Ευρώπη, Γερμανία και ΗΠΑ ζητούν από την Ελλάδα να τηρήσει πρώτα και κύρια τις δεσμεύσεις της για μεταρρυθμίσεις. Μεταρρυθμίσεις στον τρόπο λειτουργίας του κράτους, μεταρρυθμίσεις στον τρόπο άσκησης της πολιτικής και της διοίκησης, μεταρρυθμίσεις στον τρόπο λειτουργίας της αγοράς, μεταρρυθμίσεις στις υπηρεσίες και στα είδη προϊόντων που παρήγαγε μέχρι σήμερα, μεταρρυθμίσεις στις μεθόδους παραγωγής – παροχής υπηρεσιών και στις τεχνολογίες που εφαρμόζονται σ’ αυτές, μεταρρυθμίσεις σε οτιδήποτε θα έκανε τη χώρα πιο παραγωγική και κατά συνέπεια πιο ανταγωνιστική (έχουμε αναφερθεί σε σειρά από παλαιότερα άρθρα στη μειωμένη συμμετοχή του εργατικού κόστους στην ελληνική ανταγωνιστικότητα, αλλά και στην καθοριστική παράμετρο του μεγέθους αυτού που λέγεται παραγωγικότητα της εργασίας με βάση τα μέσα τεχνολογίας). Δυστυχώς, όλα αυτά είναι πολύ δύσκολο να ξεκινήσουν και φαίνονται σήμερα να είναι πνιγμένα μέσα σε αδιέξοδες εκλογικές διαδικασίες, γιατί εδώ και δύο χρόνια η συνεχής εισβολή των μνημονίων στη χώρα συνοδεύτηκε από αισχρές προσβολές και μεθόδους ψυχολογικού σοκ, που κυριολεκτικά καταρράκωσαν και διέλυσαν το ηθικό των Ελλήνων. Η μέθοδος αυτή κατάφερε να δημιουργήσει σταδιακά ένα απέραντο κλίμα παράλυσης, με τη χώρα να μπορεί άνετα πλέον να συγκριθεί τόσο από πλευράς ψυχολογίας, όσο και από πλευράς αντικρίσματος της εργασίας, με ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο οποίο κρατούνται 11 εκατομμύρια αιχμάλωτοι πολέμου.
Οι πολιτικοί των παραδοσιακών κομμάτων που έχουν ήδη καταλάβει τί ακριβώς δημιούργησαν με αυτές τις μεθόδους που είτε εφάρμοσαν, είτε επέτρεψαν να εφαρμοστούν, προφασίζονται στους ξένους ένα απόλυτα έωλο επιχείρημα (που ίσως θα κάνει και αρκετούς από εσάς που διαβάζετε το κείμενο αρχικά να δυσανασχετήσετε). Προφασίζονται, λοιπόν, εδώ και δύο χρόνια όλοι οι κυβερνώντες της χώρας ότι η Ελλάδα θα λυτρωθεί αν μπορέσει να χτυπήσει τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή. Ωραία, θα πείτε, πού βλέπεις εσύ το περίεργο και το έωλο; Για σκεφτείτε λοιπόν τα παρακάτω: Στα τελευταία 10 χρόνια το ελληνικό κράτος έχει κάνει τρεις γενικές περαιώσεις. Άρα, όσοι είχαν μέχρι τότε φοροδιαφύγει και είχαν αδήλωτο χρήμα (εφόσον δεν επρόκειτο για “μαύρο” χρήμα παράνομων δραστηριοτήτων) το έχουν ήδη νομιμοποιήσει. Επιπλέον, από το 2008, που ξεκίνησε η συζήτηση στην Ελλάδα για τον έλεγχο της προέλευσης του χρήματος στις τραπεζικές καταθέσεις και στις χρηματιστηριακές τοποθετήσεις και η εν συνεχεία σταδιακή υλοποίησή του, έχουν φύγει από τις ελληνικές τράπεζες και από το ελληνικό χρηματιστήριο ποσά που αθροιζόμενα προσεγγίζουν κατά πολύ αυτά που είχαν υπολογιστεί ως κέρδη της παραοικονομίας, της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς και της διακίνησης “μαύρου” χρήματος. Τέλος, ήταν ένα πρώτης τάξεως βολικό επιχείρημα για να πεισθεί η τρόικα ότι η Ελλάδα έχει ανεκμετάλλευτα αποθέματα που θα μπορούσαν με γρήγορο και άμεσο τρόπο να κλείσουν τα κενά της οικονομίας της… Άλλωστε, οι ελλείψεις της ελληνικής δημόσιας διοίκησης και του φοροεισπρακτικού μηχανισμού μπορούσαν να λειτουργήσουν με τον καλύτερο τρόπο για να το αποδείξουν με φαινομενικά ικανοποιητικό τρόπο στους δανειστές. Αν προσέθεταν και λίγο αλατοπίπερο γενικής προσβολής των Ελλήνων ως φοροφυγάδων και μερικές συλλήψεις κάποιων ήδη γνωστών κραυγαλέων περιπτώσεων που τις κρατούσαν για ώρα ανάγκης, τότε το σκεπτικό γίνεται οφθαλμοφανέστατο. Αυτό όμως που τους ξέφυγε ήταν ότι μπορεί έτσι η χώρα να πήρε μεν τα δάνεια, μπορεί έτσι να διασώθηκε το τρίγωνο της ελληνικής εξουσίας, αλλά από την άλλη η χώρα γκρεμίστηκε σε ένα βάραθρο ηθικής καταρράκωσης και ευρύτερης ανυποληψίας στο εξωτερικό, γεγονός που έκανε την ύφεση γρηγορότερη και βαθύτερη, τις εξαγωγές ισχνότερες και τη νόμιμη πραγματική οικονομία να αναρωτιέται αν αξίζει να συνεχίζει να κάνει αυτό που κάνει σ’ αυτή τη χώρα…
Οι φοροφυγάδες και το χρήμα τους έκαναν ήδη φτερά. Οι μίζες των διαπλεκόμενων το ίδιο. Κάποιοι λίγοι από αυτούς τους τελευταίους παραμένουν στην Ελλάδα και γελάνε με τα χάλια των υπολοίπων (μην ακούτε που λένε ότι ανησυχούν – οι ίδιοι είναι καλά εξασφαλισμένοι). Στη χώρα, όμως, έμειναν απλοί Έλληνες αιχμάλωτοι πολέμου που περιμένουν ότι ίσως κάποτε να ελευθερωθούν αν καταφέρουν να σπάσουν όλα τα παγκόσμια ρεκόρ εργασίας! Παρόλα αυτά η ύφεση τους κάνει πλάκα, κάνοντας την τελευταία τους ελπίδα για ελευθερία δυσεύρετο και άπιαστο όνειρο.
Η παρακάτω φωτογραφία, μια δική μου σύνθεση που φτιάχτηκε για να συνοδεύσει εικαστικά αυτό το μικρό άρθρο, ίσως μπορεί να μιλήσει και από μόνη της γι’ αυτό που βιώνει σήμερα η χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου