ψάχνουν για δουλειά είτε δεν τους φτάνει να ζήσουν όπως ζούσαν. Ίσως έτσι πρέπει.
Έχουμε χάσει εν μία νυκτί πολλά από τα δικαιώματά μας και από πάνω πληρώνουμε βαρύτερους φόρους, έχουμε μεγαλύτερες κρατήσεις στους μισθούς, υπογράφονται εξοντωτικές μειώσεις στον ιδιωτικό τομέα, καταργείται το αφορολόγητο, αυξάνεται η φορολογία στις επιχειρήσεις, τα παιδιά αποτελούν κριτήριο πολυτελούς διαβίωσης, καταργούνται τα πολυτεκνικά επιδόματα!!! Ίσως έτσι πρέπει.
Όπου πετυχαίνουν πολιτικό στον δρόμο τον βαράνε, τον φτύνουν, του φωνάζουν. Άλλοι φωνάζουν για την ΑΕΚ, άλλοι για την Γιουροβίζιον, για το πέναλτι, για την Ευρώπη, για το μπάσκετ, ενώ ο διπλανός τους έχει μείνει χωρίς μέλλον, χωρίς δουλειά, χωρίς ελπίδα, χωρίς πετρέλαιο.
Αν φτάσεις να πεινάσεις για να φωνάξεις, ίσως έτσι πρέπει.
Να πεινάσουμε όλοι.
Για να φωνάξουμε όλοι.
Ίσως, ίσως θα ήταν καλύτερα να το κάνουμε νωρίτερα, όταν πεινάει ο διπλανός, όταν πεινάει ο γείτονας, για να μην φάει εμάς στο κάτω-κάτω της γραφής, αλλά αν χρειάζεται να πεινάσουμε όλοι για να φωνάξουμε, τότε ίσως έτσι πρέπει.
Μεγάλα παιδιά είμαστε.
Και αν αυτό που καταλαβαίνει κάποιος ότι πρέπει να κάνει είναι «καναπές» και κοντή μνήμη και μπάλα και Τατιάνα και τηλεόραση και να τον κλέβουνε και να είναι αμίλητος και να τον ληστεύουνε και να τον βιάζουνε, να τον λοιδορούν, και να μην αντιδρά…
Ίσως έτσι πρέπει. Ίσως έτσι είναι το σωστό να γίνει.
Αυτός που δεν θέλει να σωθεί, δεν βλέπω γιατί να σωθεί με το ζόρι. Το ξανάπαμε.
Την πληρώνεις την αξιοπρέπειά σου.
Δεν είναι δωρεάν.
Αν την χαρίσεις και δεν αντιδράσεις, τότε ίσως έτσι πρέπει να γίνει…
Ας ξυπνήσουμε από το λήθαργο επιτέλους…
Ας πάρουμε πίσω την χαμένη μας αξιοπρέπεια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου