Η οικονομική κρίση της χώρας μας δεν οφείλεται στο χρέος ή μόνο στο χρέος. Κυρίως οφείλεται στην έλλειψη παραγωγής και συνακόλουθα έλλειψη ρευστότητας. Για να βγει η Ελλάδα από την οικονομική κρίση θα πρέπει να αρχίσει στη χώρα μεγάλη παραγωγική διαδικασία και μεγάλη αύξηση των εξαγωγών.
Για να γίνει όμως αυτό απαιτούνται κεφάλαια (επενδύσεις). Εργατικό δυναμικό υπάρχει.
Οι επενδύσεις μπορούν να γίνουν μετους ακόλουθους τέσσερις τρόπους, ή συνδυασμού αυτών, στους οποίους και τους τέσσερις εμπλέκεται η ελληνική ολιγαρχία. Η οποία ολιγαρχία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διαπλέκεται με το πολιτικό σύστημα που παίρνει τις σχετικές αποφάσεις και εκεί τα πράγματα σκοντάφτουν. Ειδικότερα:
1) Ο ένας τρόπος είναι να έρθουν ξένοι επενδυτές και να φέρουν κεφάλαια για παραγωγικές διαδικασίες, χωρίς ανάμιξη σε αυτές τις επενδύσεις της ελληνικής ολιγαρχίας.
2) Ο δεύτερος τρόπος είναι να επαναφέρουν στην Ελλάδα τα κεφάλαιά τους οι Έλληνες ολιγάρχες και να τα τοποθετήσουν σε παραγωγικές διαδικασίες.
3) Ο τρίτος τρόπος είναι να έρθουν οι ξένοι επενδυτές μόνο μέσω κάποιας μορφής «συνεργασίας - συναλλαγής» με τους Έλληνες ολιγάρχες και
4) Ο τέταρτος τρόπος είναι να ανοίξουν οι κάνουλες χρηματοδότησης στην κοινωνική βάση με ταυτόχρονη κατάργηση των γραφειοκρατικών εμποδίων, ώστε να αναζωογονηθεί η ανάπτυξη από κάτω από τη βάση της κοινωνίας, χωρίς να βάζει εμπόδια η ελληνική ολιγαρχία σ’ αυτή τη διαδικασία.
Όπως βλέπετε, όλες οι περιπτώσεις εξαρτώνται από τη βούληση της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία και ελέγχει το πολιτικό σύστημα που υποτίθεται παίρνει τις σχετικές αποφάσεις.
Δυστυχώς όμως, η εγχώρια κρατικοδίαιτη παρασιτική ολιγαρχία δεν θέλει τον τέταρτο τρόπο ανάπτυξης, γιατί απλά δεν θέλει να ξεπεταχτούν νέες κοινωνικοοικονομικές δυνάμεις που θα αμφισβητήσουν την ηγεσία της, τα προνόμιά της και τον απόλυτο έλεγχο της κοινωνίας. Δεν θέλει φυσικά ούτε τον δεύτερο τρόπο, δηλαδή να φέρει η ίδια τα κεφάλαιά της από το εξωτερικό και να ρισκάρει. Δεν αναλάμβανε επιχειρηματικό ρίσκο τις καλές εποχές και προφανώς δεν περιμένει κανείς να αναλάβει πολλαπλάσιο ρίσκο σήμερα. Δεν θέλει ακόμα ούτε τον πρώτο τρόπο, καθόσον χωρίς τον δικό της έλεγχο πάνω στις ξένες επενδύσεις, είναι φυσικό ότι θα παραγκωνιστεί και θα παρακμάσει.
Όπως γίνεται αντιληπτό, η ελληνική οικονομική ολιγαρχία προφανώς θέλει τον τρίτο τρόπο. Δηλαδή να έρθουν οι ξένοι επενδυτές να φέρουν τα κεφάλαιά τους και η εδώ παρασιτική μεταπρατική ολιγαρχία να πουλάει «νταβατζιλίκι» για να παίρνει τα ποσοστά της χωρίς να συμμετέχει σε επιχειρηματικό ρίσκο. Επειδή όμως οι ξένοι κεφαλαιοκράτες μάλλον δεν το θέλουν αυτό και επειδή η ολιγαρχία επηρεάζει τις αποφάσεις του πολιτικού συστήματος, υπάρχει μια συνεχής αστάθεια και έλλειψη επενδύσεων. Πάντως όσο δεν γίνεται κάτι ή μάλλον όσο η ελληνική ολιγαρχία δεν αποφασίζει να αφήσει το πολιτικό σύστημα «ελεύθερο» να λειτουργήσει, έξοδος από την κρίση δεν πρόκειται να υπάρξει.
Μόνο με εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος, δηλαδή μόνο αν αυτό τεθεί υπό την άμεση καθοδήγηση και τον έλεγχο του λαού, μπορούμε να πάμε στον τέταρτο τρόπο ανάπτυξης που είναι ο πιο σωστός, τόσο για την μόνιμη αυτοδύναμη ανάπτυξη όσο και για την ανεξαρτησία της χώρας. Βλέπουμε τελικά, ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε οικονομικό, ούτε καν πολιτικό. Είναι θέμα λειτουργίας του πολιτεύματος. Πρέπει δηλαδή το πολιτικό σύστημα να απεξαρτηθεί από τον έλεγχο της οικονομικής ολιγαρχίας και να περάσει στον κοινωνικό έλεγχο μέσω του εκδημοκρατισμού του.
Π.Χασάπης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου