Πρόσεξε! Πρόσεξε! Μην ενθουσιάζεσαι! Ξέρεις τι συμβαίνει όταν χαίρεσαι, δεν ξέρεις; Ναι… ξέρεις. Και μετά ξέρεις πως είναι να σκας σαν τρύπιο μπαλόνι, δεν ξέρεις; Πως είναι τάχα να έχεις προδοθεί… Ναι… Ξέρεις, δεν ξέρεις;
Γι’ αυτό κάτσε εδώ. Ζήσε με πρόγραμμα: το πρωί στη δουλειά, τ’ απόγευμα στο σπίτι, το βράδυ στο κρεβάτι, το πρωί στη δουλειά, τ’ απόγευμα στο σπίτι, το βράδυ στο κρεβάτι, το πρωί στη δουλειά, τ’ απόγευμα στο σπίτι, το βράδυ στο κρεβάτι… Όσο έχεις δουλειά. Όσο σπίτι και κρεβάτι έχεις...
Χωρίς πολλά όνειρα κράτησε τις αποστάσεις σου απ' τους μεγάλους δρόμους, απ' τις μεγάλες των ανθρώπων πορείες, απ' το φως και την ελπίδα και τις επαναστάσεις. Κράτησε τις αποστάσεις σου και όλα θα πάνε καλά. Θα δεις.
Το θέμα είναι να έχεις πρόγραμμα. Να μην έχεις κανένα κενό, καμιά τρυπούλα να χωρέσει το φως. Φυσικά, πρέπει το μυαλό σου να είναι άδειο και ουδέτερο. Θα γίνεσαι έτσι αόρατος – δεν θα σε προσέχει κανείς. Κανείς δεν θα σου διαταράσσει το πρόγραμμα. Κοίτα την αντανάκλαση του προσώπου σου στον καθρέφτη! Τα μάτια άδεια. Το στόμα και το σαγόνι έχουν καταρρεύσει από ένα θάνατο αργό. Απ' έναν αναίμακτο φόνο που δεν αφήνει λεκέδες στις συνειδήσεις. Με τέτοιο που θα έχεις πρόσωπο, με τέτοια ζωή που θα έχεις ακίνδυνος θα είσαι. Δε θα σ' ενοχλήσει κανείς!
Πίστεψέ με, σταδιακά η ζωή υποχωρεί. Ο πόνος υποχωρεί. Τα σημάδια σβήνουν. Μπροστά και πίσω τοίχος χτισμένος σε θεμέλια γερά. Γύρω δεκάδες μικρά σκοτεινά δωμάτια. Διάδρομοι στενοί που δεν οδηγούν παρά μονάχα σε τούτα τα μικρά, σκοτεινά κι ασφυκτικά δωμάτια και σε τούτες τις σκάλες τις πολλές της κατολίσθησης, που όλες τους μπροστά στον ίδιο τοίχο οδηγούν. Τις ίδιες ώρες με τον ίδιο τρόπο. Περνάς τις πόρτες, τους διαδρόμους διασχίζεις, κατρακυλάς στις σκάλες. Όλα το ίδιο ερείπια, την ίδια ώρα γκρεμισμένα. Καμιά διαταραχή. Το συνηθίζεις. Ακουμπάς την πλάτη στον σαθρό τοίχο κι όμως, νιώθεις ασφαλής. Χώνεψέ το. Το θέμα είναι στα ερείπια ν' αφεθείς. Να πεθαίνεις. Ήσυχα, αργά και προγραμματισμένα.
Άκου. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι τυχεροί και δεν θα ήταν και τόσο διασκεδαστικό αν ήμασταν, ε; Έτσι δεν είναι; Να κλαίνε κάποιοι πρέπει για να μπορούν κάποιοι άλλοι να γελούν με την ψυχή τους. Κάποιοι να τρώνε πρέπει και κάποιοι άλλοι πρέπει να νιώθουν πείνα τι θα πει. Κάποιοι να λούζονται στο φως και άλλοι κάποιοι στο σκοτάδι να καίγονται. Χρειάζεται το σκοτεινό φόντο για ν’ αναδειχθούν τα "λαμπερά" χρώματα των άλλων. Το ξέρεις, έτσι δεν είναι;
Τι; Μα τι κάνεις εκεί; Δακρύζεις; Ψιθυρίζεις πως κάνει χειμώνα στις ψυχές; Άκου ανθρωπάκο μου, τα δάκρυα σαν φύλλα ξερά τα παίρνει ο αγέρας. Αιωρούνται πάνω-κάτω. Αιωρούνται μπρος-πίσω. Διαταράσσουν την ακινησία. Διαταράσσουν τη νηφαλιότητα. Όμως μην ανησυχείς. Αν είσαι προσεκτικός ο πόνος σιγά-σιγά θα φύγει. Τα δάκρυα θα στερέψουν. Θα αποστεγνώσει το μαραμένο σου πρόσωπο, η νεκρή σου ψυχή.
Αρκεί, ανθρωπάκο μου, πρόγραμμα επιθανάτιο να έχεις και να το τηρείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου