γραφει ο αρισταρχος
Οργίζομαι που τυλιγμένοι στο κουκούλι της ευδαιμονίας μας δεν είδαμε την οικονομική λαίλαπα που ερχόταν με φουλ τις μηχανές. Τα σημάδια υπήρχαν με χρηματιστήρια και διαπλοκές αλλά εμείς που… χωμένοι στην συντεχνιακή αποχαύνωση με ένα μερίδιο που δεν ήταν τελικά δικό μας. Με αδιαφορία γι αυτά που γινόταν με την λεηλασία της χώρας. Παραδομένοι στην τρισάθλια ατάκα “Άστον να φάει το κρέας μήπως και γλύψω εγώ το κόκαλο”
Ελπίζω να μου γίνει μάθημα, αν ποτέ συνέλθω από αυτό το κατρακύλισμα. Θα εξαρτηθεί από την δικαστική απόφαση που απλά τώρα μου δείχνει τα νύχια της αλλά το πρόσωπό της αν το δω ίσως και να δω την τελική τιμωρία της Μέδουσας.
Οργίζομαι που ανέχομαι την ατιμωρησία για τα εγκλήματα που έκαναν οι κατ’ ουσία υπεύθυνοι για την διαχείριση αυτού του τόπου.
Ελπίζω πως κάποτε κάποιοι θα τους δικάσουν ξεπερνώντας τη δική μου δειλία, την δική μου υποταγή. Ποτέ δεν είναι αργά. Οι απόγονοι θύτες δίκασαν τον Ιησού ύστερα από 2000 χρόνια!
Οργίζομαι που εδώ και τρία χρόνια από τότε που άνοιξε η χύτρα Ελλάς το ξεχείλισμα δεν σταμάτησε και η δυσωδία όχι απλώς μας πνίγει αλλά μας γίνεται… συνήθεια.
Ελπίζω να βρεθεί κάποιος από εμάς, που μας αγαπάει, και ηρωϊκά να ξαφρίσει τη βρωμιά που την σκεπάζει.
Οργίζομαι που με βλέπω στον αιώνιο καναπέ με ένα καφέ και μπύρα, κι αυτά με δανεικά, να γίνομαι ο απλός παρατηρητής μιας τραγωδίας με πρωταγωνιστή τον ολίγιστο και για Οιδίποδα εμένα.
Ελπίζω πως αν τελικά πεθάνω εκεί πάνω στον καναπέ αυτοί που θα με σηκώσουν να πετάξουν και τον… καναπέ.
Στην πραγματικότητα, όχι… Δεν οργίζομαι, όχι… Δεν ελπίζω, αλλά μόνο…
Κοιτάζω πάλι πως θα βολευτώ ΕΓΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου