Οι νεκροί είναι εκεί. Αλλά ορισμένοι δημοσιογράφοι, ενώ δήθεν θυμούνται τους νεκρούς, δεν φαίνεται να θυμούνται το ιστορικό πλαίσιο της εποχής εκείνης – τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που συνέβαλαν στο να χαθούν τρεις συν ένας άνθρωποι. Κι επειδή δεν το θυμούνται εκείνοι (ενν. το πολιτικό πλαίσιο της εποχής), θέλουν να το ξεχάσουμε κι εμείς. Αμ δε!
(Θα ήταν ενδιαφέρον να βρούμε τι έγραφαν τότε οι συγγραφείς που σήμερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα στα κείμενά τους.)
Βεβαίως, οι τρεις υπάλληλοι της Marfin δεν υπήρξαν θύματα της κρατικής βιαιοπραγίας. Η κρατική βία εφαρμοζόταν τότε –στις 5 Μαΐου του 2010– προς κάθε πολίτη που διαδήλωνε ειρηνικά στο δρόμο, κατά των καταστροφικών και αντισυνταγματικών μέτρων της μνημονιακής κυβέρνησης του Γ. Α. Παπανδρέου. Ωστόσο, το φασιστικό παρακράτος του συστήματος δρούσε ανάμεσα στον κόσμο, κριμένο πίσω από τις κουκούλες του. Έψαχνε μια αφορμή για να εκτονώσει την επικίνδυνη κοινωνική ένταση με έναν τρόπο που θα έσπερνε ταυτόχρονα την καχυποψία στην κοινωνία που προσπαθούσε να ανακτήσει την αλληλεγγύη της.
Το έγκλημα στην τράπεζα Marfin δεν έχει μόνο φυσικούς αυτουργούς: τους παρακρατικούς φασίστες με τις μολότοφ, αλλά έχει και ηθικούς αυτουργούς: το σαπισμένο σύστημα που προκάλεσε τη δίκαιη αγανάκτηση των πολιτών που βγήκαν ειρηνικά και χωρίς κουκούλες να διαδηλώσουν τότε.
Η δολοφονία των υπαλλήλων της Marfin εξυπηρέτησε την τότε κυβέρνηση. Καθώς με τη βοήθεια των συστημικών ΜΜ’Ε’, χρησιμοποίησε το μύθο της ενοχής για το φόνο, προκειμένου να τιθασεύσει την οργή του κόσμου και να δικαιολογήσει μέτρα προληπτικής καταστολής που θα απέτρεπαν μελλοντικές διαδηλώσεις μεγάλης συμμετοχής.
Οι πραγματικοί δολοφόνοι της Marfin δεν θα εντοπιστούν (ίσως) ποτέ. Διότι το σύστημα με πάμπολλους τρόπους τους έχει ήδη κρύψει πίσω από εκείνους που μας δίδαξε να αποκαλούμε: «γνωστούς αγνώστους» ή «αντεξουσιαστές» ή «κουκουλοφόρους».
Συνεπώς αυτό που δεν πρέπει να ξεχαστεί ποτέ είναι ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί των δολοφονιών: της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και του αγέννητου τέκνου αυτής, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσάκαλη.
Αιωνία τους η μνήμη.
Νευρομάντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου