Δημήτρης Μηλάκας
Η δημοκρατία δεν εκβιάζεται, αρκεί να μην είναι υπό εποπτεία. Γιατί τότε, σε μια δημοκρατία πιασμένη στη μέγγενη του χρέους, και τοποθετημένη στο μικροσκόπιο της τρόικας, η δημοκρατική διαδικασία είναι στα χαρτιά και η διέξοδος που μπορεί να προσφέρει έχει ήδη υπονομευτεί.
Ας δούμε πως…
Έχουμε μια κυβέρνηση που κατά κοινή ομολογία (μας) ξέσκισε και πέτυχε μια αναπροσαρμογή άνευ προηγουμένου, διαλύοντας μισθούς, συντάξεις, εργασιακά δικαιώματα, απολύοντας και ξεπουλώντας. Οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος, πράγματι τα έκαναν όλα. Ότι τους ζήτησαν οι δανειστές και ακόμη παραπάνω…
Έχουμε, από την άλλη μεριά, τους Δανειστές/ εκβιαστές, αυτούς που μας ετοίμασαν τα προγράμματα (με τους λάθος πολλαπλασιαστές) που υλοποιήθηκαν στην πλάτη μας, αυτούς που καθορίζουν ποιοι ζουν και ποιοι πεθαίνουν σ αυτόν τον τόπο, αυτούς που ορίζουν τι σε ποιον και πόσο θα ξεπουληθεί, αυτούς που στην ουσία διοικούν τα υπουργεία και παίρνουν τις αποφάσεις… Έρχονται λοιπόν αυτοί και λένε: δεν μας αρκεί η υπακοή της σημερινής κυβέρνησης, απαιτούμε και την συμμόρφωση της επόμενης…
Καθώς οι δανειστές είναι αυτοί που ελέγχουν τη ροή του χρήματος είναι σε θέση να καθορίσουν και τις πολιτικές εξελίξεις. Οδηγούν λοιπόν τα πράγματα ακριβώς εδώ:
- Ή εκλέγετε (μας λένε) Πρόεδρο της Δημοκρατίας, οπότε συνεχίζουμε τη δουλειά με την παρούσα συγκυβέρνηση
- ‘ή δεν εκλέγετε πρόεδρο, πάτε σε εκλογές και περιμένουμε την επόμενη κυβέρνηση
Εν τω μεταξύ, οι δανειστές επόπτες και ρυθμιστές της ροής χρήματος στη χώρα, κλείνουν τη στρόφιγγα, προκαλώντας ασφυξία δημιουργώντας το δίλημμα για την εκλογή του Προέδρου αλλά και τις προϋποθέσεις ελέγχου και της επόμενης κυβέρνησης που πιθανόν θα προκύψει, αν τελικά πάμε σε εκλογές…
Ας αποκωδικοποιήσουμε τον εκβιασμό. Διατυπώνεται ως δίλλημα σε δύο φάσεις από τους δανειστές, αξιοποιείται από την εκβιαζόμενη (συν)κυβέρνηση και τελικά καταλήγει επάνω στην πλάτη του ελληνικού λαού.
Φάση πρώτη: οι δανειστές έχουν έτοιμο ένα οικονομικό πακέτο που περιλαμβάνει 1,8 δις ευρώ που θα δοθεί στη χώρα με την ολοκλήρωση της τελευταίας αξιολόγησης (αφού η βουλή ψηφίσει 17 (!) προαπαιτούμενα). Μετά από αυτό το πακέτο περιλαμβάνει και την προληπτική γραμμή πίστωσης που σημαίνει αυστηρή Εποπτεία. Για να δώσουν αυτό το πακέτο οι δανειστές θέλουν «σταθερότητα», δηλαδή να μην τρέχουμε σε εκλογές και αλλαγή κυβέρνησης
Φάση δεύτερη: εδώ είμαστε τώρα. Έρχεται λοιπόν η (συν)κυβέρνηση και λέει στην ελληνική βουλή: Αυτό είναι το «πακέτο συμφωνίας» με την τρόικα των δανειστών. Αν εκλέξουμε πρόεδρο της Δημοκρατίας, συνεχίζουμε για την ολοκλήρωσή του. Αν όχι πάμε σε περιπέτεια. Σ αυτό το δίλημμα ή με αυτό το πρόσχημα θα απαντήσουν οι 300 της Βουλής και θα διαμορφωθεί το αποτέλεσμα που θα εκλέξει (ή δεν θα εκλέξει) πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Φάση Τρίτη: ο εκβιασμός των δανειστών, προφανώς θα μείνει ενεργός στην περίπτωση που δεν εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας και η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές. Οι διαπραγματεύσεις με τους θα παγώσουν, προκειμένου να γίνουν εκλογές και να αναδειχθεί η καινούργια κυβέρνηση. Σ αυτό το σημείο ο εκβιασμός των δανειστών φτάνει μέχρι το εκλογικό σώμα, που θα αποφασίσει τελικά αν έχει το σθένος να αλλάξει κυβέρνηση.
Φάση τέταρτη: Ο εκβιασμός των δανειστών προφανώς, είναι διατυπωμένος με τέτοιον τρόπο που θα τον αισθανθεί άμεσα και η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει αν η χώρα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές. Η νέα κυβέρνηση, εξ αιτίας όλης αυτής της καθυστέρησης που οργάνωσαν οι δανειστές θα βρεθεί μπροστά σε ασφυκτικά οικονομικά/ ταμειακά προβλήματα, γεγονός που θα την οδηγήσει «με το καλημέρα» στην μέγγενη των δανειστών/ εκβιαστών…
Η δημοκρατία, λοιπόν, δεν εκβιάζεται;
το Ποντίκι
http://aienaristeyein.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου