Κράτησα λίγες στιγμές από εκείνες τις νύχτες....
Και ειδικά τις πρώτες μετά το φονικό. Χίλια άτομα στη Σόλωνος να ξορκίζουν τον θάνατο και να αναμοχλεύουν την οργή τους για το κάθε τι που τους έπνιγε. Κι' έγινε ποτάμι τούτος ο χείμαρος για να ξορκίσει τον θάνατο, που βρήκε την ατραπό της πρόσκρουσης για να κουρσέψει ακηλίδωτος τη ζωή ενός παιδιού, τις ζωές όλων μας.
Και το χώμα σκέπασε βιαστικά το φάντασμα που πλανιόταν πάνω από τις πόλεις. Και στο κατόπιν, έδοσαν άλλη στολή στο θάνατο και του αφαίρεσαν το δρεπάνι γιατί πάσα η κτίσις ηλλοιούτο φόβω θεωρούσα το Παιδί να χαράζει το μονοπάτι της δικιάς μας αιωνιότητας.
Κι' εδοσαν άλλο όνομα στον άρχοντα του σκότους: αυτοκτονία, κατάθλιψη, ανεργία, φόβο. Και έσεται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης.
Και η παραίτηση, η αποδοχή του φόβου, οι βυθισμένες στα σκοτάδια ψυχές φέρνουν σιμά μας, όλο και πιο μέσα μας τον μαύρο ιππότη, μια ατέλειωτη παρτίδα σκακιού το παιγνίδι του μαζί μας. Χαμένη η Βασίλισσά μας, μένει ένας τρελλός να διαπραγματευτεί μαζί του τί είναι Ζωή, τί είναι Θάνατος.
Μα και τα τετράγωνα της σκακιέρας όλα μαύρα: Οι χιλιάδες άταφοι νεκροί, οι σιωπηλές κηδείες, το βουβό κλάμα, τα πετρωμένα δάκρυα, τα σφραγισμένα χείλη, τα παγωμένα βλέμματα, η κάρτα ανεργίας, το κλειστό μαγαζί, το άδειο μας ψυγείο, τα σκοτεινιασμένα σπίτια. Και, οι απειλές του δοσατζή, οι βρυχηθμοί του φασισμού, τα βελάσματα των λύκων, η απόγνωση του αυτόχειρα.
Και σε τούτη την πλάνη, στη μαύρη σκακιέρα των αρχόντων, όρισεν ο τρελλός πως Ζωή ήταν κείνος ο θάνατος στις 6 Δεκέμβρη του 2008. Του Αλέξη, του Μιχάλη πιο παληά, του Δημήτρη μετά, αλλά και χιλιάδων άλλων που κατέγραψε η συλλογική ενόραση. Και όρισεν πάλι ο τρελλός πως όλοι τούτοι θα ήταν οι στρατιώτες που θάφερναν πίσω τη Βασίλισσά τους.
e-Apenanti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου