Ένα κείμενο - μήνυμα από την Naomi Klein για την Ελλάδα...
Το γνωστό chicken game που παίζεται τα τελευταία πέντε χρόνια στην Ελλάδα, έφτασε στην κορύφωσή του. Και ο Αλέξης Τσίπρας έπαιξε πολύ καλά με τα πολύ άσχημα «χαρτιά» που είχε στα χέρια του, παρά τα όσα λένε οι καταστροφολόγοι.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, φάνηκε να κάνει θραύση χθες το βράδυ , όταν ανακοίνωσε ότι προτίθεται να διοργανώσει ένα δημοψήφισμα για τον ελληνικό λαό για την αντιμετώπιση του χρέους σε σχέση με την προς στιγμήν υπάρχουσα πρόταση από την ΕΕ / ΔΝΤ , ώστε να μπορεί να πάρει ο ίδιος το λόγο . Κατέστησε σαφές ότι ήταν δυσαρεστημένος με την προσφορά , την οποία περιέγραψε ως "αφόρητη" και "ταπεινωτική" και πως σκοπεύει να την απορρίψει .
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα έσπευσαν να καταδικάσουν τη συγκεκριμένη ενέργεια. Αυτοί είναι σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι άνθρωποι που εδώ και εβδομάδες επικρίνουν τον Τσίπρα για τις πάρα πολλές παραχωρήσεις εκ μέρους του κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και την τάση του προς μια συμφωνία που χαρακτήρισαν ως τρομερή .
Ορισμένοι διεθνείς σχολιαστές, ωστόσο, έχουν επισημάνει ότι οι συζητήσεις του Eurogroup στην πραγματικότητα συνεχίζονται μέχρι και σήμερα και ότι η « ομάδα της Ελλάδας » έχει τεθεί ξαφνικά σε θέση ικανή να την κάνει να βγάλει ένα αρκετά μεγάλο άσο από το μανίκι της , που κανείς δεν πίστευε ότι είχε .
Ποια είναι η αλήθεια ;
Όπως πάντα , είναι κάπου μεταξύ αυτών των δύο θέσεων . Νωρίτερα φέτος , έγραψα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα το ΔΝΤ είχαν στοχεύσει πολύ ψηλά . Για να τεθεί σε λειτουργία το δόγμα του σοκ, πρέπει κανείς να αφήσει την πλειοψηφία με κάτι που ενδέχεται να χάσει . Τα πράγματα μπορούν να φτάσουν σε σημείο καμπής και πιστεύω , έχουν ήδη φτάσει στην Ελλάδα , όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων περιφρονεί την απειλή θεμάτων όπως ο έλεγχος των κεφαλαίων και τα οικονομικά αποθέματα που αφανίστηκαν . Πολύ απλά επειδή δεν διαθέτουν ούτε κεφάλαια ούτε απόθεμα . Όταν συμβαίνει αυτό , η αντίδραση ενός έθνους στην ταπείνωση μπορεί να είναι απρόβλεπτη .
Είναι αλήθεια ότι το δημοψήφισμα αφήνει τον ελληνικό λαό με την επιλογή ενός είδους ακραίας μορφής δυστυχίας . Θα είναι μια εξωτερικά επιβαλλόμενη εξαθλίωση ή μια αυτο-προσδιοριζόμενη μορφή ; Αλλά είναι εντελώς άδικο να δείχνουν ότι αυτή είναι μια θέση στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ μας έφερε . Είναι μια θέση στην οποία μας έφεραν τα σαράντα χρόνια διαφθοράς και μια ανίκανη κυβέρνηση και πέντε χρόνια οικονομικά αναλφάβητης ηγεμονίας του ΔΝΤ . Αντιμέτωπος με την επιλογή μιας συνεχώς διευρυνόμενης αβύσσου της λιτότητας , του θανάτου από χίλιες κόψεις χαρτιού , ο Τσίπρας επέλεξε να ενεργήσει ως καταλύτης και να φέρει τα πράγματα σε ένα γρήγορο κι αποφασιστικό τέλος .
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία , κατά τη γνώμη μου , ότι σε είκοσι χρόνια η Ελλάδα θα εξακολουθεί να υφίσταται και μάλιστα να ευημερεί . Δεν το λέω αυτό λόγω της δόξας του παρελθόντος κι όσων επιχειρηματολογούν υπέρ του « λίκνου της δημοκρατίας » . Απεχθάνομαι το ρομαντικό εθνικισμό .
Όλα αυτά είναι στο μακρινό παρελθόν μας. Απεναντίας έχω το βλέμμα μου στο παρόν.
Κοιτάω τα λαϊκά κινήματα αλληλεγγύης , τα οποία έχουν ξεπηδήσει με σκοπό να παρέχουν ιατρική φροντίδα για τους ανθρώπους που δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά ή καταφύγιο για τους χιλιάδες Σύρους πρόσφυγες που διέρχονται μέσα από τα σύνορά μας . Βλέπω τα συνεταιριστικά εργοστάσια και τα εστιατόρια που έχουν δημιουργηθεί για να παρέχουν στους ανθρώπους θέσεις εργασίας . Παρατηρώ πώς οι οικογένειες έχουν συσπειρωθεί και πώς η σχετικά σταθερή δομή της κοινωνίας μας άντεξε σε πείσμα των πέντε ετών οικονομικής επίθεσης . Τα επιτεύγματα αυτά είναι που με κάνουν αισιόδοξο για το μέλλον κι όχι η αρχαία ιστορία .
Το πραγματικό ερώτημα είναι: Θα επιβιώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Αυτό εξαρτάται από τον χειρισμό της κατάστασης εκ μέρους της κατά τη διάρκεια των προσεχών ημερών . Οι Έλληνες δεν είναι οι μόνοι μεταξύ των πληθυσμών που ξεβολεύονται ολοένα και περισσότερο από τη μικροδιαχείριση των μη εκλεγμένων υπερεθνικών οργάνων . Έχει έρθει η ώρα για την Ευρωπαική Ένωση ωστε να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της ως μια ένωση που επιδιώκει ενεργά να επιτύχει μια ισορροπία μεταξύ της εναρμόνισης και της εθνικής κυριαρχίας ή εκείνη που προσπαθεί με εκφοβισμό να εκτροχιάσει την πορεία προς την ομοσπονδιοποίηση κινδυνεύοντας με καταστροφή .
Έχει γίνει πολλή συζήτηση εξαιτίας αυτών σχετικά με μια παραίτηση από την ευθύνη εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης . Το βλέπω πολύ διαφορετικά . Οι οδηγίες που είχε ανα χείρας ο Τσίπρας τον Ιανουάριο οπου και εξελέγη ήταν δύσκολες από την αρχή .
Η εντολή του ήταν σαφής : ο ελληνικός λαός ήθελε α) ένα τέλος στη λιτότητα και β) να παραμείνει στο ευρώ . Υπήρχε πάντα μια πιθανότητα , ανάλογα με το πόσο σκληρή θα ήταν η στάση των εταίρων απέναντί μας , ότι οι δύο αυτοί στόχοι θα ήταν ασυμβίβαστοι . Ο Τσίπρας είναι ένας ηγέτης που με ειλικρίνεια λέει : « Αποδεικνύεται ότι , παρά τις καλύτερες προσπάθειές μας , δεν μπορούμε να διατηρήσουμε και το α και το β . Οπότε, επανερχόμεθα για περαιτέρω οδηγίες . » .
Φαίνεται εκπληκτικό το γεγονός που δείχνει με πόση απέχθεια αντιμετωπίζουμε τη δημοκρατία . Πόσο ξένος εμφανίζεται ένας τίμιος ηγέτης , ο οποίος δεν είναι διατεθειμένος να πουλήσει τη χώρα του σε αντάλλαγμα για τη διατήρηση της εξουσίας . Πάρτε μια ανάσα . Αφήστε τα μάτια σας να προσαρμοστούν . Ο Τσίπρας είναι αυτό που όλοι οι ηγέτες θα έπρεπε να είναι στην πραγματικότητα. Έχουμε συνηθίσει απλώς να βλέπουμε τα πράγματα μέσα από τη στρεβλή οπτική της πολιτικής σκοπιμότητας, και κατ'αυτόν τον τρόπο βλέπουμε και την δημοκρατία μας, διεστραβλωμένη.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η απάντηση των ανθρώπων στο δημοψήφισμα , αν λάβει χώρα . Απορώ με τις φωνές υστερίας της αντιπολίτευσης ακόμη και όσον αφορά τη διενέργεια του δημοψηφίσματος . Εάν αισθάνεστε έτσι , ψηφίστε "ναι" και πείστε και τους άλλους να ψηφίσουν κατ’ αυτόν τον τρόπο .
Ο Τσίπρας σας έχει δώσει τη δύναμη να το πράξετε. Το ξέρω ότι το ζήτημα του αν θα διεκδικήσουμε εκ νέου την αυτοδιάθεση ή θα είμαστε στην ευχάριστη θέση , στην πραγματικότητα, να κυβερνώμεθα από μη εκλεγμένες , ξένες δυνάμεις που αισθάνονται ότι μπορούν να μας υπαγορεύουν τι συντελεστή ΦΠΑ θα πρέπει να έχουν το γάλα και το ψωμί , είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους .
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα έσπευσαν να καταδικάσουν τη συγκεκριμένη ενέργεια. Αυτοί είναι σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι άνθρωποι που εδώ και εβδομάδες επικρίνουν τον Τσίπρα για τις πάρα πολλές παραχωρήσεις εκ μέρους του κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και την τάση του προς μια συμφωνία που χαρακτήρισαν ως τρομερή .
Ορισμένοι διεθνείς σχολιαστές, ωστόσο, έχουν επισημάνει ότι οι συζητήσεις του Eurogroup στην πραγματικότητα συνεχίζονται μέχρι και σήμερα και ότι η « ομάδα της Ελλάδας » έχει τεθεί ξαφνικά σε θέση ικανή να την κάνει να βγάλει ένα αρκετά μεγάλο άσο από το μανίκι της , που κανείς δεν πίστευε ότι είχε .
Ποια είναι η αλήθεια ;
Όπως πάντα , είναι κάπου μεταξύ αυτών των δύο θέσεων . Νωρίτερα φέτος , έγραψα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα το ΔΝΤ είχαν στοχεύσει πολύ ψηλά . Για να τεθεί σε λειτουργία το δόγμα του σοκ, πρέπει κανείς να αφήσει την πλειοψηφία με κάτι που ενδέχεται να χάσει . Τα πράγματα μπορούν να φτάσουν σε σημείο καμπής και πιστεύω , έχουν ήδη φτάσει στην Ελλάδα , όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων περιφρονεί την απειλή θεμάτων όπως ο έλεγχος των κεφαλαίων και τα οικονομικά αποθέματα που αφανίστηκαν . Πολύ απλά επειδή δεν διαθέτουν ούτε κεφάλαια ούτε απόθεμα . Όταν συμβαίνει αυτό , η αντίδραση ενός έθνους στην ταπείνωση μπορεί να είναι απρόβλεπτη .
Είναι αλήθεια ότι το δημοψήφισμα αφήνει τον ελληνικό λαό με την επιλογή ενός είδους ακραίας μορφής δυστυχίας . Θα είναι μια εξωτερικά επιβαλλόμενη εξαθλίωση ή μια αυτο-προσδιοριζόμενη μορφή ; Αλλά είναι εντελώς άδικο να δείχνουν ότι αυτή είναι μια θέση στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ μας έφερε . Είναι μια θέση στην οποία μας έφεραν τα σαράντα χρόνια διαφθοράς και μια ανίκανη κυβέρνηση και πέντε χρόνια οικονομικά αναλφάβητης ηγεμονίας του ΔΝΤ . Αντιμέτωπος με την επιλογή μιας συνεχώς διευρυνόμενης αβύσσου της λιτότητας , του θανάτου από χίλιες κόψεις χαρτιού , ο Τσίπρας επέλεξε να ενεργήσει ως καταλύτης και να φέρει τα πράγματα σε ένα γρήγορο κι αποφασιστικό τέλος .
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία , κατά τη γνώμη μου , ότι σε είκοσι χρόνια η Ελλάδα θα εξακολουθεί να υφίσταται και μάλιστα να ευημερεί . Δεν το λέω αυτό λόγω της δόξας του παρελθόντος κι όσων επιχειρηματολογούν υπέρ του « λίκνου της δημοκρατίας » . Απεχθάνομαι το ρομαντικό εθνικισμό .
Όλα αυτά είναι στο μακρινό παρελθόν μας. Απεναντίας έχω το βλέμμα μου στο παρόν.
Κοιτάω τα λαϊκά κινήματα αλληλεγγύης , τα οποία έχουν ξεπηδήσει με σκοπό να παρέχουν ιατρική φροντίδα για τους ανθρώπους που δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά ή καταφύγιο για τους χιλιάδες Σύρους πρόσφυγες που διέρχονται μέσα από τα σύνορά μας . Βλέπω τα συνεταιριστικά εργοστάσια και τα εστιατόρια που έχουν δημιουργηθεί για να παρέχουν στους ανθρώπους θέσεις εργασίας . Παρατηρώ πώς οι οικογένειες έχουν συσπειρωθεί και πώς η σχετικά σταθερή δομή της κοινωνίας μας άντεξε σε πείσμα των πέντε ετών οικονομικής επίθεσης . Τα επιτεύγματα αυτά είναι που με κάνουν αισιόδοξο για το μέλλον κι όχι η αρχαία ιστορία .
Το πραγματικό ερώτημα είναι: Θα επιβιώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Αυτό εξαρτάται από τον χειρισμό της κατάστασης εκ μέρους της κατά τη διάρκεια των προσεχών ημερών . Οι Έλληνες δεν είναι οι μόνοι μεταξύ των πληθυσμών που ξεβολεύονται ολοένα και περισσότερο από τη μικροδιαχείριση των μη εκλεγμένων υπερεθνικών οργάνων . Έχει έρθει η ώρα για την Ευρωπαική Ένωση ωστε να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της ως μια ένωση που επιδιώκει ενεργά να επιτύχει μια ισορροπία μεταξύ της εναρμόνισης και της εθνικής κυριαρχίας ή εκείνη που προσπαθεί με εκφοβισμό να εκτροχιάσει την πορεία προς την ομοσπονδιοποίηση κινδυνεύοντας με καταστροφή .
Έχει γίνει πολλή συζήτηση εξαιτίας αυτών σχετικά με μια παραίτηση από την ευθύνη εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης . Το βλέπω πολύ διαφορετικά . Οι οδηγίες που είχε ανα χείρας ο Τσίπρας τον Ιανουάριο οπου και εξελέγη ήταν δύσκολες από την αρχή .
Η εντολή του ήταν σαφής : ο ελληνικός λαός ήθελε α) ένα τέλος στη λιτότητα και β) να παραμείνει στο ευρώ . Υπήρχε πάντα μια πιθανότητα , ανάλογα με το πόσο σκληρή θα ήταν η στάση των εταίρων απέναντί μας , ότι οι δύο αυτοί στόχοι θα ήταν ασυμβίβαστοι . Ο Τσίπρας είναι ένας ηγέτης που με ειλικρίνεια λέει : « Αποδεικνύεται ότι , παρά τις καλύτερες προσπάθειές μας , δεν μπορούμε να διατηρήσουμε και το α και το β . Οπότε, επανερχόμεθα για περαιτέρω οδηγίες . » .
Φαίνεται εκπληκτικό το γεγονός που δείχνει με πόση απέχθεια αντιμετωπίζουμε τη δημοκρατία . Πόσο ξένος εμφανίζεται ένας τίμιος ηγέτης , ο οποίος δεν είναι διατεθειμένος να πουλήσει τη χώρα του σε αντάλλαγμα για τη διατήρηση της εξουσίας . Πάρτε μια ανάσα . Αφήστε τα μάτια σας να προσαρμοστούν . Ο Τσίπρας είναι αυτό που όλοι οι ηγέτες θα έπρεπε να είναι στην πραγματικότητα. Έχουμε συνηθίσει απλώς να βλέπουμε τα πράγματα μέσα από τη στρεβλή οπτική της πολιτικής σκοπιμότητας, και κατ'αυτόν τον τρόπο βλέπουμε και την δημοκρατία μας, διεστραβλωμένη.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η απάντηση των ανθρώπων στο δημοψήφισμα , αν λάβει χώρα . Απορώ με τις φωνές υστερίας της αντιπολίτευσης ακόμη και όσον αφορά τη διενέργεια του δημοψηφίσματος . Εάν αισθάνεστε έτσι , ψηφίστε "ναι" και πείστε και τους άλλους να ψηφίσουν κατ’ αυτόν τον τρόπο .
Ο Τσίπρας σας έχει δώσει τη δύναμη να το πράξετε. Το ξέρω ότι το ζήτημα του αν θα διεκδικήσουμε εκ νέου την αυτοδιάθεση ή θα είμαστε στην ευχάριστη θέση , στην πραγματικότητα, να κυβερνώμεθα από μη εκλεγμένες , ξένες δυνάμεις που αισθάνονται ότι μπορούν να μας υπαγορεύουν τι συντελεστή ΦΠΑ θα πρέπει να έχουν το γάλα και το ψωμί , είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους .
Πηγή: Alex Andreou, byline.com
Μετάφραση - Επιμέλεια: Το ιδιόμελο για το logiosermis.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου