Το σχολείο, λοιπόν, μεταφέρει και καλλιεργεί σε κάθε του σχεδόν δραστηριότητα το πνεύμα και την αξία του ανταγωνισμού και της αντιπαλότητας. Οι μαθητές/τριες τελειώνοντας την πρωτοβάθμια εκπαίδευση ίσως να μη γνωρίζουν όλοι/ες τον τρόπο επίλυσης απλών εξισώσεων είναι όμως σχεδόν απίθανο να μην έμαθαν ότι τελικά ο επιδιωκόμενος σκοπός δεν είναι η γνώση αλλά η βαθμολογική επίδοση. Έτσι, η διαδικασία της βαθμολόγησης αποτελεί τα θεμέλια της επίδοσης και του ανταγωνισμού, μέσω των οποίων το εκπαιδευτικό σύστημα θεωρεί ότι κατασκευάζει ιεραρχίες ποιότητας. Πολλοί/ές εκπαιδευτικοί, λοιπόν, κατηγοριοποιούν τους/τις μαθητές/τριές τους έντονα με κριτήριο τη σχολική τους επίδοση –αλλά κάποιες φορές και με τη χρήση εθνικών Λόγων– γεγονός που συχνά οδηγεί με ασφάλεια σε καταστάσεις αυτο-εκπληρούμενης προφητείας (Rosenthal & Jacobson, 1968), αν όχι ρατσισμού. Από τις σημειώσεις μου διαβάζουμε:
Την ημέρα της πρώτης ομαδικής συνέντευξης με τους/τις μαθητές/τριες με πλησιάζει ένας δάσκαλος και με ύφος εμπιστευτικό μου λέει: «Τι μαθητές θέλεις να σου στείλω αύριο; Α, Β, Γ;». Αρχικά δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Δικαιολογήθηκα ότι δεν άκουσα την ερώτησή του και στην επαναδιατύπωσή της μου έγινε αντιληπτό ότι μιλούσε για μαθητές άριστους, μέτριους και κακούς. Μάλιστα, κάνοντας έναν εθνικό/ρατσιστικό διαχωρισμό, αναφέρθηκε στη χαμηλή επίδοση των «Αλβανών», όπως χαρακτηριστικά ονόμασε όλους τους αλλοδαπούς/ές …
(Από τις επιτόπιες σημειώσεις μου)
Επίσης, η τυπική («εκθηλυστική») δασκαλο-κεντρική σχολική τάξη ενισχύει την παθητικότητα και τη συμμόρφωση (στερεότυπο θηλυκής συμπεριφοράς), ενώ αποθαρρύνει την ανεξαρτησία και τη διαφωνία των μαθητών/τριών (στερεότυπο ανδρικής συμπεριφοράς). Συνεπώς, η καλή σχολική επίδοση γίνεται ασυμβίβαστη με την έννοια του ηγεμονικού ανδρισμού, καθώς ένας καλός μαθητής θα πρέπει να επιδεικνύει και μορφές συμπεριφοράς που ταυτίζονται περισσότερο με τη θηλυκότητα. Επιπλέον, με τη λογική ότι σε αυτή την κατηγοριοποίηση και ιεράρχηση κατατάσσονται οι μαθητές με υψηλή επίδοση και ως επί το πλείστον μαθητές που ταυτίζονται με τις αρχές, τους κανόνες και τις πρακτικές του σχολείου παρά αυτοί που κατατάσσονται στον ηγεμονικό ανδρισμό, το σχολείο αναγνωρίζεται και νομιμοποιείται για τους μαθητές αυτούς –για μια ακόμα φορά– ως χώρος εκθηλυστικός της ανδρικής τους «ταυτότητας».
Από το βιβλίο του Φώτη Πολίτη,
Οι "ανδρικές ταυτότητες" στο σχολείο
http://www.epikentro.gr/index.php?isbn=9789606647499
Την ημέρα της πρώτης ομαδικής συνέντευξης με τους/τις μαθητές/τριες με πλησιάζει ένας δάσκαλος και με ύφος εμπιστευτικό μου λέει: «Τι μαθητές θέλεις να σου στείλω αύριο; Α, Β, Γ;». Αρχικά δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Δικαιολογήθηκα ότι δεν άκουσα την ερώτησή του και στην επαναδιατύπωσή της μου έγινε αντιληπτό ότι μιλούσε για μαθητές άριστους, μέτριους και κακούς. Μάλιστα, κάνοντας έναν εθνικό/ρατσιστικό διαχωρισμό, αναφέρθηκε στη χαμηλή επίδοση των «Αλβανών», όπως χαρακτηριστικά ονόμασε όλους τους αλλοδαπούς/ές …
(Από τις επιτόπιες σημειώσεις μου)
Επίσης, η τυπική («εκθηλυστική») δασκαλο-κεντρική σχολική τάξη ενισχύει την παθητικότητα και τη συμμόρφωση (στερεότυπο θηλυκής συμπεριφοράς), ενώ αποθαρρύνει την ανεξαρτησία και τη διαφωνία των μαθητών/τριών (στερεότυπο ανδρικής συμπεριφοράς). Συνεπώς, η καλή σχολική επίδοση γίνεται ασυμβίβαστη με την έννοια του ηγεμονικού ανδρισμού, καθώς ένας καλός μαθητής θα πρέπει να επιδεικνύει και μορφές συμπεριφοράς που ταυτίζονται περισσότερο με τη θηλυκότητα. Επιπλέον, με τη λογική ότι σε αυτή την κατηγοριοποίηση και ιεράρχηση κατατάσσονται οι μαθητές με υψηλή επίδοση και ως επί το πλείστον μαθητές που ταυτίζονται με τις αρχές, τους κανόνες και τις πρακτικές του σχολείου παρά αυτοί που κατατάσσονται στον ηγεμονικό ανδρισμό, το σχολείο αναγνωρίζεται και νομιμοποιείται για τους μαθητές αυτούς –για μια ακόμα φορά– ως χώρος εκθηλυστικός της ανδρικής τους «ταυτότητας».
Από το βιβλίο του Φώτη Πολίτη,
Οι "ανδρικές ταυτότητες" στο σχολείο
http://www.epikentro.gr/index.php?isbn=9789606647499
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου