Το πρωτοσέλιδο κείμενο της Ρήξης (φ. 89)
Πριν ενενήντα χρόνια τελείωσε και ολοκληρώθηκε μια ιστορία χιλιάδων χρόνων κατά την οποία οι Έλληνες ζούσαν και στις δύο όχθες του Αιγαίου, ενώ ταξίδευαν ως νέοι Οδυσσείς σε Ανατολή και Δύση, σε Νότο και Βορρά. Μέχρι τότε, οι Έλληνες δεν είχαν ποτέ επικεντρωθεί στο έθνος-κράτος τους. Εξάλλου, είχαν περάσει εκατοντάδες χρόνια χωρίς δικό τους κράτος. Ζούσαν ως φορείς ενός μεγάλου πολιτισμού, σαν ένας λαός ταξιδευτής.
Πριν ενενήντα χρόνια, το ’22, αυτός ο ελληνισμός έλαβε τέλος. Και χρειάστηκαν ενενήντα χρόνια για να κατανοήσουμε επιτέλους αυτή την αλήθεια. Αλήθεια που συνειδητοποιούμε σήμερα σ’ όλο το βάθος και την έκτασή της. Είμαστε μόνοι, και για να οικοδομήσουμε οποιεσδήποτε αξιόπιστες συμμαχίες, πρέπει πρώτα εμείς εδώ, μέσα σ’ αυτό τον τόπο, να πάψουμε να «φεύγουμε». Διαφορετικά, μας περιμένει το ιστορικό τέλος. Μέχρι το 1922 είχαμε ακόμα την πολυτέλεια της επιλογής μεταξύ αυτεξουσιότητας και υποταγμένης ύπαρξης. Σήμερα το δίλημμα έχει μετατεθεί μεταξύ αυτεξουσιότητας και ιστορικής εξαφάνισης.
Πρέπει λοιπόν να πάψουμε να υποτασσόμαστε σε ξένες σειρήνες, όποιες κι αν είναι αυτές, να πάψουμε να ζούμε με αυταπάτες. Είτε πρόκειται για τον ευρωπαϊσμό των ευρολιγούρηδων, είτε τον νεοθωμανισμό των ψευδοοικουμενιστών. Εδώ, σήμερα, σ’ αυτό τον τόπο, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, βρίσκεται ο ελληνισμός. Και δεν μπορούμε να ξοδέψουμε ούτε ένα βλέμμα, ούτε μια σταγόνα αίμα, σ’ οποιοδήποτε είδος φυγής. Το μόνο μεγάλο ταξίδι που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι το ταξίδι μέσα μας, σε αυτό τον κόσμο τον μικρό, τη σημερινή Ελλάδα, που θα πρέπει κάποτε να χωρέσει τον μεγάλο κόσμο της ιστορίας μας.
Πριν ενενήντα χρόνια, το ’22, αυτός ο ελληνισμός έλαβε τέλος. Και χρειάστηκαν ενενήντα χρόνια για να κατανοήσουμε επιτέλους αυτή την αλήθεια. Αλήθεια που συνειδητοποιούμε σήμερα σ’ όλο το βάθος και την έκτασή της. Είμαστε μόνοι, και για να οικοδομήσουμε οποιεσδήποτε αξιόπιστες συμμαχίες, πρέπει πρώτα εμείς εδώ, μέσα σ’ αυτό τον τόπο, να πάψουμε να «φεύγουμε». Διαφορετικά, μας περιμένει το ιστορικό τέλος. Μέχρι το 1922 είχαμε ακόμα την πολυτέλεια της επιλογής μεταξύ αυτεξουσιότητας και υποταγμένης ύπαρξης. Σήμερα το δίλημμα έχει μετατεθεί μεταξύ αυτεξουσιότητας και ιστορικής εξαφάνισης.
Πρέπει λοιπόν να πάψουμε να υποτασσόμαστε σε ξένες σειρήνες, όποιες κι αν είναι αυτές, να πάψουμε να ζούμε με αυταπάτες. Είτε πρόκειται για τον ευρωπαϊσμό των ευρολιγούρηδων, είτε τον νεοθωμανισμό των ψευδοοικουμενιστών. Εδώ, σήμερα, σ’ αυτό τον τόπο, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, βρίσκεται ο ελληνισμός. Και δεν μπορούμε να ξοδέψουμε ούτε ένα βλέμμα, ούτε μια σταγόνα αίμα, σ’ οποιοδήποτε είδος φυγής. Το μόνο μεγάλο ταξίδι που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι το ταξίδι μέσα μας, σε αυτό τον κόσμο τον μικρό, τη σημερινή Ελλάδα, που θα πρέπει κάποτε να χωρέσει τον μεγάλο κόσμο της ιστορίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου