Η πλεκτάνη και η ώρα της ανάγκης...

 

Πλεκτάνη, δολοπλοκία, μηχανορραφία. Ωραίες λέξεις! Σχεδόν συνώνυμες!
Πολυχρησιμοποιημένες, φθαρμένες, που έχασαν την λάμψη τους, το νόημα και την βαρύτητά τους όπως τόσες και τόσες λέξεις που νεκρές πια έπαψαν να σημαίνουν.
Για να ξαναρίξουμε το φως πάνω τους, απαιτείται να συλλογιστούμε και να συνειδητοποιήσουμε την ζωντανή τους έκφραση στον καιρό μας, στην αμείλικτη εποχή μας.
Πώς στήθηκε η πλεκτάνη, πώς πλέχτηκε το δίχτυ των αναρίθμητων συστημάτων (πολιτικών, θρησκευτικών, life style και άλλων πολλών και ποικίλων), που μας τυλίγει, μας σφίγγει και μας απονευρώνει; Πόσο τεράστια είναι αυτή η Λερναία Ύδρα με τα πολλά πλοκάμια, που τα κεφάλια της ξεπηδούν από παντού σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση; Πόσο είμαστε μπλεγμένοι και διαπλεκόμενοι και πώς θα απεμπλακούμε;
Είμαστε μπερδεμένοι μέσα σ’ ένα φαντασιακό μιας τεράστιας γκάμας εκφάνσεων – διαπροσωπικές σχέσεις, πολιτική, διαπαιδαγώγηση, μόρφωση, διασκέδαση, διατροφή και γενικά τρόπος να ζεις και να πορεύεσαι –, που κόβει και ράβει ρούχα για να χωρέσουμε με μια προκρούστεια λογική που δεν λαμβάνει υπόψιν της τα δικά μας μέτρα, με κυρίαρχο μοντελάκι τον ατομισμό.
Έχουμε έναν εγκέφαλο γεμάτο με εμφυτευμένες ιδέες σε κονσέρβα για να καταναλωθούν άκριτα και ασυνείδητα αφήνοντας την επίγευση του ανικανοποίητου και το κενό από την έλλειψη νοήματος.
Στεκόμαστε αμήχανοι μπροστά σε αδιέξοδους δαιδαλώδεις δρόμους, χαραγμένους από δόγματα και σχήματα που απολιθώθηκαν, από αντιλήψεις που ξέχασαν την ελαστικότητα και την ευκαμψία τους, που τελμάτωσαν και έχασαν την δυναμική τους για εξέλιξη και προσαρμοστικότητα στις αλλαγές των καιρών.
Εμποτιστήκαμε από τις απορροές ενός απρόσωπου “πολιτισμού”, υμνητή του ανούσιου και προβολέα προσόψεων, που απεμπόλησε την αληθινή εμπειρία, το προσωπικό βίωμα και την μνήμη.
Και αν μια σταδιακή και με μικρά βήματα προϊούσα συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης, κάτι αφήνει να σαλέψει, κάτι να διαφανεί μέσα από το τέλμα και τη σήψη της ακινησίας, κάτι να θέλει να ελευθερωθεί και να αυτοπροσδιοριστεί, δημιουργεί τους πρώτους τριγμούς στο σύστημα της πολυμήχανης πλεκτάνης, καταφθάνει η ΑΝΑΓΚΗ για να δώσει το μοιραίο χτύπημα, να επισπεύσει τα πράγματα, να αφυπνίσει κοιμισμένες συνειδήσεις και να σημάνει την έναρξη της επανανοηματοδότησης.
Η Ανάγκη, που στα γόνατα της γυρίζει το αδράχτι του κόσμου (Πλάτωνας), έχοντας σαν αιχμή στο δόρυ της την οικονομία, χτυπάει τα εικονικά και απολιθωμένα συστήματα, που καταρρέουν θρυμματιζόμενα με βροντώδεις ήχους για όσους έχουν ανοιχτά τα αφτιά τους και τις κεραίες τους ορθωμένες.
Μην τρομάξεις από τις βροντές. Είναι το τελευταίο όπλο του τέρατος που κατακερματίζεται. Απομακρύνσου να μην σε πάρουν τα θραύσματα!
Σ’ αυτήν την απότομη καμπή του χρόνου, που με βία αλλάζουν όλα (ο Κρόνος – χρόνος στην μυθολογία αρέσκεται στους βιασμούς), έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να ξεφύγουμε από την πλεκτάνη που έχει στηθεί εις βάρος μας και που εμείς εμπλακήκαμε ως θύτες και ως θύματα.
Εδώ σ’ αυτόν τον χώρο και σ’ αυτόν τον χρόνο, όσο καιρό πάρει (και θα είναι πολύς καιρός) έχουμε να παλέψουμε, ακολουθώντας μια πορεία δύσκολη χωρίς πεπατημένη, χωρίς χαραγμένα μονοπάτια. Ελισσόμενοι, προσαρμοστικοί αλλά ασυμβίβαστοι θα προχωράμε πέφτοντας και σκοντάφτοντας … αλλά θα προχωράμε. Αφαιρώντας τα εμφυτεύματα από τον εγκέφαλο μας, παρακολουθώντας τα σημεία των καιρών, με τη λογική και την καρδιά μας σε εγρήγορση και με εργαλεία τα λόγια και τις σκέψεις περασμένων και σύγχρονων στοχαστών και ποιητών – προφητών, θα χαράξουμε καινούργιους δρόμους.
“Τον δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας” άκουσα από ένα Χαΐνη!
το ραφείο

Πηγή: Η πλεκτάνη και η ώρα της ανάγκης - RAMNOUSIA