Ξέρεις πότε τελείωσε αυτός ο λαός; Την ημέρα που του έδωσαν το χαρτί της ελευθερίας και δεν είδε στο τέλος της σελίδας τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου που υπέγραφε. Ήταν η τελευταία του ευκαιρία πριν εφτά δεκαετίες να σπάσει όλες τις συμφωνίες με τους μέχρι τότε εξουσιαστές Ευρωπαίους και να φτιάξει κράτος. Δεν άντεχε όμως άλλο πόλεμο, άλλη στέρηση, άλλη μάχη και είπε να ελευθερωθώ τώρα και βλέπουμε για αύριο. Από πότε το μάθημα της ελευθερίας διακόπτεται για κομματικές διαφημίσεις με σπόνσορες πακέτα Μάρσαλ;
Την ημέρα που κατέβηκαν οι σβάστικες από όλα τα κρατικά κτίρια και έφυγε και το τελευταίο τζιπ με τους ναζιστές αξιωματικούς από την Αθήνα, βγήκε η Ελλάδα στους δρόμους να πανηγυρίσει την "νίκη" της. Επάνω σε αυτόν τον πανηγυρισμό, στον οργασμό της στιγμιαίας ελευθερίας δεν ήθελε να λύσει κι άλλο πρόβλημα. Το σημαντικότερο πρόβλημα: Το πού ανήκω τώρα. Πώς νοείται να έχεις ελευθερία όταν πρέπει να ανήκεις κάπου;
Όταν έφθασε το πρώτο πλοίο που ξεφόρτωνε Άγγλους στρατιώτες στον Πειραιά για να καταλάβουν την Αθήνα από τους Έλληνες, ακόμα αναρωτιέμαι πού ήταν αυτά τα εκατομμύρια Ελλήνων της επαρχίας και δεν έφτασαν ποτέ στην πρωτεύουσα να υπερασπιστούν την Ακρόπολη που μόλις την άφησαν οι Γερμανοί, την καταλάμβαναν οι Άγγλοι. Τι δεν έβλεπαν εκείνη την στιγμή οι ελεύθεροι Έλληνες; Το να σκοτώνεις τον εχθρό Γερμανό είναι ηρωισμός αλλά το να σκοτώνεις τον κατακτητή "σύμμαχο" Άγγλο είναι προδοσία; Από πότε η ελευθερία χρειάζεται συμμάχους;
Όταν ξεκίνησαν τα πρώτα τρένα και τα πρώτα πλοία με όλο το εργατικό δυναμικό της χώρας για τα εργοστάσια της Δύσης οι φωτογραφίες δείχνουν λευκά μαντήλια από αυτούς που έμειναν πίσω, αλλά πουθενά λαός να φράξει τα λιμάνια και τους σιδηροδρομικές γραμμές για αυτό που συντελούσε η ελεύθερη δημοκρατική εξουσία εναντίον της Ελλάδας και υπέρ των συμμάχων για ένα κομμάτι ψωμί. Από πότε η ελευθερία αναγκάζεται να ξενιτευτεί για να ζήσει;
Στα δικαστήρια και στα υπόγεια της ασφάλειας από το 1944 μέχρι το 1974 δικαζόταν Έλληνες για την ελευθερία. 30 χρόνια τα ξερονήσια γέμιζαν Έλληνες, οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πολεμήσει για την ελευθερία όλων. Όταν όμως η δική τους ελευθερία σκάλωνε στην ησυχία των "ελευθέρων" πολιτών τότε ήταν ολομόναχοι απέναντι στο τέρας. Πού ήταν τα εκατομμύρια των Ελλήνων να σταματήσουν την καταπάτηση της ελευθερίας ακόμα κι ενός Έλληνα; Πώς κοιμόταν ήσυχος αυτός ο λαός το βράδυ όταν γνώριζε, έβλεπε, άκουγε το κλάμα ενός παιδιού που του έπαιρναν τα όργανα της εξουσίας τον πατέρα ή τη μάνα του γιατί έτσι πρόσταζε το Κράτος των ανελευθέρων; Από πότε η ελευθερία συλλαμβάνει και εκτελεί το δικαίωμα για ελευθερία;
Εφτά χρόνια η χούντα των συνταγματαρχών έκανε αυτό που όριζε η Δύση αλλά αυτά τα χρόνια πού ήταν ο λαός; Διότι πώς μπορούν να σταματήσουν 100,000 στρατιώτες (άγνωστο γιατί δεν λιποτάκτησαν) 5,000,000 Έλληνες που δεν είχαν ξεχάσει ακόμα να χρησιμοποιούν τουφέκι και όπλο; Τόσο θαμπωμένοι από την ελευθερία τους ήταν και τόσο υπερήφανοι που ο δρόμος έφτασε στο χωριό και η κολόνα της ΔΕΗ μπήκε στην πλατεία αλλά ποτέ δεν την είδαμε αναμμένη αφού από τις 8 έπρεπε να είμαστε στα σπίτια με στρατιωτικό νόμο; Από πότε η ελευθερία εξαγοράζεται με ευκολίες ζωής;
Εκτός από αυτούς που πέθαναν σε μάχες και αγώνες για την ελευθερία, όλοι οι υπόλοιποι ζωντανοί βγάλαμε τον σκασμό για να έχουμε ελευθερία. Ατομική. Ποτέ δεν νοιαστήκαμε για την συλλογική. Τα ψιλά γράμματα εκείνου του συμβολαίου πριν 70 χρόνια ήταν το Μνημόνιο που δεν υπέγραψαν μόνο αυτοί που τους έφαγε το μαύρο χώμα ή που κυκλοφορούσαν με χαρτί κοινωνικών φρονημάτων στην τσέπη του πουκαμίσου. Για τους δεύτερους υπήρξε η εναλλακτική να το βουλώσουν και να κλειστούν στο προσωπικό τους εγκεφαλικό κελί εις το όνομα της ελευθερίας των παιδιών τους. Άτυχοι ήταν που επένδυσαν στα παιδιά τους τα οποία κρύβονται πίσω από την φούστα της ελπίδας μη τους πάρουν τα βόλια της Ελευθερίας που είναι ακροβολίσμενη σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και σημαδεύει καθημερινά τα εκατομμύρια δηλωσιών ανελευθέρων.
Φθάσαμε μετά από 70 χρόνια να διαπραγματευόμαστε την Ελευθερία. Να μεταρρυθμίσουμε τους όρους ακόμη και αυτής της υποτιθέμενης Ελευθερίας. Να υπογράψουμε πάνω σε εκείνες τις ξεθωριασμένες παλιές υπογραφές των προγόνων μας τους ίδιους όρους για να πάρουμε λεφτά. Από πότε η Ελευθερία μπαίνει σε διαπραγμάτευση και από πότε ξεπουλιέται;
Υπογράφω, ανήκω, διαχειρίζομαι, αναγκάζομαι, συλλαμβάνω, εκτελώ, εξαγοράζομαι, ξεπουλιέμαι, διαπραγματεύομαι είναι ρήματα που ταιριάζουν απόλυτα σε έναν λαό που έχει την τιμή ο εθνικός του ύμνος να είναι ο μοναδικός στον κόσμο που υμνεί την Ελευθερία και την σιγουριά ότι μπορεί να φοβάται ελεύθερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου