Σίγουρα τα τελευταία σαράντα και χρόνια η πατρίδα μας στερείται από πολιτικούς με την σωστή έννοια του όρου, όπως την ξέρουμε.
Πολιτικούς δεν έχουμε, πάει και τελείωσε. Έχουμε κυνηγούς ευκαιριών, κυνηγούς της βουλευτικής καρέκλας με κάθε κόστος, κυνηγούς εξαγοράς συνειδήσεων, ακόμα και αν ξεφτιλίζονται τα όποια κάλπικα ιδανικά τους μαζί με την προσωπικότητά τους.
Με αφετηρία ένα αμφιλεγόμενο, πλαστό, ύπουλο και ατομικίστικο συνδικαλισμό που κατάφερε να ματαιώσει κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια στη βιομηχανοποίηση της χώρας, εξυπηρετώντας καθαρά σκοπούς οποιουσδήποτε εκτός από τα συμφέροντα των εργαζομένων για τα οποία υποτίθεται ότι εκλέχτηκαν, το μόνο που φρόντιζαν ήταν η προσωπική τους προβολή και αυτοσκοπός ήταν και είναι η «προαγωγή» τους από «εργατοπατέρας» σε «εθνοπατέρας».
Άλλη κατηγορία, οι «κληρονομικώ δικαίω» απόγονοι πολιτικών τζακιών αυτοχρίστηκαν ή «προωθήθηκαν» σαν συνεχιστές έργων πετυχημένων ή αποτυχημένων προγόνων, άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο κατά το κοινώς λεγόμενο, με μοναδικό τους προσόν ένα «όνομα» που κληρονόμησαν και που νόμισαν ότι είναι αρκετό για να γίνουν αρχηγίσκοι κομμάτων και να κυβερνήσουν μια χώρα.
Έχουμε και τους «καθηγητάδες» Πανεπιστημίου που βαρέθηκαν να διδάσκουν το όποιο «Δίκαιο» και αποφάσισαν να το εφαρμόσουν στην πολιτική σαν «Άδικο», προσκολλούμενοι σε πολιτικούς σχηματισμούς που τους έταζαν ένδοξη σταδιοδρομία.
Επίσης μια άλλη επιβλαβής κατηγορία είναι αυτοί που τους χαρακτηρίζει μια κοινή «καταγωγή», είναι αυτοί που θεωρούνται «δημιουργήματα του καθοδικού σωλήνα» και που ποντάροντας στην αφέλεια των ψηφοφόρων και την αναγνωρισιμότητα που τους παρείχαν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ προβάλλοντας τους συνεχώς να έχουν γνώμη επί παντός επιστητού, κατάφεραν να αναρριχηθούν γλύφοντας, έρποντας και με τα κέρατά τους στο πολιτικό στερέωμα και να καρφώσουν τον καλοθρεμένο πισινό τους στα βουλευτικά έδρανα.
Έτσι, είτε διαφημίζοντας με τσιριχτή φωνή βιβλία, είτε παίζοντας κάποιο ρολάκο σε φτηνιάρικα τηλεοπτικά σήριαλ, είτε με τις εμφανίσεις τους σε κάποιο «πάλκο» ή ακόμα και σε «γήπεδο», απέσπασαν ψήφους αφελών και ξεχώρισαν ως «ικανοί» για βουλευτές-βολευτές.
Είναι δε τόση η πρεμούρα για την απώλεια της έδρας τους, που δεν διστάζουν τα όποια ιδανικά και τις πατριωτικές τους ιδέες να τις τροποποιήσουν, να τις απεμπολήσουν, να τις ξεπουλήσουν και να ενστερνιστούν άλλες που μέχρι τώρα απαρνιόντουσαν μετά βδελυγμίας, αλλάζοντας τα κόμματα σαν τα πουκάμισα, προσκολλώμενοι σε άλλους σχηματισμούς που τους προσέφεραν το επιθυμητό «μπόνους» της σιγουριάς της «καρέκλας» με τα προνόμια που τη συνοδεύει.
Η σημερινή κατάσταση της χώρας είναι φυσικό να έχει αυτή την εξέλιξη λοιπόν, και ο λαός της να χαστουκίζεται καθημερινά και να προσβάλλεται διεθνώς από εκπροσώπους χωρών που όχι μόνο δεν έχουν προσφέρει τίποτα στον πολιτισμό και την ανθρωπότητα, απεναντίας έχουν καταστρέψει ό,τι καλό έχει επιτευχθεί. Από εκπροσώπους χώρας που έριχνε απάνθρωπα ζωντανούς ανθρώπους σε κρεματόρια λες και ήταν κούτσουρα για κάψιμο, ανθρώπους που καταδικασμένοι να κινούνται σε αναπηρικό καρότσι βγάζουν όλο το κομπλεξικό τους μένος σε ένα λαό που όχι μόνο δεν πήρε και δεν ωφελήθηκε από παροχές, αλλά αντίθετα που χρεώθηκε να καταβάλλει και καταβάλλει στερούμενος των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την επιβίωσή του για την ικανοποίηση των αρπακτικών.
Δυστυχώς, η Ευρώπη που ζούμε δεν είναι αυτή που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της ενωμένης Ευρώπης, της ευημερίας , της αλληλεγγύης και των δικαιωμάτων των λαών της.
Ο κάθετος άξονας που χώριζε την Ευρώπη σε Ανατολή και Δύση άλλαξε φορά και έγινε οριζόντιος με τον διαχωρισμό της σε Βορρά και Νότο. Είναι πλέον η Ευρώπη των ταξικών διακρίσεων των βαρόνων και των ποπολάρων, αυτών που πουλάν και αυτών που αγοράζουν, αυτών που δανείζουν και αυτών που δανείζονται. Και έχει μικρή σημασία αν τα δάνεια που παίρνουν οι μεν από τους δε επιστρέφονται δυο φορές στους δανειστές είτε με την αγορά βιομηχανικών προϊόντων, πανάκριβων υπερτιμημένων εξοπλισμών καθώς και με την επιστροφή των δανεικών και των τόκων τους.
Βέβαια δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι πολιτικοί που κυβέρνησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια τη χώρα, που αποσπώντας δάνεια και επιδοτήσεις από τα Ευρωπαϊκά ταμεία τα χαλάλιζαν για να εξυπηρετούν κομματικούς σκοπούς και να δημιουργούν κομματικούς στρατούς με διορισμούς στο Δημόσιο, με την ίδρυση και λειτουργία ζημιογόνων αγροτικών συνεταιρισμών, με την αναστολή της λειτουργίας επιτυχημένων βιομηχανικών μονάδων, με την κακώς νοούμενη «κοινωνικοποίηση» άλλων, φτάνει να αποσπούσαν τα ψηφαλάκια που τους διατηρούσαν στην εξουσία με το σοσιαλιστικό περιτύλιγμα. Ακόμα και πρόσφατα κάποιος πρώην Υπουργός δήλωσε ευθαρσώς ότι υπέγραψε μνημόνιο χωρίς να το διαβάσει, δηλαδή υπέγραψε δέσμευση της Χώρας και του λαού της χωρίς να διαβάσει το κείμενο της καταδίκης.
Κανείς πολιτικός των τελευταίων σαράντα χρόνων δεν βγήκε σε μπαλκόνι για να μας εξηγήσει πως το εθνικό χρέος των 300 εκατομμυρίων Δραχμών του 1974 έφτασε διαχρονικά στα 370 δισεκατομμύρια Ευρώ του 2015.
Και αυτός που βγήκε και είπε ότι «μαζί τα φάγαμε» δεν προσδιόρισε αυτό το «μαζί» σε ποιους αναφερόταν. Σίγουρα όμως όχι με τους απλούς πολίτες. Σίγουρα με τους κάθε μορφής «δικούς» τους.
Δυστυχώς στην εποχή μας δεν έχουμε καταλάβει ότι η έννοια της «Δημοκρατίας» έπαψε να έχει σημασία. Απλά δεν υπάρχει. Η Δημοκρατία της εποχής μας είναι το πουκάμισο του τζίτζικα που έσκασε και το τζιτζίκι έχει πετάξει μακριά. Το πουκάμισο που έμεινε στον κορμό του δέντρου είναι άδειο, κούφιο, ξερό, χωρίς περιεχόμενο. Αυτό επικαλούμαστε για να δικαιολογήσουμε τις όποιες φασιστικές, ναζιστικές, απάνθρωπες και καταστροφικές αποφάσεις παίρνουν οι απανταχού «τρανοί» για την υποταγή και την εξαθλίωση των λαών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου